Ένα ξεχωριστό οδοιπορικό του Γιώργου Ζαρζώνη στον ποταμό Ληθαίο μέσα από 12 εικόνες και μερικές λέξεις.
Κείμενο και εικόνες του Γιώργου Ζαρζώνη
09:45
«Αρχή πάντων ύδωρ» έλεγε ο Θαλής και σκέφτηκα να ακολουθήσω το ύδωρ του ποταμού της λήθης. Πέταξα λοιπόν πάνω από τον Ληθαίο, που δεν είναι απλά αξιοθέατο· είναι η βασική αρτηρία της πόλης των Τρικκαίων που τη μεταμορφώνει σε προορισμό όλες τις εποχές του χρόνου.
11:25
Παιδιά του Ληθαίου οι κάτοικοι της πόλης που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ποτισμένοι από την πρωινή του υγρασία και τις απογευματινές εικόνες του. Ακολουθούν βήμα βήμα την ροή, λες και περιμένουν αυτή τώρα να τους οδηγήσει σε μια θάλασσα.
Συχνά πέφτουν θύματα της αντανάκλασης που δυσκολεύει τα μάτια να δουν την πραγματικότητα, να ξεχωρίσουν το υγρό στοιχείο από τον ουρανό. Η ράθυμη κίνηση του νερού μοιάζει να μεταφέρει αρχαιότητες, έτσι όπως καθρεφτίζει άφοβα στο σώμα του τις σύγχρονες οικοδομές.
Αγαπώ αυτή την μεσημεριανή μοναχική εικόνα· τις ζώνες της που σαν παζλ ενώνουν αυτήν τη φωτογραφία· τις καμπύλες της, τις σαν αβέβαιες μνήμες των πολιτών που κατακτούν την εικόνα του αύριο, περπατώντας, τρέχοντας, κάνοντας κύκλους μέσα στις μυθοπλαστικές διαδρομές του τόπου.
16:42
Γέλια και χαμηλές φωνές και κινήσεις και θεατρικότητα. Ζευγάρια που σχηματίζουν ερωτικά δέλτα με τα δάχτυλα και τις λέξεις τους. Στις μικρές σιωπές τους, αυτές που φέρνει πια απροκάλυπτα η αναμονή του αύριο, σκύβουν ασυναίσθητα πάνω από το νερό για να συναντήσουν το είδωλο του εαυτού τους.
Τόπος συνάντησης ο ποταμός που ζει τη αναγέννηση ονείρων στους μικρούς κυματισμούς του· ζει ερωτικούς όρκους στα ξύλινα παγκάκια του· ζει την ποίηση, τον λυρισμό, τα έντονα συναισθήματα εκείνων, που με αργό βήμα κυλάνε στις όχθες του, αφήνουν στα ανάλαφρα νερά το βάρος της ψυχής, το βυθίζουν και γλυκαίνουν την ανάσα τους. Ο Όμηρος θα τον χαρακτήριζε παυσίλυπο.
19:36
«Έτερος δ’ εστί Ληθαίος ποταμός ο περί Τρίκκην εφ’ω ο Ασκληπιός γεννηθήναι λέγεται»...
Αυτό σχολιάζει ο Στράβωνας για τον ποταμό, που έζησε τη γέννηση του θεού της ιατρικής, του ανθρώπου που αντανακλά την ιδεατή αντίληψη της ιαματικής δύναμης της φύσης. Μπροστά στο άγαλμά του, που δεσπόζει πάνω από τα νερά του Ληθαίου, συνάντησα τον Δήμαρχο Δημήτρη Παπαστεργίου. Τα λόγια του: «Πάντα η ζωή των τρικαλινών ήταν δεμένη με τον Ληθαίο. Από τα 5.500 χρόνια γνωστής ιστορίας της Τρίκκης, στη συνέχεια με τον Ασκληπιό και το περίφημο θεραπευτήριό του, μέχρι τώρα, ο ποταμός ήταν η πηγή ζωής, το σημείο αναφοράς για τους κατοίκους στο κέντρο της Ελλάδας. Οι γέφυρές του, ενώνουν και συνδέουν, Οι όχθες του, σημεία για ξεκούραση, περίπατο, έμπνευση για τον Τσιτσάνη, τον Βίρβο, τον Καλδάρα. Πλέον, κοιτάζουμε το ποτάμι “στα μάτια”. Στρέφουμε το βλέμμα μας σε αυτό. Ο Δήμος Τρικκαίων ετοίμασε σχέδιο ανάπλασης με 3.200.000€, με ασφαλέστερες διαδρομές για τον πεζό και τον ποδηλάτη, πράσινο, χώρους ανάπαυσης. Χτίζουμε μια νέα σχέση με την ψυχή της πόλης και επιδιώκουμε να αφήσουμε στη λήθη, κάθε τι που μας εμποδίζει να είμαστε μια σύγχρονη πόλη. Διότι, τελικά, “έξυπνο” είναι να βλέπεις τι κάνει τη ζωή σου πιο όμορφη και να το ενισχύεις».
20:32
Κόσμημα για τον Ληθαίο είναι η κεντρική γέφυρα που ενώνει την οδό Ασκληπιού, τον εμπορικό δρόμο της πόλης, με την κεντρική πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου. Έξι τόξα, με άνω και κάτω πέλμα, που συνδέονται με κάθετα δικτυωτά γωνιακά πλέγματα, σιδηροδοκούς και σιδερόβεργες. Κατασκευάστηκε πάνω σε γαλλικά πρότυπα το έτος 1886. Τη διέσχισαν οι Άγγλοι κατά την υποχώρησή τους, τον Απρίλη του 1941, τη ζήλεψαν και προσπάθησαν να την ανατινάξουν. Άντεξε με τη βοήθεια ενός Νεοζηλανδού στρατιωτικού, ο οποίος δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη τράβηξε ένα μέρος των καλωδίων που συνέδεαν τα εκρηκτικά. Για χρόνια κρατούσε στις πλάτες της αυτοκίνητα. Και ήρθε το έτος 1996 και τα αυτοκίνητα άλλαξαν πορεία, αφήνοντας ποδηλάτες και πεζούς να κυκλοφορούν ανενόχλητοι.
21:09
Στο κλείσιμο της μέρας ήρθε από τη Δύση μια Μαγιάτικη μπόρα, που μάζεψε σε μαύρο τις φωτεινές στιγμές της...
Υ.Γ. Λάτρεψα τις όμορφες πόλεις με τις υδάτινες γραμμές. Σαν το Παρίσι με τον Σηκουάνα, το Λονδίνο με τον Τάμεση, τη Σαγκάη με τον Γιαγκ Τσε. Σαν την των Τρικκαίων πόλη με τον Ληθαίο της!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
