Οδοιπορικό στα λουτρά του Πόζαρ

Ιούνης. Στην εθνική με προορισμό τα λουτρά του Πόζαρ. Τα σύννεφα σχεδιασμένα από τον Νταλί. Αν τα κάπου 500 χιλιόμετρα που έχεις να διασχίσεις μέχρι την Πέλλα σου φαίνονται ατέλειωτα, υπάρχει κι ένας άλλος χρόνος στον οποίο μπορείς να μπαινοβγαίνεις, εκείνος της ακίνητης μετατόπισης των νεφών. Σωρείτες με εικοσαδάκτυλες γροθιές. Λευκοί Εκατόγχειρες που παλεύουν σε αργή κίνηση.

Φτάνοντας εκεί, βρισκόμαστε σε υγρό δασότοπο, κυκλωμένο από φαράγγια. Υπάρχει στην περιοχή ναός στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Υπάρχει και το λεγόμενο Μαύρο Δάσος. Είναι λοιπόν τόπος παραμυθίας, τόπος μύησης, άρα μοναχικός. Τον ορίζοντα στεφανώνει το βουνό της Τζένα, καβάλα στα εθνικά σύνορα με την ΠΓΔΜ. Σε μένα, έχει ενεργοποιηθεί εκείνη η εσωτερική πυξίδα που δείχνει μακριά από τους ανθρώπους. Δεν αισθάνομαι ότι έχω χρόνο να αφιερώσω σε συνεννοήσεις, αν θα πιούμε έναν καφέ κι αν χρειαζόμαστε αντιηλιακό. Κάτι με καλεί να το ανακαλύψω. Ή να το θυμηθώ.

Παίρνω με τα πόδια την ανηφόρα που οι άλλοι θ’ ανεβούν, τελικά, με το αυτοκίνητο. Βαδίζω μέσα σ’ εκείνη την ανώνυμη γενναιοδωρία δέντρων και βράχων που την θυμάμαι από άλλα βουνά, άλλα φαράγγια (Όλυμπο, Σαμοθράκη.) Νέφη ατμού αιωρούνται και διαλύονται. Ακολουθώ τον ήχο του νερού, ή εκείνος εμένα. Είμαι λαχανιασμένος, δεν ξέρω αν έχω χαθεί, αν ναι, καλύτερα. Με απορροφά η διαδικασία του συντονισμού με το τοπίο, η στάθμη μιας παρουσίας που ανεβαίνει.

Βρίσκω την μικρή ζεστή στέρνα με τον καταρράκτη, λαξευμένη σε φυσική εσοχή, ο πυθμένας της βαμμένος γαλάζιος. Ένα μέρος από τα ύδατα του Αλμωπαίου κάνουν βουτιά στα έγκατα και αναδύονται πάλι εδώ, ζεστά κι εμπλουτισμένα με μέταλλα. Πληρώνω τα 2 ευρώ εισιτήριο και αλλάζω. Κατεβαίνω προσεκτικά τα πέτρινα σκαλοπάτια και βυθίζομαι μ’ ευχαρίστηση στο αμνιακό στοιχείο. Υπάρχουν εδώ και άλλοι κολυμβητές, ροδοκόκκινοι και ελαφρώς αποχαυνωμένοι, που όλοι συμπεριφέρονται σαν να ήταν μόνοι τους. Στα τρία μέτρα, το χείλος της γούρνας γλύφουν τα κρύα, ορμητικά νερά του ποταμού που κυλά ακριβώς δίπλα. Το σοκ της επαφής με το ποτάμι θα έρθει σε λίγο. Για τώρα, κατευθύνομαι στον μικρό θερμό καταρράκτη που πέφτει με πάταγο από τον βράχο.

Ο θόρυβός του, σαφώς αποθαρρυντικός για κοινωνικές συναναστροφές είναι ένας από τους λόγους που οι παρόντες είναι ο καθένας στραμμένος στον εαυτό του. Μετά από ένα στιγμιαίο δισταγμό, διασχίζω το όριο ασφαλείας που με χωρίζει από τον καταρράκτη και του παραδίνομαι. Ο θόρυβος γίνεται χλαπαταγή ενώ, ταυτόχρονα, υδάτινες οπλές καλπάζουν στους ώμους και την πλάτη. Όσο και αν αναρωτιέμαι εάν θα βγω από εδώ μέσα με μώλωπες, κρατάω την θέση και την ισορροπία μου, την όρθια στάση. Γερμένος ελαφρά μπροστά, δέχομαι το μπαράζ σχεδόν λαίμαργα, σαν βία ευπρόσδεκτη, σαν τρυφερή τιμωρία. Σηκώνω μάλιστα και τα χέρια (με δυσκολία) στο σχήμα του σταυρού έτσι που και τα μπράτσα σαρώνονται από τα ραπίσματα του νερού. Δεν έχω την μυϊκή δύναμη για να συνεχίσω έτσι για πολύ και αποφασίζω να στραφώ και να αντιμετωπίσω τον καταρράκτη μετωπικά.

Με τα χέρια να προστατεύουν το πρόσωπο, οι ομοβροντίες τώρα προσγειώνονται κρουνηδόν στο μέτωπο, στο στήθος, στην κοιλιά. Δεν ακούω και δεν βλέπω, μόνο νιώθω παντού τις φιλικές γροθιές αυτού του γίγαντα που δεν ελέγχει τη δύναμή του, αυτό το λυντσάρισμα στο οποίο έχω συναινέσει. Και θέλω με κάποιο ενστικτώδη τρόπο, ν’ αμυνθώ, ν’ αντισταθώ, να σπρώξω προς την αντίθετη φορά αυτό που απειλεί να με ρίξει στα γόνατα. Χωρίς να το έχω σχεδιάσει, χωρίς σχεδόν να έχω δώσει εντολή, το κάνω με κραυγές. Μικρές, κοφτές στην αρχή, πιο παρατεταμένες από την στιγμή που βεβαιώνομαι ότι δυσκολεύομαι εγώ ο ίδιος να τις ακούσω μέσα στον θόρυβο του νερού, πόσο μάλλον κάποιος τρίτος.

Δεν διαρκεί πολύ, διότι δεν αντέχεται για πολύ. Σέρνομαι ξέπνοος πέρα από την ακτίνα βολής και αφήνομαι να επιπλέω στην αμνιακή λίμνη. «Χριστούλη μου», σκέφτομαι, «τούτο δω ήταν σαν πρόβα γέννησης!»

Χωρίς να έχω καλά-καλά συνέλθει, αποφασίζω ότι ορέγομαι και το κρύο ποτάμι. Μπαίνω πολύ σύντομα και όλες οι νευρικές απολήξεις σημαίνουν συναγερμό για να αναθάλλουν αμέσως μόλις ξαναβρεθώ στην μητρική θερμοκρασία της λίμνης.

Ξανά! Όλη η διαδικασία, όλος ο κύκλος από ευεργετικά σοκ, πάλι! 

Όταν εντέλει εγκαταλείπω με τους ζυγούς λυμένους, το σώμα κινείται σε άλλο άξονα. Τα μέλη χαλαρά, η σκέψη βαθιά, βαθύτατα σιωπηλή. Εντοπίζω σε λίγο ξανά τους συνοδοιπόρους μου, τους χαμογελώ, δεν έχω λόγια να ανταλλάξω. Λίγο με ενδιαφέρει το οτιδήποτε μπορεί να ειπωθεί. Μου φαίνεται μάλιστα αδέξια, και λίγο μάταιη, η έγνοια τους να ρωτήσουν, να λάβουν απαντήσεις, να αναρωτηθούν για τούτο και για τα’ άλλο. Δεν μπορώ να συμμετέχω σε αυτό. Δεν χρειάζομαι να καταλάβω κάτι, ούτε να γίνω κατανοητός. Αν έχω κάποια επιθυμία, είναι να συνεχίσω να είμαι έτσι, άδηλα παρών.

8ο Φεστιβάλ Πόζαρ 2019

Φέτος το Φεστιβάλ Πόζαρ επιστρέφει για όγδοη χρονιά στο φαράγγι, από τις 19 μέχρι τις 21 Ιουλίου.

Δεκατρία χιλιόμετρα από την ιστορική Αριδαία και τριανταπέντε χιλιόμετρα από την Έδεσσα, σε υψόμετρο 390μ στους πρόποδες του Καϊμακτσαλάν, οι ιαματικές πηγές που βρίσκονται στις όχθες του θερμοποτάμου σχηματίζουν ένα τοπίο μυστικιστικό, ιδανικό για να φιλοξενήσει το μουσικό φεστιβάλ. Για πρώτη φορά φέτος, η ομάδα των unboxholics θα αναλάβει την παρουσίαση δίνοντας τον ρυθμό για τρεις ημέρες γεμάτες χορό, τραγούδι, ενέργεια, χαμόγελα, συναυλίες από καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής αλλά και παράλληλες δράσεις.

Την πρώτη μέρα, Παρασκευή 19 Ιουλίου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, με περισσότερα από 45 χρόνια πορείας, τεράστιες επιτυχίες και θρυλικές συναυλίες ανεβαίνει στη σκηνή του 8ου Φεστιβάλ Πόζαρ. Την ίδια μέρα, ο Νίκος Πορτοκάλογλου και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας «ρίχνουν κόκκινο στη νύχτα» παρουσιάζοντας την παράστασή τους «Τι έχει μείνει απ' τη φωτιά», μια παράσταση απολογισμός και γιορτή, φόρος τιμής στις ετερόκλητες επιρροές τους και αναδρομή στις μεγάλες στιγμές της πορείας τους.

Το Σάββατο 20 Ιουλίου, τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, η Ελεονώρα Ζουγανέλη μας καλεί να ενώσουμε αγάπες, να γλεντήσουμε, να αγκαλιαστούμε και να τραγουδήσουμε τραγούδια από το προσωπικό της ρεπερτόριο αλλά και άλλα αγαπημένα κομμάτια, πάντα με τις δικές τις ιδιαίτερες ερμηνείες. Μαζί της θα είναι ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος. Αμέσως πριν, ο Κωστής Μαραβέγιας, ο τροβαδούρος των συναισθημάτων, της χαράς, της έμπνευσης και του κεφιού βάζει την μουσική, τις λέξεις και τις νότες, διώχνει το μαράζι και υπόσχεται να κάνει την νύχτα αξέχαστη!

Η τρίτη και τελευταία μέρα του φεστιβάλ, Κυριακή 21 Ιουλίου, φέρνει στη σκηνή του Φεστιβάλ Πόζαρ την Πάολα. Με ένταση και πάθος, η Πάολα ταξιδεύει ως τα Πόζαρ για μια νύχτα γεμάτη συναίσθημα! Μαζί της ο resident των φεστιβάλ, ο πάντα ανεβαστικός Γιώργος Παπαδόπουλος θα ερμηνεύσει δικές του επιτυχίες, αλλά και αγαπημένα τραγούδια με τον χαρακτηριστικό του τρόπο!

Τιμές εισιτήριων: €25 (τριημέρου περιορισμένα), 30 (τριημέρου περιορισμένα), 35 (τριημέρου), 13 (προπώληση φοιτητικό/ ανέργων ημέρας), 15 (ταμείο)