Κορωνοϊός: Τα όνειρα δεν μπαίνουν σε καραντίνα (Dreams can't be quarantined). Συνέντευξη με τον Άρη Κατσιγιάννη, δημιουργό του βίντεο που δείχνει την ομορφιά της Ελλάδας σε 4 λεπτά!
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ χρειάζομαι επειγόντως πράγματα που να με γεμίζουν αισιοδοξία. Ευτυχώς από τη μία επέστρεψε ο ήλιος στον ουρανό μας, από την άλλη «χάνουμε» το Πάσχα αλλά ελπίζουμε για το καλοκαίρι. Και έχοντας δει το συγκεκριμένο βίντεο, τώρα ελπίζω λίγο περισσότερο! Αρχικά γιατί μου υπενθυμίζει ότι όσο δύσκολες κι αν είναι οι εποχές που ζούμε, μπορούμε πάντα να ονειρευόμαστε τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν, κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό από όλα, τα όνειρα δεν μπαίνουν σε καραντίνα. Αντίθετα, σπάνε παράθυρα και τοίχους, πετάγονται ορμητικά στους δρόμους και τους ουρανούς, διασχίζουν θάλασσες και γαλαξίες, κανένας άνθρωπος και καμία πανδημία δεν ορίζουν πού θα σταματήσουν. Μόνο εμείς οι ίδιοι. Αφετέρου, ζούμε εδώ που πολλοί ονειρεύονται να έρθουν έστω για λίγες μέρες, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Πόσες εικόνες, πόση ομορφιά μπορεί να χωρέσει σε 4 λεπτά; Δείτε μόνοι σας...
Το βίντεο "Dreams Can’t Be Quarantined" δημιούργησε ο Άρης Κατσιγιάννης, γνωστός έλληνας σκηνοθέτης και φωτογράφος με έδρα την Αθήνα. Πώς κατάφερε μέσα σε μια τόσο στενάχωρη κατάσταση να δημιουργήσει κάτι τόσο αισιόδοξο και πόσος καιρός χρειάστηκε για αυτό; Μιλήσαμε μαζί του για να μάθουμε περισσότερα!
«Μα γι΄αυτό τον λόγο ακριβώς έκανα ένα αισιόδοξο βίντεο. Για να καταπολεμήσω αυτή την μελαγχολία. Είχα αυτό που λέμε "αναλαμπή". Όταν έμαθα για την απαγόρευση κυκλοφορίας σκέφτηκα: "Τι γίνεται τώρα; Τι κάνουμε τόσες μέρες κλεισμένοι μέσα; Μήπως πρέπει να δημιουργήσουμε κάτι ωραίο αυτές τις μέρες και να περάσουμε ένα ωραίο και εμψυχωτικό μήνυμα στον κόσμο; Μήπως από κάτι άσχημο που συμβαίνει αυτή τη στιγμή να δημιουργήσουμε κάτι καλό;" Και εκεί θυμήθηκα το ποσό υλικό έχω από την Ελλάδα. Έχω φτιάξει βίντεο για διαφορετικούς τόπους αλλά ποτέ μια ιστορία μέσα από τη ματιά μου για τη δική μου χώρα. Σκέφτηκα ότι ήταν μια ευκαιρία να ενθαρρύνω τους ανθρώπους παγκοσμίως και να χρησιμοποιήσω όλο αυτό το όμορφο υλικό που έχω μαζέψει. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το πρότζεκτ από το οποίο έμαθα πάρα πολλά και για μένα και για την ανθρωπότητα. Κοιτώντας πίσω χαίρομαι που πήρα αυτή την πρωτοβουλία και αξιοποίησα την καραντίνα μου με έναν τόσο όμορφο τρόπο».
Στο βίντεο έχει αρκετές εικόνες να χορτάσει η ψυχή σου ανθρώπους, τοπία, γαλανά νερά και ουρανό, χιονισμένες βουνοπλαγιές, παραδοσιακά σπίτια και απόκρυμνα βράχια. Ό,τι όμορφο υπάρχει σε αυτό τον τόπο θα περάσει από μπροστά σου στο βίντεο. Πώς συγκέντρωσε άραγε τόσες εικόνες και πόσες ώρες χρειάστηκαν για να μεταμορφωθούν σε ένα ενιαίο βίντεο που βγάζει τόσο συναίσθημα;
«Τα αρχεία που εμφανίζονται στο βίντεο έχουν τραβηχτεί τα 4 τελευταία χρόνια από εμένα και την δημιουργική μου ομάδα -τον κολλητό μου φίλο Άρη Ζιωτόπουλο και τον αδελφό μου Τηλέμαχο Κατσιγιάννη. Είναι από ταξίδια και δουλειάς και αναψυχής, καθώς αυτό είναι το πάθος μας. Όπου πάμε είμαστε με μία κάμερα στο χέρι και κυνηγάμε να απαθανατίσουμε όμορφες στιγμές μέσα από μία διαφορετική ματιά για να τις μοιραστούμε με όσους δεν μπορούν να βρίσκονται εκεί και να τους ταξιδέψουμε μέσα από τις εικόνες μας. Εκεί βρίσκουμε νόημα και νιώθουμε πραγματικά τυχεροί που το χόμπι μας είναι και το επάγγελμα μας.
Ας μην συζητήσουμε για το πόσες ώρες χρειάστηκαν. Ας συζητήσουμε καλύτερα για το πόσες ημέρες χρειάστηκαν. Πήρε συνολικά 21 ημέρες από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Μία βδομάδα χρειάστηκε να ξεδιαλεχτούν τα ωφέλιμα αρχεία, καθώς τα αρχεία που υπήρχαν ήταν κάπου στα 16.000. Στη συνέχεια ακολούθησαν 14 ημέρες editing και η συλλογή των πλάνων με τα άτομα απ' όλο το κόσμο όπου θα δείτε στο τέλος του βίντεο».
Το βίντεο όμως ξεκινά με μια έρημη Αθήνα... Πώς νιώθει ένας Αθηναίος όταν βλέπει την πόλη του έτσι; Άδεια;
Η αλήθεια είναι ότι τα πλάνα τραβήχτηκαν μία μέρα πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας. Μόλις άκουσα ότι την επόμενη μέρα θα άρχιζε η απαγόρευση πήρα κατευθείαν τον Άρη τηλέφωνο και του λέω “Φύγαμε! Όσο προλαβαίνουμε πάμε να βγάλουμε την άδεια Αθήνα”. Λίγα λεπτά μετά ήμασταν στην πλατεία του Συντάγματος. Κατεβήκαμε όλη την Ερμού και ήταν σχεδόν τρομακτικό ένας τόσο μεγάλος δρόμος να είναι εντελώς έρημος. Φτάσαμε ώς την πλατεία στο Μοναστηράκι. Αν μου ζητάς να εκφράσω αυτή την εικόνα με 2 λέξεις θα έλεγα “βουβή Αθήνα”. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Δεν έχω ξαναδεί την πόλη μου έτσι. Είναι πολύ παράξενο να βλέπεις τα πιο πολυσύχναστα σημεία της πόλης σου άδεια -εκεί συνειδητοποιείς ότι κάτι δεν πάει όντως καλά. Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, αν και ίσως ακουστεί αστείο, είναι ότι δεν είχα προσέξει ποτέ το δάπεδο στην πλατεία στο Μοναστηράκι επειδή ήταν πάντα γεμάτο με κόσμο!»
Μέσα σε λίγα μόλις 24ωρα, το βίντεο έχει αρκετές χιλιάδες views, μια ζεστή ανταπόκριση από τον κόσμο. Πώς νιώθεις γι'αυτό; Είναι απίστευτη η ανταπόκριση και η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα τόσο γρήγορα και σε τόσο μεγάλο βαθμό. Χαίρομαι που αυτό που ήθελα να περάσω μέσα από το βίντεο απ' ότι φαίνεται επιτεύχθηκε. Πολλά μηνύματα που λαμβάνω λένε για συγκίνηση, δύναμη, ενθάρρυνση... Ξεχώρισα δύο από τα όμορφα μηνύματα που έλαβα και θα ήθελα να τα αναφέρω:
«Δεν έχει σημασία αν αυτά τα λόγια φτάσουν σε εσάς ή τελικά γίνουν έπεα πτερόεντα… Σημασία έχει πως σήμερα η ματιά σας και η σκέψη σας συναντήθηκε με τη δική μας, δασκάλας και μαθητών και απόκτησε υπόσταση, οντότητα, δύναμη. Σήμερα, που έλεγα στους μαθητές μου, παιδιά 12 ετών, εγκλωβισμένα στο σπίτι, με τη ζωτικότητά τους σε αναστολή, την αστείρευτή τους ενέργεια σε καραντίνα, πως το σώμα μπορεί να είναι μέσα σε τέσσερις τοίχους παροδικά και μόνο, αφού ο νους δε σταματά ποτέ να ονειρεύεται και αυτό τελικά είναι που μας κρατάει ζωντανούς! Πως οι άνθρωποι μαραίνονται όταν σταματούν να ονειρεύονται…τους ζήτησα λοιπόν κάθε μέρα να γράφουν το πρωί έναν στόχο τους και κάθε βράδυ κάτι για το οποίο είναι ευγνώμονες… και μετά ήρθε και με βρήκε αυτό το εκπληκτικό βίντεο… σε μια στιγμή που παραλίγο να ξεχάσω… Η πίστη είναι ένα άρρητο βίωμα, γι’ αυτό δε θέλω να πω και περισσότερα παρά μόνο πως σε ευχαριστώ, σε ευχαριστούμε…»
Και αυτό: «Αγαπητέ κύριε Κατσιγιάννη, πόσο χαίρομαι που ‘’έπεσα’’ τυχαία στο υπεροχο αυτο βίντεο. Ζω στη Γερμανία τα τελευταία 2,5 χρόνια και μπορώ να πω πως έχω περάσει αρκετές δυσκολίες στη ζωή μου, χωρίς όμως να πτοούμαι! Σήμερα ήταν μια bad day για μένα καθώς σκέφτομαι τις μερες που έρχονται και θα τις περάσω στο Μόναχο χωρίς να είμαι με φίλους και οικογένεια, αλλά βλέποντας το βίντεο αυτό... θεωρώ πως ήταν το "χαστούκι" που χρειαζόμουν! Σας ευχαριστώ πολύ!»
Στο τέλος του βίντεο εμφανίζονται άνθρωποι από κάθε μεριά της γης, οι οποίοι στέλνουν το δικό τους μήνυμα. Μίλησέ μας για αυτούς…
Η συγκεκριμένη ιδέα προέκυψε αργά ένα βράδυ, όταν είχε τελειώσει όλο το υπόλοιπο βίντεο αλλά μας έλειπε κάτι για να αγγίξουμε και να ενώσουμε όλους τους ανθρώπους παγκοσμίως -μην ξεχνάμε πως είναι μια δύσκολη κατάσταση για όλο τον πλανήτη. Την επόμενη ημέρα κιόλας, επικοινωνήσαμε με γνωστούς και φίλους από όλο τον κόσμο. Ήταν πραγματικά συγκινητική η προθυμία τους να βοηθήσουν. Ήταν άνθρωποι από 46 διαφορετικές χώρες όπως Πορτογαλία, ΗΠΑ, Ιταλία, Νεπάλ, Κολομβία, Ελλάδα, Γαλλία, Αυστραλία, Αργεντινή, Νότια Κορέα, Καζακστάν, Χιλή, Αγγλία, Βολιβία, Ισπανία, Βενεζουέλα, Ινδονησία, Κουβέιτ, Πακιστάν, Μεξικό, Αίγυπτος, Πόρτο Ρίκο, Ουγκάντα, Ρουμανία, Νορβηγία, Βραζιλία, Καναδά, Σερβία, Γερμανία, Ινδία, Ντουμπάι, Εκουαδόρ, Ρωσία, Σουηδία, Ολλανδία, Σλοβακία, Κόστα Ρίκα, Λίβανο, Χονγκ Κονγκ, Ιρλανδία, Πολωνία, Βέλγιο, Μαρόκο και την Κύπρο όπου με τεράστια προθυμία μοιράστηκαν το δικό τους θετικό μήνυμα.To πιο όμορφο βίντεο που λάβαμε είναι από μία φίλη εδώ στην Ελλάδα που έστειλε ένα απίστευτα ενδιαφέρον και ξεχωριστό βίντεο. Η ίδια (Αιμιλία) μιλάει και η αδερφή της (Σία) δίπλα μεταφράζει στη νοηματική γλώσσα. Αυτό που εντυπωσίασε περισσότερο και με έκανε ιδιαίτερα χαρούμενο, είναι ότι την επόμενη μέρα μου είπε ότι πήραν δασκάλα και τους έκανε μάθημα μέσα στο βράδυ. Τα κορίτσια έκαναν πολλές ώρες πρόβες και δεκάδες λήψεις για να βγάλουν αυτό το απίστευτο αποτέλεσμα. Και τις ευχαριστώ θερμά.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
20°
