Πήγα Βολωνάκι, στο Κολωνάκι του Βόλου

Πήγα στον Βόλο, πέρασα υπέροχα, επέστρεψα σοφότερος! Και δεν θα σου πω για τσιπουράδικα, που κάθε άρθρο για τον Βόλο από εδώ εκκινεί κι εδώ καταλήγει, γιατί μιλάμε για το εθνικό τους σπορ. Αν κι ένα τιπ θα δώσω: να πάτε οπωσδήποτε στον «Κάβουρα», παραδοσιακό και μπεσαλίδικο, δίπλα τους εκθέτει κι ο εικαστικός Αλέξανδρος Ψυχούλης, που πρόσφατα κυκλοφόρησε κι ένα βιβλίο αφιερωμένο στην κουλτούρα του τσίπουρου που σαν ντόπιος την κατέχει απόλυτα. Αλλά εγώ για τσίπουρα και παλαμίδες μεζέ σπέσιαλ δεν θα πω. Έχει ειδικούς αυτή την εφημερίδα. Εμένα η αποστολή μου ήταν πιο κοινωνιολογική-ανθρωπολογική!

Και γι’ αυτό από τον Βόλο γύρισα ενθουσιασμένος που εμπλούτισα τις γνώσεις μου στην ανθρωπογεωγραφία, πέραν της κοινωνιολογίας. Με αυτή τη νέα λέξη-τοπόσημο που έμαθα: Βολωνάκι! Μια λέξη και μια έννοια-«χώρα αυτόνομη» τόσο ενθουσιαστική, που θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας: Βολωνάκι! Θέλω να αποθεώσω και να καταγράψω, να περιγράψω αλλά και να σας μυήσω σε κάτι που έβλεπα να συμβαίνει χρόνια στην περιφέρεια, αλλά στον Βόλο και στο Βολωνάκι για την ακρίβεια η αναπαράσταση και η εκτέλεσή του με συγκλόνισε. Γιατί είτε σε επαρχίες μεγάλες σαν τον Βόλο είτε σε μικρότερες σαν την πόλη μου την Ξάνθη, εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που, χμ, ας το αποκαλέσω «κοσμικοσελέμπριτι» χρόνια τώρα, πόσο ωραία έμαθε να γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ πρωτεύουσας και περιφέρειας, στήνοντας μεγαλειώδη κόνσεπτ! Όπου μηρυκάζουν ή «αναπλάθουν» την έλλειψη αλλά και την ανάγκη τους να ζήσουν σούπερ χάι, να βιώσουν την αθηναϊκή super in crowd αίσθηση με έναν τρόπο ολότελα πρωτότυπο μεν, αλλά και πανομοιότυπο δε: Βολωνάκι, το Κολωνάκι του Βόλου.

Ναι, ξεναγήθηκα στην περιοχή, όπου γεμάτη καφέ, μπιστρό και κυριλέ τσιπουράδικα ή ρεστοράντε, αναπλάθει με τον δικό της τρόπο όλη την κολωνακιώτικη κουλτούρα του δείχνειν αλλά και του φαίνεσθαι. Βολωνάκι! Κάθε «κοσμική» επαρχία ονειρεύεται την Αθήνα, όπως κάθε Αθηναίος, είπαμε, ονειρεύεται τη φυγή! Βολωνάκι, που δίνουν ραντεβού εκεί, τα (χίλια) τρία τα παιδιά τα σινιέ τα Βολιώτικα. Μοιράζουν και μοιράζονται τη χλίδα, που αναπαράγοντας πολεοδομικά αλλά και γαστριμαργικά μέσω Βολωνακίου τη δική τους μετάφραση στο αθηναϊκό cool, rich and famous, που ενώνει τις δυο πόλεις.

Στο Βολωνάκι είδα να στήνεται μια γέφυρα φιλίας, μια «Λάκης Γαβαλάς bridge»! Ας τα βάλω σε μια σειρά. Το προηγούμενο Σάββατο, περαστικός από τη νύμφη του Παγασητικού, και μετά από μια φοβερή τσιπουροκατάνυξη παρέα με Βολιώτες φίλες και φίλους που με μύησαν στο εθνικό-τοπικό τους σπορ, αποχαιρετιστήκαμε εγκάρδια. Η τσιπουροκατάνυξη με τους ντόπιους συνδαιτυμόνες είναι κάτι αντίστοιχο του θεσσαλονικιώτικου «χαλαρά» αλλά με αλκοολικές τσιπουροαιθάλες στο αίμα αντί για τις καφεΐνες σε οβερντόουζ, που καταναλώνει και ναρκώνεται ο θεσσαλονικιώτικος βορράς. Την επόμενη μέρα αναχωρούσα για τη Λάρισα, όμως μια φίλη επέμενε πως έπρεπε όπως και δήποτε να ανταμώναμε για έναν καφέ, «αφού υπάρχει ένας τόπος που πρέπει να δεις, ζήσεις, περπατήσεις, μυηθείς και καταγράψεις, το... Βολωνάκι μας». Φτυστό! Λες και ήμουν στο αθηναϊκό κολωνακιώτικο downtown ένιωσα με το που βρέθηκα εκεί. Των καλών εποχών, εκεί στα 90s, που το χρηματιστήριο κάλπαζε. Στο κέντρο καράκεντρο της πόλης.

Ξανθά μαλλιά περιποιημένα οι κυρίες, που ήτανε και Σάββατο, και γι' αυτό έδειχναν του κουτιού και του κομμωτηρίου, φαντεζί τεράστια γυαλιά, σακούλες επώνυμου σόπινγκ, ούλτρα σπέσιαλ λουκ ενδυματολογικά τύπου χλιδάου, μια πανδαισία! Τα αγόρια επίσης δανδήδες με θεληματικά πηγούνια μόντελου, Σπαλιάρες του Παγασητικού οι νεαροί, φέτα κορμί, αστράγαλοι φόρα παρτίδα, λουκ απόμαχου χρηματιστή οι κάπως εξήντα και άνω.

Η ξεναγός φίλη μου στα μουλωχτά και στο σουξουμού με μπρίφαρε: εκεί η μεγαλογιατρού, απέναντι η τραπεζικού μεγαλοστελεχού! Μπήκα αμέσως στη φάση, ακτινογράφησα αφού πρώτα περπατώντας το σάρωσα: Στο Βολωνάκι, ειδικά το Σάββατο, συχνάζουν όλοι οι «κοίτα με να σε κοιτώ». Σωστά!

Η φίλη μου συνέχισε να με μυεί σ' αυτό το ιδιότυπο βολιώτικο Game of Thrones, εγώ ρουφούσα εικόνες και ήχους εκστασιασμένος: στο Βολωνάκι του Βόλου, η κολωνακιώτικη κάποτε, παλιά όμως κουλτούρα της μόστρας, της λεζάντας και της υποχρεωτικής περαντζάδας, ενώ στην Αθήνα έχει καταλαγιάσει ένεκα κρίσης ή καλύτερα περιχαρακώθηκε σε πολύ συγκεκριμένα σημεία πέριξ της πλατείας, στον Βόλο τα σπάει! Να φταίει που έχετε και δήμαρχο τον Μπέο, πειράζω τη φίλη μου! Αυτό να φταίει λες και μοιάζει σαν το Βολωνάκι σας να έχει δραπετεύσει από τα πάλαι πότε κοσμικά, δείξε μου τον Κούγια σας, τον Φουστάνο σας, σύστησέ με με την Ντέλα Ρούνικ Ρουφογάλη σας, δεν μπορεί, συνέχισα εκστασιασμένος, εδώ συχνάζουν οι τοπικοί ήρωες, ρέπλικες των αθηναϊκών προτύπων και πρωτότυπων πρωτοκόλλων συμπεριφοράς: έως και σνομπίλα έπιανα στην ατμόσφαιρα!

Γιατί αν στο αθηναϊκό Κολωνάκι έχει κάπως καταλαγιάσει η κραταιά κάποτε «κολωνακίλα», στο Βολωνάκι, όπως το τσέκαρα, «η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει» το γκλαμουριάζει το καφεδάκι της! Το μποτοξάρει το μαγουλάκι! Το κουνάει με χάρη το σινιέ τσαντάκι, το ντρεσάρει το λεοπαρδαλέ της και την τραβάει τη σελφάρα της! Να, εμείς, Βολωνάκι, εδώ, ζωάρα.

Προσοχή: το παρόν άρθρο δεν λέει πως αυτός είναι ο Βόλος. Αλίμονο αν το Βολωνάκι θα στιγματίσει από την αβλεψία μου μια πόλη που για μένα, που είμαι επίσης επαρχιώτης, θα είναι σαν να λέω πως Ξάνθη είναι μόνο το καρναβάλι της. Αλλά το Βολωνάκι είναι μια εκδοχή του living is so easy, ειδικά σε μια πόλη τσακισμένη από την ανεργία χρόνια τώρα. Όπως και η Αθήνα, που οι κολωνακιώτικες μέρες της χλίδας και του κωστοπουλισμού την έκαναν με ελαφριά πηδηματάκια - το πιάνετε το υπονοούμενο! Και για να πω την αλήθεια - αλήθεια μου, όπως θα έλεγε κι ένας από τους ήρωες του βιβλίου μου, που εξαιτίας της παρουσίασής του βρέθηκα στον Βόλο, μπορεί στο Βολωνάκι να έπαιζε χαΐλα και βάφλες Αμερικέν για γλυκό, περιλουσμένες με βελγικές σοκολάτες και κράνμπερι, αλλά σαν την πάστα φούρνου τη σοκολατένια που από το 1935 έως και σήμερα, όπως τη σερβίρει το παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο «Μινέρβα», δεν έχω φάει πιο στοργικιά και γλυκιά. Αδύνατον να μην δώσω κι ένα τιπ για γλυκό μετά τα αλμυρά που συντρόφευσαν τα τσίπουρά μου! Είπαμε, ο Βόλος έχει πάμπολλες εκδοχές ζωής, Imitations of life, που θα έλεγαν και οι R.EM, και είναι τόσο υγιές που ο καθένας διαλέγει τη δική του!