Ο Δημήτρης Μακρίδης μοιράζεται την ταξιδιωτική του εμπειρία.
«Τώρα που έχουμε άμεση παγκόσμια πρόσβαση σε κάθε παλιά εικόνα και καταγεγραμμένο ήχο, το μέλλον έχει φτάσει και αφορά μόνο το όνειρο του παρελθόντος» - Κερτ Άντερσον.
To ταξίδι με το αεροπλάνο έχει διάρκεια δυόμιση ώρες. Αλλά έχεις προετοιμαστεί πως θα είναι σαν να παίρνεις μία χρονομηχανή μεταφερόμενος δεκαετίες πίσω. Γιατί προορισμός σου θα είναι ο Καύκασος με τις χώρες παραμύθι όπως σου έχει πει ο Δ.Ν. Στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου διακρίνεις πρόσωπα με μύτες μακριές και σκουρόχρωμα χαρακτηριστικά. Οι γνώριμες ζεστές φιγούρες που μαζεύονται στην Αγίου Κωνσταντίνου και στην πλατεία Βικτωρίας θα είναι για τις επόμενες ημέρες απλωμένες παντού. Είναι πρώτη φορά που συναντάς πιλότο να κάνει μαύρο χιούμορ κατά τη διάρκεια της πτήσης. Προτρέπει τους επιβάτες να μην βγουν έξω γιατί η θερμοκρασία είναι στους -20 και όλοι στο αεροπλάνο γελάνε σα νήπια.
Ο Μάρτι Μακφλάι στο «Back to the future» μεταφέρεται στην Αμερική της δεκαετίας του ’50. Εσύ θα ταξιδέψεις στις ασπρόμαυρες ταινίες της ελληνικής φαρσοκωμωδίας. Το σκηνικό είναι τόσο πιστό που νομίζεις πως κάποιος σου κάνει άγρια πλάκα. Ρετρό αμάξια, σπίτια με χαγάτια και περιφερειακοί χωμάτινοι δρόμοι που άνδρες περπατάνε αγκαλιά. Σταυραδέλφια όπως μας θεωρούν και εμάς οι Αρμένιοι. Πολίτες μίας χώρας με μακρά ιστορία, τεράστια διασπορά και στενή σχέση με τη Γαλλία. Το λεωφορείο της γραμμής θυμίζει εκδρομή του σχολείου της Βουγιουκλάκη. Μία κυρία σε σταυρώνει και θέλεις να κάνεις το ίδιο με αυτά που βλέπεις. Τέτοιες παρόμοιες εικόνες θα συναντήσεις στην δεύτερη πόλη της Αρμενίας, το Gyumri. Νομίζεις πως θα μπεις μέσα στο κουρείο της κεντρικής πλατείας και θα σε κουρέψει ο Χατζηχρήστος. Στην δε διπλανή καρέκλα θα ξυρίζουν τον Λογοθετίδη και η αντρική συζήτηση θα αφορά την πορεία της τότε ΑΕΚ και την θεατρική κίνηση της περιόδου.
Και μπορεί τα χέρια να δυσκολεύονται να αλλάξουν ταχύτητες στα παλιά LADA που μουγκρίζουν αλλά δεν διστάζουν να αγκαλιάσουν και να ακουμπήσουν του άλλους. Οι ντόπιοι είναι πρόθυμοι να σου εξηγήσουν οτιδήποτε με ευχάριστη διάθεση.
Και πέρα από αυτούς γίνεται και η πρώτη γνωριμία μεταξύ μας ενώ το πρόγραμμα ξεκινάει. Νέοι από όλη την Ευρώπη, followers μίας μακράς παράδοσης σεβασμού και συνεργασίας. Πρώτα βλέμματα, πρώτοι δειλοί χαιρετισμοί και τα απαραίτητα παιχνίδια για να σπάσει ο πάγος. Συζητάμε τι χρειάζεται κάποιος για να γίνεις super mentor. Και πώς από τις θεωρητικές γνώσεις, μπορεί να το καταφέρει στην πράξη. Διαχειριζόμαστε κρίσεις που ίσως έρθουν μέσα από προσομοίωση καταστάσεων και συγκρούσεων. Μιλάμε με ανθρώπους που έχουν υπάρξει mentors. Για το πώς μπορεί κάποιος να εμπνεύσει τους άλλους αφού πρώτα έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Πως μπορεί να είναι φιλικός αλλά παράλληλα να κρατάς κάποια απόσταση και διάκριση στους ρόλους δάσκαλου και μαθητή. Οι μέρες περνούν δίπλα στη στρατιωτική Βάση των Ρώσων όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο μας. Το τέλος της ημέρας μας βρίσκει με πλήθος από εικόνες, συναισθήματα και γνώσεις. Από το λόφο της πόλης φαίνεται η Τουρκία και σκέφτεσαι πως στην άλλη πλευρά των συνόρων της δεν μιλάνε οι άνθρωποι αλλά τα όπλα. Η συνέχιση της μακράς παράδοσης διαπραγματεύσεων και διαλόγου μεταξύ των κρατών που ξεκίνησε στα ερείπια των παγκόσμιων πολέμων εκεί έχει σταματήσει.
Οι μέρες κυλάνε σαν νερό και το Σάββατο, η ημέρα του πολυδιαφημιζόμενου αγώνα έχει φτάσει. Η τοπική ομάδα παίζει με την δυνατότερη της χώρας την Αραράτ Ερεβάν. Στην πόλη μία εβδομάδα, ντόπιοι πλέον, δεν χρειάζεται καν να σκεφτούμε ποιους θα υποστηρίξουμε. Τα λιοντάρια του Σιράκ θα κατασπαράξουν το Αραράτ όπως μαθαίνουμε στο σύνθημα που οι πάντες κραυγάζουν. Οι παίχτες και των δύο ομάδων είναι νευρικοί και αγχωμένοι όπως συμβαίνει σε κάθε ντέρμπυ άλλωστε. Προηγούμαστε και μας ισοφαρίζουν. Μένουμε με δέκα παίχτες και δεχόμαστε τρελή πίεση. Και σε μία τελευταία κατεβασιά ο Αράμ Μουραντιάν σκοράρει. Είναι το 88ό λεπτό, αριθμός ορόσημο για την πόλη καθώς τη χρονιά εκείνη ισοπεδώνεται από μεγάλο σεισμό, και στο γήπεδο γίνεται κυριολεκτικά σεισμός. Μία απρόσμενη γλυκιά νίκη που οδηγεί τη Σιράκ στην πρώτη θέση πανηγυρίζεται έξαλλα.
Από το γήπεδο έχουμε βγει νικητές. Και συνειδητοποιούμε μέσα στην παραζάλη της νίκης ότι έχουμε κερδίσει πολύ περισσότερα από τους τρεις βαθμούς. Πως όλες αυτές οι μέρες ήταν μία απρόσμενη γλυκιά νίκη για όλους μας.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
14°
