Ο δημοσιογράφος Γρηγόρης Βαλλιανάτος μιλάει για τη δική του Μύκονο.
Η δική μου Μύκονος είναι μια αύρα. Είναι ένα χάδι που σκαλώνει στα βότσαλα του γιαλού και παίρνει πρωινό στην Ασημίνα, λίγο πιο πριν απ’ το Δημαρχείο, προκειμένου στη συνέχεια να χωθεί στα άσπρα σπίτια, τα μικρά και τα μεγάλα, τα πλουμιστά και τα σκέτα, όπου λιώνει. Όταν τα χρώματα στα μάτια γίνονται ύπνος, ή γίνονται χαύνωση στα χείλια ή στα χέρια και στα πόδια.
Όταν ξυπνά είναι απόγευμα και πεζοπορεί ανάμεσα σε μονοπάτια και δρόμους των μικρών λόφων. Χύνεται στις αμμουδιές, στα βράχια και στα γούλια και τρέχει όπως το γέννησε η μάνα του και ψήνεται και λιάζεται και θριαμβεύει σε αγκαλιές μέχρι το δείλι.
Ηλιοβασίλεμα στο Κάστρο μπαρ στην Παραπορτιανή με μουσικές μελωδικές μέχρι το μαύρο του ουρανού να γεμίσει αστέρια.
Κατόπιν πάει Gym, εκεί που σχολάζουν οι ομορφιές, οι κάγκουρες κι οι τσαχπίνες.
Έπειτα το ντυμένο γεύμα, στην πόλη ή στον Καλαφάτη ή στον Φωκό, ή στην ξακουστή Πάολα στον Άγιο Σώστη χωρίς ηλεκτρικό αλλά στα κάρβουνα, κι αυτό πριν δύσει ο ήλιος.
Η νύχτα αρχίζει αργά, διαγώνια στα σοκάκια, για ν’ αποφεύγονται τα Ματογιάννια του μεγάλου πλήθους. Clubbing μέχρι την επόμενη μέρα. Και την επόμενη. Και την άλλη. Μουσικάρες, βλέμματα, ποτά, ουσίες, φλερτ, αγγίγματα, αγκαλιές και αμαρτίες ατελεύτητες. Στο ένα μαγαζί μετά το άλλο, με τα κατανυκτικά μάτια να διαστέλλονται από επιθυμία κι από κάβλα. Με φίλους, με γνωστούς από όλο τον κόσμο που με τα χρόνια σχηματίζουν αστερισμούς που συναντώνται σχεδόν κάθε καλοκαίρι. Με τα δυνατά καδράκια της Καρολίνας, με τον πελεκάνο να πειράζει κόσμο, με ταξίδια στις κορφές, στους γκρεμούς, με νυχτερινά λουτρά στο φεγγάρι. Με ξημέρωμα σε κάθε κόλπο αλλά και στο Yachting Club που γίνεται after club. Mε βήματα που θέλουν δυο για να χορεύουν ταγκό.
Με ριπές στη Δήλο. Με φωτισμένες απ’ τον αθεράπευτο ήλιο λευκές κολώνες ως τον ουρανό για να ευχαριστήσουν τον Απόλλωνα και την Άρτεμη που γεννήθηκαν εκεί και φώτισαν τον κόσμο όλο.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
11°
