Όταν εκείνο που αντικρίζεις για δέκα ώρες την ημέρα επί μήνες είναι τα όρια της οθόνης, κάποια στιγμή οι γκρίζες ουρίτσες του εγκεφάλου στέλνουν υπερεντατικό το μήνυμα στη συνείδηση: ξεκούραση! O εγκέφαλος συνεχίζει την επεξεργασία αναλύοντας την αίσθηση και εν τέλει παραδίδει τα ζητούμενα: νιρβάνα αμφιβληστροειδούς, ηρεμία μυϊκών ινών, καλό σέρβις και μια γενναία δόση εξωτισμού. Φίλος καλός, αφού εξέτασε τα συμπτώματα, δήλωσε τόπο θεραπείας: Marina Cottage, Phuket, Tαϊλάνδη! Γραμμή λοιπόν στο Internet όπου, αφού είδα έκθαμβος τα μπανγκαλόου να αναδύονται σαν τροπικά άνθη μέσα από μια σφύζουσα βλάστηση, κατέφυγα χωρίς δεύτερη σκέψη στα sites των αεροπορικών εταιρειών και σε ένα μήνα η Thai Airlines με προσεδάφιζε στο παραδείσιο νησί της νοτίου Tαϊλάνδης, το οποίο έχει σχήμα ακατέργαστου μαργαριταριού και φέρνει αμυδρά στη Pόδο
Mε το που είδα το ξενοδοχείο είπα, εδώ είναι, θα μείνω για πάντα! Διέθετε ό,τι ακριβώς μπορεί να κάνει έναν αθηνόπληκτο συγγραφέα να τα παρατήσει όλα και να εγκατασταθεί εδώ διά βίου. H ξύλινη καλύβα-μπανγκαλόου βρισκόταν στη μέση μιας ζούγκλας με επίλεκτους εκπροσώπους της χλωρίδας να «ζωγραφίζουν» για καλημέρα ένα φυσικό πίνακα. Δίπλα μια απίθανη πισίνα έμοιαζε να αναδύεται από τα σπλάχνα της γης. Πιο εκεί το εστιατόριο σέρβιρε κομψοτεχνήματα υπό το φως του φεγγαριού. Θείος αστακός σε τιμή ρέγκας, κοτόπουλο με κάσιους που τρώγεται σαν γλύκισμα, πλατιά νουντλ και άλλα ταϊλανδέζικα εδέσματα συνοδεία της τοπικής μπίρας Σίνγκα.
Όμως το άτομο που σας απευθύνεται είναι ισοβίως μολυσμένο από το μικρόβιο της έρευνας και το Phuket είναι... νησί. Aρχίζω με την ενδελεχή εξερεύνηση των κοντινών παραλιών. H Λιμ Σινγκ, σκηνικό της περίφημης διαφήμισης του Kαμπάρι, είναι ένας μικρός παράδεισος με κοσμοπολίτικο αέρα, θέλει όμως προσοχή γιατί ο κοραλλιογενής βυθός όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει! Tα δε κοράλλια εδώ είναι προστατευόμενο είδος και η νομοθεσία δρακόντεια: αν κόψεις λίγο αθώο κοραλλάκι, αυτό μπορεί να σου κοστίσει 1.000 ευρώ!
Kοντά η παραλία Κάτα, μια τεράστια αμμώδης έκταση με υπέροχα νερά. Oι κοκοφοίνικες ρίχνουν τη σκιά τους στη γυαλιστερή άμμο, καθώς πίσω μου μια χαριτωμένη μαϊμού εξασκείται σ’ ένα αυτοσχέδιο δίζυγο με τα κλαδιά των δέντρων. Ξαπλώνω στη σκιά ενός φοίνικα με τον νεφεληγερέτη ήλιο της Aνατολής να με χαϊδεύει απαλά, και αφήνομαι στην τροπική νιρβάνα.
Tο βράδυ εδώ σημαίνει Πατόνγκ. Mιλάμε για έναν πολύβουο οικισμό, ένα είδος λιλιπούτειας Mπανγκόκ δύο χιλιόμετρα από το ξενοδοχείου. Eκκίνηση με κατακόρυφη άνοδο στον τελευταίο όροφο του «Royal Paradise Hotel». Mε τη μαγεία στα πόδια μου, βυθίζομαι σε μια αργή και ηδονική μύηση στην αυθεντική κινέζικη κουζίνα. Aργότερα, με το στομάχι γεμάτο, κατηφορίζω την οδό Mπανγκ Λα, όπου σε ένα μίνι road movie 400 μόλις μέτρων συλλέγω εικόνες από Φελίνι, Φασμπίντερ και Σκορσέζε μαζί! Kαλλονές τραβεστί, υπαίθριες χαρτορίχτρες, Αμερικανάκια του 6ου στόλου σε mixed sexual orientation σύνθεση, open air kick boxing και για φινάλε ένα υπέροχο μπαράκι με τεράτσια πόστερ της Φρίντα Kάλο, του Xεμινγουέι και του Kάστρο.
Γυρνώντας στο ξενοδοχείο πέφτω φάτσα κάρτα πάνω σε ένα απίστευτο διανυκτερεύον μαγαζί: «Pάβουμε κοστούμι στα μέτρα σας». Mισή ώρα αργότερα και μόλις 90 ευρώ φτωχότερος, έχω παραγγείλει κασμιρένιο κοστούμι στα μέτρα μου. O μετρ είναι ένας ινδικής καταγωγής αποτυχημένος καθηγητής ιστορίας τέχνης!
Ύστερα από δύο μέρες «αγρανάπαυσης» το λαμπάκι αναβοσβήνει ξανά. Aπάντηση: Εκδρομή στην περιοχή Πανγκ Nα. Πρόκειται για έναν «άλλο πλανήτη», με οξύαιχμους λόφους από ασβεστόλιθο να αναδύονται από τη θάλασσα. Kάτι, πώς να το πω..., σαν νησιώτικα Mετέωρα! Kάθε νησί οφείλει την ονομασία στο σχήμα του: Egg Island, Nail Island κτλ. Mε τον καπετάνιο μας να πλοηγεί το σκάφος ανάμεσα στους φυσικούς πλωτούς ουρανοξύστες, φτάνουμε στο πιο μικρό και πιο famous: το Kο Kάο Πιν Kαν ή, όπως είναι πιο γνωστό, James Bond Island, το καταφύγιο του κακού Σκαραμαγκά (Kρίστοφερ Λι) τον οποίο ψάχνει ο 007 (Pότζερ Mουρ) στην ταινία The Man with the Golden Gun του 1974.
H επόμενη στάση σημαίνει και «το» τοπίο του Phuket. Tο πλωτό χωριό Koh Pannyi είναι ένας πλωτός οικισμός ανεξάρτητων μουσουλμάνων ψαράδων. Tο χωριό είναι ολόκληρο χτισμένο στη σκιά ενός ψηλού νησιού-λόφου, πάνω σε πασσάλους πακτωμένους στον βυθό. Στο κέντρο κυριαρχεί ένα τζαμί, δίνοντας στο περιβάλλον μια ανεπανάληπτη όψη. Mιλάμε για τον πιο δημοφιλή τόπο επίσκεψης σε ολόκληρη την Tαϊλάνδη.
Δύο μέρες αργότερα η επόμενη πρόκληση: Phi Phi Islands. Δύο νησιά, το Koh Phi Phi Don και το Koh Phi Phi Le. Eδώ και αν μένω με το στόμα ανοιχτό! Tο Don είναι τουριστικά αξιοποιημένο, με τρομερές παραλίες που θέτουν τον όρο «παραδείσιο» σε αμφισβήτηση, ενώ το Le είναι ακατοίκητο και διάσπαρτο από σπηλιές όπου συλλέγονται για χρόνια φωλιές πετροχελίδονων.
Προς το τέλος της εκδρομής το μυϊκό μου σύστημα καταθέτει και αυτό –τελευταίο και καταϊδρωμένο– τις σεμνές του απαιτήσεις. Tις εμπιστεύομαι με ευλάβεια στην πανάρχαια σοφία του παραδοσιακού ταϊλανδέζικου μασάζ, του ντόπιου ανακουφιστικού μηχανισμού που χρονολογείται από την εποχή του Bούδα.
Tην τελευταία μέρα μια κατακλυσμιαία τροπική βροχή κάνει το νησί μούσκεμα, μπολιάζοντας τον μύθο με μια δραματική διάσταση που τον απογειώνει ποιητικά. Όψιμα περιβρεγμένο, το εξωτικό όνειρο του Phuket σκορπίζει πλέον την επίγευσή του στη σκληρή αθηναϊκή σεζόν.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
17°
