Η τραγουδίστρια, συνθέτρια και performer Μαρίνα Σάττι μιλάει για το δικό της Ηράκλειο.
Συνήθως δεν τα πάω καλά με τα κλισέ του στιλ «το λιμάνι που με μεγάλωσε και με είδε να αλλάζω μέσα στα χρόνια». Δυσκολεύομαι όμως πολύ να μιλήσω για τη σχέση μου με το Ηράκλειο χωρίς να χρησιμοποιήσω φράσεις κλισέ, που σε αυτή την περίπτωση περιγράφουν ακριβώς τις μνήμες μου από αυτό. Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.
Καλοκαίρι. Η διαδρομή στον μόλο, δίπλα από το λιμάνι του Ηρακλείου. Ο λιμενοβραχίωνας. Το by-pass που λέμε, μάλλον με χιούμορ, στο Ηράκλειο. Από τη μια πλευρά τα βράχια και το ψηλό τείχος και από την άλλη η θάλασσα, οι βάρκες, οι ψαράδες, το μισοβυθισμένο Regina. Πιο πίσω το κάστρο. Μια μουσική από ένα ραδιοφωνάκι. Από μικρή έχω κάνει αυτή τη διαδρομή πολλές φορές. Εκεί έχω ονειρευτεί το μέλλον, έχω φαντασιωθεί τη ζωή μου, έχω σκεφτεί τις λύσεις στο ότι με απασχολούσε.
Όσο ήμουν μαθήτρια στο σχολείο περπατούσα εκεί για ώρες. Έψαχνα να ανακαλύψω τον εαυτό μου, αφουγκραζόμουν τον κόσμο, επεξεργαζόμουν την οικογένειά μου, δημιουργούσα όνειρα πιο μακριά από τη Κρήτη, σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο. Έβλεπα τις βάρκες, τα πλοία, τους ανθρώπους που περπατούσαν δίπλα μου. Πού θα πήγαινα; Πώς είναι το μετά; Το τώρα; Η αρχιτεκτονική, η μουσική, το θέατρο. Εκεί έχω ζήσει και τα πρώτα ραντεβού, βόλτες με αγόρια, συζητήσεις με φίλες, άραγμα με κιθάρες στα βράχια, ή ακόμα και ποδηλατάδες ή γυμναστική.
Αυτή η βόλτα έχει φιλοξενήσει λύπες και χαρές μου. Απογοητεύσεις αλλά και ανακουφιστικές συνειδητοποιήσεις. Σκέψεις για τους ανθρώπους της ζωής μου. Από το δημοτικό μέχρι το λύκειο. Αλλά και ως φοιτήτρια στην Αθήνα ή την περίοδο που σπούδαζα στην Αμερική. Κάθε φορά που βρίσκομαι στο Ηράκλειο και κάνω αυτή τη βόλτα παρατηρώ πως ο λιμενοβραχίωνας είναι πάντα σημείο αναφοράς. Παρατηρώ τις σκέψεις μου που αλλάζουν και τη διαδρομή αυτή που είναι μια σταθερά. Μπορεί εντέλει να είναι και μια αναμέτρηση με το πώς εγώ αλλάζω και διαμορφώνομαι μέσα στον καιρό.
Στο τέλος της διαδρομής βρίσκεται ο φάρος. Στην άκρη του βραχίωνα. Σαν κρυμμένος σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Έχω πάντα αυτή την εικόνα με το φως του που ανάβει μέσα στη νύχτα και αποκαλύπτει την πηχτή θάλασσα, το υπερπέραν, τη γραμμή του ορίζοντα.
Τώρα που το σκέφτομαι, αναπόφευκτα θα πω μάλλον «το λιμάνι που με μεγάλωσε». Ή ακόμα και «η πιο χαρακτηριστική διαδρομή της ζωής μου». Ίσως και «καλοκαίρι σημαίνει βόλτα στον λιμενοβραχίωνα». Ίσως για κάποιο λόγο τα κλισέ έχουν φτάσει να γίνουν κλισέ. Ξέρω και εγώ;
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
11°
