Η ηθοποιός Βάνα Μπάρμπα μιλάει για το δικό της Καστελόριζο
Tο Καστελόριζο το γνώρισα πρώτη φορά το 1991 στα γυρίσματα της ταινίας «Mediterraneo» και το ερωτεύτηκα. Ήταν τέτοια η ομορφιά του νησιού και τόσο ενδιαφέρουσα εμπειρία το να συνεργάζομαι με έλληνες και ιταλούς ηθοποιούς που φυσικά μου έμεινε αξέχαστο.
Θυμάμαι πόσο καλά περνούσαμε στα γυρίσματα, στα διαλείμματα κάναμε όλοι μαζί γιόγκα κάτω από μια ελιά – οι Ιταλοί ήξεραν από τότε τη σημασία της συγκέντρωσης μέσα από την τέχνη, όλα έμοιαζαν παραδεισένια. Το ότι η ταινία πήρε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, απλά απογείωσε τα πάντα και απέδωσε τη δόξα και την τιμή που αξίζει στην ομορφιά του Καστελόριζου.
Για μένα είναι το πιο ωραίο νησί, όχι στην Ελλάδα, στον κόσμο. Τα χρώματα, οι άνθρωποι, η αίσθηση της καθαρής θάλασσας και του να κολυμπάς ακόμα και μέσα στο λιμάνι. Η Ρω, οι Πλάκες, ο Άη Γιώργης, οι Κολυμπήθρες, το λιμάνι, όλο το νησί είναι μια παραλία, θάλασσα βλέπεις και βουτάς. Κάθε χρόνο το επισκέπτονται πολλοί τουρίστες από την Ιταλία, αφού έγινε λόγω της ταινίας πολύ γνωστό εκεί. Αλλά και οι ζωές των κατοίκων του έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον μιας και πολλοί από αυτούς ήταν μετανάστες στην Αυστραλία που επαναπατρίστηκαν. Το Καστελόριζο έχει συνδεθεί με τα μνημόνια δυστυχώς και ως τελευταίο νησί της Μεσογείου το «ορέγονται» πολλοί...
Σημασία έχει όμως να καταλάβουμε πόσο πολύ αξίζει να το προστατεύουμε και να το τιμάμε.
Πέρσι επέστρεψα μετά από πολλά χρόνια και οργάνωσα μια συναυλία με τον Σταύρο Ξαρχάκο προς τιμήν του νησιού. Θυμάμαι όταν φτάναμε στο λιμάνι με το πλοίο, που μας περίμενε μια μικρή βαρκούλα με υψωμένη την ελληνική σημαία και φώναζαν «καλωσορίσατε», φωνάζαμε κι εμείς, φώναζαν κι εκείνοι, πήγαμε όλοι μαζί για ούζα και ήπιαμε τόσο που καταλήξαμε να πηδάμε στη θάλασσα με τα ρούχα.
Φέτος θα ξαναπάω και σας προτείνω να έρθετε κι εσείς, ειδικά στη γιορτή του Προφήτη Ηλία στις 20 Ιουλίου. Είναι από τις πιο μαγικές μέρες στο νησί, γίνεται μεγάλο πανηγύρι, τραγούδια, χοροί, γέλια και στο τέλος όλοι βουτάνε στη θάλασσα με τα ρούχα, όπως ορίζει το έθιμο.
Στο μυαλό μου έχω όνειρο κάποια στιγμή να ανοίξω ένα μικρό ταβερνάκι στο Καστελόριζο και να μαζευόμαστε εκεί να πίνουμε τα ούζα μας και να απολαμβάνουμε την ομορφιά του νησιού.
*Η Β.Μ. είναι ηθοποιός.
Βρείτε τον καλοκαιρινό οδηγό του Καστελόριζου εδώ.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
7°
