H Δάφνη Ρεμούνδου aka Daphne BlueBird γράφει για τους δικούς της Φούρνους Ικαρίας.
Γύρω στις 7 παρά, πρωί, χάραμα. Το αυτοκίνητο έχει εγκλωβιστεί στο λιμάνι των Φούρνων, αφού δεν υπολογίσαμε το πανηγύρι που θα έστηναν εκεί. Αναγκαστικά, λοιπόν, δεν επιστρέψαμε στη στημένη σκηνή τη στιγμή του ύπνου στις 4-5 π.μ. – και απλώς τραβήξαμε από το ακινητοποιημένο αμάξι 2 sleeping bags και την πέσαμε στην παραλία του λιμανιού παρακάτω (ομολογουμένως, χωρίς κανένα στραβό μάτι από τους κατοίκους).
Εκεί λοιπόν που το κεφάλι είναι αρκετά βαρύ και ξεστομίζεις διάφορα, διότι πάλι σηκώθηκες με τις πρώτες ακτίνες του ηλίου, και αφού ακόμα ούτε γυαλιά δεν έχεις φορέσει και τα βλέπεις όλα θολά – εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, νιώθεις κάτι να κουνιέται επίμονα κοντά στο δεξί σου γόνατο. Στην ιδέα ότι μπορεί να είναι σκορπιός, οργανώνεις τις σκέψεις σου και αναζητάς τις επιλογές διαφυγής από τη συγκεκριμένη θέση, που βολική δεν τη λες: είσαι μπλεγμένη ανάμεσα σε φερμουάρ, τσάντες και υφάσματα, χωρίς σουτιέν, χωρίς γυαλιά, χωρίς ενέργεια, χωρίς καφέ. Εκεί, λοιπόν, που ο κρύος ιδρώτας αρχίζει να σε παγώνει διότι μέσα σε όλα συνειδητοποιείς πως ούτε φάρμακο δεν έχεις, αποφασίζεις να κοιτάξεις θαρραλέα προς το ολοκληρωτικά μουδιασμένο πια γόνατο, έτοιμη για όλα.
Και το «όλα»... είναι τελικά μία πορτοκαλί γάτα. Η οποία έχει αράξει βασιλικά δίπλα στο τώρα σίγουρα μπλαβί και ακόμα μουδιασμένο γόνατο μου, πάνω στο μισοανοιχτό sleeping bag, και ξεκοκαλιάζει περήφανα και σίγουρα επιδεικτικά ένα ψάρι που πήρε δώρο από τους ψαράδες που είχαν πριν λίγο πιάσει λιμάνι. Πριν προλάβω να αντιδράσω βλέποντας τα αίματα και τα κόκαλα (δηλαδή να της πω μπράβο και να συνεχίσω να τη χαζεύω, κακά τα ψέματα, γατομάνα είμαι) – πριν, λοιπόν, προλάβω να αντιδράσω, η γάτα έχει εκσφενδονιστεί πάλι προς το λιμάνι, τσακώνει άλλο ένα ψάρι και το ξαναφέρνει στο ίδιο σημείο να το φάει. Αυτή τη φορά ανάμεσα στα πόδια μου και πιο κοντά μου.
Θα ξαναπάω Φούρνους. Να ξαναφάω πρωινό χειροποίητο από την πάντα καλοδιάθετη και εξυπηρετική Ασπασία στην πλατεία πάνω, να δω πάλι τον Μήτσο – τον γκρίζο γάτο που από τότε που πέθανε το αφεντικό του κυκλοφορεί αυστηρά ανάμεσα σε 3 τετράγωνα θρηνώντας και σου χαρίζει θλιμμένη προσοχή, και τον έχει έννοια όλο το νησί. Να ξανακολλήσω με το αμάξι στην κατηφόρα προς την τελευταία παραλία του νησιού για να εμφανιστούν από τα βράχια οι φαντάροι σαν να βγαίνουν από ταινία με ιμάντες και πολύ καλή διάθεση. Να ξαναδώ τον κυρ-Αποστόλη, τον Έλληνα ασυρματιστή ναυτικού στο Βιετνάμ που τα λέγαμε κάθε βράδυ. Και μας έλεγε απλά να αγαπάμε.
*Η Δάφνη Ρεμούνδου aka Daphne BlueBird είναι τραγουδίστρια, στιχουργός και εκπαιδευτικός.
9°
