O συγγραφέας Γιώργος Παναγιωτάκης μοιράζεται καλοκαιρινά στιγμιότυπα και κουβέντες με ανθρώπους από τις διακοπές του στον Ευβοϊκό.
Κάθε τόπος και τα προβλήματά του. Στο συγκεκριμένο θέρετρο της Αττικής ένα από αυτά είναι το αμπαλαρισμένο εκκλησάκι, στον τσιμεντόδρομο που καταλήγει στη θάλασσα. Πρόκειται για μια βασιλική μετά τρούλου, ύψους μισού περίπου μέτρου, την οποία ως άλλος Ιουστινιανός είχε στήσει στον αυλόγυρό του ένας κάτοικος, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Το μικροσκοπικό αυτό εκκλησάκι, αφιερωμένο στην αγία Παρασκευή όπως ευκρινώς αναγραφόταν με μπλε μπογιά στον μαντρότοιχο, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και συχνά έβλεπες ανθρώπους με μαγιό και ελαστικά παπουτσάκια θαλάσσης να κοντοστέκονται για να κάνουν το σταυρό τους.
Πρόσφατα το σπίτι πουλήθηκε και οι νέοι ιδιοκτήτες δεν ήθελαν, καθώς φαίνεται, το εκκλησάκι. Πήραν λοιπόν μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών, το κουκούλωσαν ολόκληρο και το έδεσαν σφιχτά με έναν σπάγκο. Το γεγονός προκάλεσε αποτροπιασμό σε μερίδα των παραθεριστών. Από τους πιο θυμωμένους είναι μια κυρία από την πάνω γειτονιά, δεινή κολυμβήτρια και περιπατήτρια. «Τι τους πείραξε δηλαδή το εκκλησάκι;» με ρώτησε μια μέρα όταν με πέτυχε να μισοκοιμάμαι στην παραλία (το βράδυ δεν είχα κλείσει μάτι, εξαιτίας ενός live στο διάσημο club της περιοχής). «Δεν έχουν ίχνος σεβασμού μέσα τους; Στο Ιράν θα τους είχαν πετροβολήσει». Η ίδια, πάντως, εξακολουθεί να σταυροκοπιέται όταν περνά μπροστά από την σκλαβωμένη αγία Παρασκευή. Και το κάνει ακόμα πιο επιδεικτικά όταν οι ασεβείς νέοι ιδιοκτήτες κάθονται και πίνουν το καφεδάκι τους στην αυλή. «Έτσι για να τους τη σπάσω» είπε γελώντας παιχνιδιάρικα.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι οι καμένες λάμπες. «Ειδικά εσείς που έχετε κορίτσια πρέπει να προσέχετε» μας είπε ο κύριος Γιάννης, δραστήριο μέλος του εξωραϊστικού συλλόγου της περιοχής, ενώ κολυμπούσαμε με μια φίλη. Στην απορία μου τι σχέση έχουν τα κορίτσια με τις καμένες λάμπες με κοίταξε σαν να ήμουν ηλίθιος. «Καλά πού ζεις; Δεν είδες τι έγινε στην Κρήτη με την Αμερικάνα; Είναι και αυτοί οι μαυριδεροί που κυκλοφορούν…». Η φίλη μου του θύμισε ότι, σε κάθε περίπτωση, ο βιαστής και δολοφόνος της Κρήτης ήταν μάλλον ασπριδερός, αλλά εκείνος είχε πάλι την απάντηση έτοιμη: «Εκείνος όμως ήταν ανώμαλος».
Η συζήτηση πήρε σουρεαλιστικές διαστάσεις, όταν ένας από τους «μαυριδερούς» εμφανίστηκε στην παραλία. Ήταν ένας μικροπωλητής με καταγωγή μάλλον από το Πακιστάν, οι οποίος βάδιζε κάθιδρος στα βότσαλα και τα αυθαιρέτως τσιμεντωμένα βραχάκια μπροστά από το σπίτι του κυρίου Γιάννη, κουβαλώντας το εμπόρευμά του: πετσετέ φορέματα, λευκά καφτάνια και απομιμήσεις επώνυμων γυαλιών ηλίου. Στο αρμυρίκι όπου είχα τα πράγματά μου σταμάτησε λίγο για να πάρει μιαν ανάσα. «Μην ανησυχείς» μου είπε ο κύριος Γιάννης. «Τουλάχιστον δεν κλέβουν, τους έχω τσεκάρει».
Αργότερα, ενώ διάβαζα μόνος το βιβλίο μου ο γυρολόγος επέστρεψε και έκανε την καθιερωμένη στάση του στο αρμυρίκι. Τον ρώτησα πώς πάνε οι πωλήσεις. Περίμενα ότι σαν όλους τους εμπόρους θα άρχιζε τη γκρίνια. Εκείνος όμως ήταν περιχαρής. «Τώρα με τους Ρώσους, φίλε, πουλάμε καλά» μου είπε με άψογο ελληνικό επιτονισμό, πριν φορτωθεί πάλι το εμπόρευμα και συνεχίσει τον δρόμο του στον καυτό ήλιο.
Οι εν λόγω Ρώσοι καταλύουν στο μεγάλο ξενοδοχείο που χτίστηκε στα χρόνια της χούντας πάνω ακριβώς στο κύμα. Θα τους γνωρίσεις από το προσεγμένο τους ντύσιμο που φλερτάρει λίγο με το κιτς, από τα βραχιολάκια του all inclusive και από την τάση τους να πηγαίνουν λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα σ’ ένα συγκεκριμένο βραχάκι για να φωτογραφηθούν σε πανομοιότυπες πόζες. Θα πρέπει να υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιες φωτογραφίες στο Instagram.
Λίγοι από αυτούς μπαίνουν στη θάλασσα. Οι περισσότεροι προτιμούν την πισίνα του ξενοδοχείου. Κατά τα άλλα περνούν τις μέρες τους με καραόκε, face painting και περιπάτους. Δεν έχουν ιδιαίτερη οικολογική συνείδηση –συχνά βρίσκεις πλαστικά ποτηράκια και χαρτοπετσέτες με το λογότυπο του ξενοδοχείου πεταμένα στην παραλία- ούτε και είναι ιδιαίτερα φιλικοί με τον ντόπιο πληθυσμό. Παρ’ όλα αυτά δεν θα ακούσεις κακό λόγο για εκείνους.
Ένα είναι το αρνητικό, σύμφωνα με τον κύριο Γιάννη: «Από τότε που έρχονται και γεμίζει το ξενοδοχείο, η θάλασσα εδώ μπροστά βγαίνει ακατάλληλη σε όλες μετρήσεις». Δεν κρύβω ότι τα λόγια του με θορύβησαν, όμως εκείνος έσπευσε να με καθησυχάσει: «Ο Ευβοϊκός έχει ρεύματα. Όπως έρχεται η βρώμα, έτσι φεύγει. Τα πάντα ρει που έλεγε και ο Ηράκλειτος».
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
