Ο ηθοποιός και ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Γεωργούλης γράφει για τη δική του Κέρκυρα.
Την Κέρκυρα τη γνώρισα το 2006 στην περιοδεία με τη Ρένια Λουιζίδου για το «Νυφικό κρεβάτι». Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ καμία παραλία του νησιού λόγω περιορισμένου χρόνου, αλλά οι βόλτες μου στην πόλη ήταν αρκετές για να εντυπωσιαστώ με την αρχιτεκτονική της ομορφιά – δεν είναι τυχαίο που προστατεύεται από την Unesco. Είναι μια πανέμορφη πόλη με μαγικά σοκάκια και έντονο χαρακτηριστικό τη μουσική, θέλω να πω πως είναι σπάνιο να βρεις έναν Κερκυραίο να μην παίζει κάποιο μουσικό όργανο ή να μην τραγουδάει. Εξού και οι 50 φιλαρμονικές που υπάρχουν στο νησί και το μουσικό πανεπιστήμιο. Η μουσική είναι πραγματικά ο πρωταγωνιστής της Κέρκυρας και δική μου προσωπική αγάπη, οπότε γι’ αυτό το νησί απέκτησε γρήγορα μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου.
Στην Κέρκυρα επέστρεψα για τα γυρίσματα της αγγλικής σειράς «Durells» και επιτέλους κατάφερα να τη γνωρίσω καλύτερα. Η ιστορία των Durells είναι βασισμένη σε μια οικογένεια που έμενε στην Κέρκυρα τη δεκαετία του ’30, επομένως τα πλάνα μας έπρεπε να θυμίζουν εκείνη την εποχή και έτσι μπορέσαμε να εξερευνήσουμε περισσότερο το νησί και τους ανθρώπους του. Ο Σπύρος (ο ρόλος που υποδυόμουν) ήταν υπαρκτό πρόσωπο, που γύρισε από το Σικάγο και έφερε στο νησί το πρώτο ταξί (μέχρι τότε είχαν άμαξες). Από τότε την επισκέπτομαι σχεδόν κάθε χρόνο.
Θυμάμαι έντονα το ταβερνάκι της Μαρίνας που μας κράτησε συντροφιά καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος που μας υποδέχτηκε με μεγάλη αγάπη, την οποία καταλάβαινες στα φαγητά της. Ξεχωρίζω και το μαγειρείο της Δώρας με τα οργανικά προϊόντα που φιλεύει τους καλεσμένους της. Τον καφέ μου τον απολαμβάνω στον Kοχλία, μια από τις πιο παλιές καφετέριες που υπάρχουν στο νησί, εκεί έχουμε κάνει με τον φίλο μου τον Δημήτρη αμέτρητες φιλοσοφικές συζητήσεις.
Η καλή μου φίλη Μαρία έχει το πολύ καλαίσθητο «Bristol», που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από τα κυριλέ μπαρ των πόλεων, ενώ πολλά μεσημέρια μου αρέσει να επισκέπτομαι το σπίτι των Durells – μια φανταστική παλιά βίλα στην περιοχή Κοντόκαλι. Το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα το βρίσκεις στην περιοχή Ερημίτης, εγώ δεν το χάνω με τίποτα. Από τις αγαπημένες μου συνήθειες στο νησί είναι το βραδινό μπάνιο. Υπάρχει μια μυστική παραλία όπως πηγαίνεις για τις Δεχούμενες –που φυσικά δεν θα σας πω ακριβώς το σημείο– στην οποία φτάνεις μετά από 15 λεπτά περπάτημα ή με βαρκάκι.
Το Πάσχα στην Κέρκυρα είναι επίσης ξεχωριστό. Στην πλατεία Λιστόν (αν με ρωτάς θα έπρεπε να ονομάζεται Ιλιστόν, μιας και η ονομασία προέρχεται από τα παλιά χρόνια και το list on, που σημαίνει ότι είσαι στη λίστα και μπορείς να παρακολουθήσεις την εκδήλωση), οι κάτοικοι ακολουθούν το έθιμο και κάνουν κρατήσεις από την προηγούμενη μέρα για να απολαύσουν το θέαμα με το σπάσιμο της στάμνας.
Βέβαια από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις στο νησί ήταν ένα reunion μετά μουσικής που οργάνωσαν οι φίλοι μου Γιάννης και Σπύρος στο μπαράκι του Σπύρου. Έτσι ξαφνικά μια μουσική βραδιά τα άλλαξε όλα και μας κράτησε να χορεύουμε, να τραγουδάμε και να γελάμε μέχρι το πρωί.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
16°
