To Άγιο Όρος δεν δίνει ραντεβού: 45 εικόνες του Γιώργου Ξηρογιάννη

Έζησε λίγο στην Αθήνα, προσφέροντας το χρόνο του στην Κιβωτό του Κόσμου, βρήκε την ηρεμία του στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου ζει με την οικογένειά του, και έχει πάθος να εξερευνά τον κόσμο με την κάμερά του. Μετά από μία πρόσφατη επίσκεψή του στο Άγιο Όρος, ο φωτογράφος Γιώργος Ξηρογιάννης μας έστειλε τις εικόνες και ένα σημείωμα με λογοτεχνίζουσα διάθεση για όσα είδε στην «Αυτόνομη Μοναστική Πολιτεία», όπως ανεπίσημα χαρακτηρίζεται το αυτοδιοίκητο τμήμα του ελληνικού κράτους, που βρίσκεται στη χερσόνησο του Άθω της Χαλκιδικής στη Μακεδονία, και εν έτει 2019 εξακολουθεί να παραμένει ένας απροσπέλαστος και αφιλόξενος τόπος για τις γυναίκες. 

«Ξημερώνει Δευτέρα. Το κρύο αγκαλιάζει την ανάσα, σφίγγοντάς τη, όπως το βυζανιάρικο κοπέλι τη μάνα του. 

Ουρανούπολη. Βλέμματα παντού, ξένα, εγχώρια που σμίγουν αναμεταξύ τους, νευρικά ψάχνουν το δρόμο για το πολυπόθητο διαμονητήριο, εισιτήριο στο ταξίδι στο μπαλκόνι του Θεού, το Άγιον Όρος. Εκατοντάδες ψυχές μπαινοβγαίνουν καθημερινά σε τούτο τον ιδιαίτερο τόπο ψάχνοντας άλλοτε την εξιλέωση, άλλοτε την ελπίδα των απαντήσεων, άλλοτε το απόλυτο τίποτα.

Άγιον Όρος. Το Όρος δεν δίνει ραντεβού, δεν καλωσορίζει τυπικά, μιλά κοφτά, σχεδόν αόριστα, άλλοτε μόνο γνέφει, αφήνοντάς σε, να διαλέξεις εσύ το μονοπάτι που θα σε οδηγήσει στη δική σου λύτρωση.

Η κάθε πέτρα στο Όρος έχει τη σημασία της, θαρρείς πως ο Θεός την είχε στη φούχτα του και ένα πρωί την άφησε να κυλίσει σε τούτο το βλογημένο τόπο, παρατηρώντας από τότε την τύχη της, στα χέρια του ανθρώπου…

Ο ήχος της άγκυρας που βιαστικά θα δέσει στο λιμανάκι ίσα που καλύπτει τα μπάσα του πολιτισμού που αφήνω ξοπίσω μου… Η φωνή του, σαν μικρού σπουργιτιού που ξαφτουρά..: Καλώς τους...»

Η φωτογράφιση διενεργήθηκε στις μονές Κωνσταμονίτου, Δοχειαρίου και Ξενοφώντος καθώς και στις γύρω περιοχές με φωτογραφικό εξοπλισμό Pentax.