Όταν τα ταξίδια και το ανθρωπιστικό έργο γίνονται τρόπος ζωής, δημιουργούνται projects που προσφέρουν χαρά και ελπίδα. Ο 29χρονος Ελπιδοφόρος Χρυσοβέργης, από τη Λαμία, διένυσε την Αφρική με ΜΜΜ, έκανε το Λονδίνο - Αθήνα και το Λαμία - Βουδαπέστη με ποδήλατο για τα παιδιά με νεοπλασματικές ασθένειες, ξεκίνησε οδοιπορικό στην Ασία και αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάπου στην Τανζανία...!
«Τώρα που σου γράφω, απαντάω στις ερωτήσεις σου από το αεροπλάνο προς Τανζανία, όπου θα βρίσκομαι τους επόμενους 2 μήνες οργανώνοντας τα ταξίδια αλληλόδρασης MyQuest. Μαζί με συνολικά σχεδόν 100 Έλληνες εθελοντές σε όλο αυτό το διάστημα θα βρεθούμε στο χωριό Γκόνγκο για 3η χρονιά και αυτή τη φορά θα χτίσουμε τουαλέτες και κουζίνα για το σχολείο, ενώ θα ιδρύσουμε και ένα κέντρο γυναικείας επιχειρηματικότητας για τις mamas του χωριού».
Στο πλευρό του σε όλα αυτά βρίσκεται μονίμως η κοπέλα του, Δώρα Μπίτση, που με τη βοήθειά της οργώνουν τον κόσμο για να τον κάνουν καλύτερο, όσο τουλάχιστον περνά από το χέρι τους. Η ζωή τους θυμίζει σενάριο ταινίας, από αυτά που συγκινούν αλλά δύσκολα θα θυσίαζε κανείς την καθημερινότητά του για να τα κάνει πραγματικότητα. Ο Ελπιδοφόρος απαρνήθηκε όλες τις ανέσεις του δυτικού κόσμου, άφησε στην άκρη το πτυχίο της ΑΣΟΕΕ και τις προοπτικές για μια σταθερή δουλειά, την οικογένειά του, το ζεστό του σπίτι, πήρε ένα σακίδιο και ταξιδεύει με ελάχιστο budget, κάνοντας περιστασιακές δουλειές και οργανώνοντας εθελοντικές δράσεις για πληγείσες περιοχές.
Οι καμπάνιες crowdfunding χρηματοδοτούν 100% τις κοινωνικές δράσεις τους. Αυτό που έκαναν ήταν να δουλεύουν για λίγο καιρό σε κάποια εταιρεία έξω, μάζευαν χρήματα, παραιτούνταν, έκαναν το ταξίδι και μετά πάλι από την αρχή. Απ’ ό,τι καταλαβαίνουμε είναι ένα ζευγάρι σούπερ δραστήριο και σίγουρα κουβαλούν κι οι δυο την ίδια τρέλα, για αυτό είναι μαζί 11 χρόνια τώρα! «Μας εξιτάρει να εξερευνούμε νέες κουλτούρες και παραδόσεις, να γνωρίζουμε ανθρώπους και να κάνουμε κάθε μέρα κάτι διαφορετικό! Είναι πολύ όμορφο να έχεις κάποιον να μοιραστείς όλες αυτές τις εμπειρίες και να τον ενθουσιάζει στον ίδιο βαθμό! Εγώ πατάω φουλ γκάζια, και μου αρέσει πολύ η οργάνωση και η επικοινωνία, ενώ η Δώρα, που είναι ο καλλιτέχνης της ομάδας, με τρομερά γραφιστικά και βίντεο-φωτογραφία, ακολουθεί με λίγο βραδύτερους ρυθμούς, υπενθυμίζοντάς μου πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε όλα αυτά που κάνουμε, πριν ξεκινήσουμε το επόμενο πρότζεκτ!»
Διασχίζοντας την Αφρική 6 μήνες με ΜΜΜ
Ανέκαθεν ο Ελπιδοφόρος είχε μέσα του το αίσθημα της ευθύνης και της προσφοράς, ωστόσο όλα ξεκίνησαν από ένα ταξίδι στην Ινδία. Τα μαθήματα ζωής που πήρε από τον λιτό τρόπο ζωής εκεί ήταν αρκετά για να του αλλάξουν την κοσμοθεωρία. «Είναι ευλογία να εκτιμάς αυτά που έχεις και να αφιερώνεις χρόνο και ενέργεια για να βοηθήσεις κάποιον που σε χρειάζεται. Προσωπικά με κάνει ευτυχισμένο, δίνει νόημα στην ύπαρξή μου σαν άνθρωπο και αν μπορώ να συμβάλω έστω και λίγο να γίνει αυτός ο κόσμος πιο όμορφος και δίκαιος με το χαμηλότερο δυνατό αποτύπωμα, είμαι πλήρης! Εξάλλου μέχρι τώρα η ζωή με έχει ανταμείψει με το παραπάνω, είμαι υγιής, έχω μια υπέροχη οικογένεια και φίλους που αγαπώ πολύ, και κάθε πρωί ξυπνάω γεμάτος όρεξη και ενέργεια κάνοντας πράγματα που μου αρέσουν!»
Ακολουθώντας αυτή τη στάση ζωής ο Ελπιδοφόρος έφερε σε πέρας αρχικά το «AfriQuest», διασχίζοντας την Αφρική μέσα σε 6 μήνες με μέσα μαζικής μεταφοράς από το Κέιπ Τάουν μέχρι το Κάιρο, περνώντας από 12 χώρες και μετρώντας 15.000 χιλιόμετρα. Όλα αυτά με μια σκηνή, τα κουζινικά του, 2 σακίδια στον ώμο και ημερήσιο μπάτζετ 10 ευρώ, με στόχο να χαρίσει 3.000 χαμόγελα. Το πρώτο κατόρθωμα του πρότζεκτ ήταν να χτιστεί σχολείο, ώστε τα παιδιά στην Κένυα να παρακολουθούν τα μαθήματά τους σε οργανωμένες σχολικές αίθουσες με βιβλιοθήκη. Αργότερα να χτιστεί ορφανοτροφείο στην Αιθιοπία, να εξοπλιστεί ιατρείο, να δημιουργηθεί πηγάδι στο Σουδάν, που έδωσε νερό σε περισσότερους από 1.200 κατοίκους μιας περιοχής που καθημερινά διένυαν χιλιόμετρα για λίγο πόσιμο νερό. Τελικά μέσα από 3 διαδικτυακές καμπάνιες, καταφέρε να συγκεντρωθούν περισσότερα από $20.000 για 5 εθελοντικές δράσεις στην Αφρική.
Ένα εγχείρημα σαν αυτό, εκ των πραγμάτων, δεν είναι απλό. «Η πιο επικίνδυνη κατάσταση που βρεθήκαμε ήταν όταν περάσαμε από εμπόλεμη ζώνη στη Μοζαμβίκη. Με συνοδεία στρατού, περάσαμε από σημείο που απλά δεν περνάς, ακούσαμε πυροβολισμούς, αλλά ευτυχώς όλα καλά! Δεν θα το ξαναέκανα όμως, χεχε…»
Πόσο εύκολο όμως είναι για κάποιον, όχι να ακολουθήσει έναν τρόπο ζωής όπως ο παραπάνω, αλλά και το να αλλάξει τη ζωή του; Όπως μου λέει ο Ελπιδοφόρος: «Σίγουρα δεν είναι πολύ εύκολο, καθώς ζούμε σε μια κοινωνία με πολλά πρέπει και στερεότυπα. Αν όμως πιστεύεις ότι δε σου ταιριάζει όλη αυτή η φούσκα με τις ψευδανάγκες και τον υπερκαταναλωτισμό και θέλεις να χαράξεις τον δικό σου δρόμο, πρέπει να κάνεις το κλικ και να ακολουθήσεις την καρδιά σου και τα όνειρά σου. Ο καθένας μας μπορεί να το κάνει, αρκεί να πιστέψει στον εαυτό του και να αφήσει τους φόβους και τις ανασφάλειες στην άκρη. Ό,τι κάνεις με αγάπη και μεράκι δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχει! Και στο κάτω-κάτω, πιστεύω, πως αν μια ιδέα δεν ακούγεται αρκετά τρελή, δεν αξίζει να ασχοληθείς μαζί της!»
Έτσι ακολούθησε το «AsiaQuest», κατά το οποίο διασχίζοντας την Ασία επί 6 μήνες, πάλι με μέσα μαζικής μεταφοράς, μάζεψαν περίπου $15,000 και κατάφεραν να φτιάξουν ένα θερμοκήπιο στις σεισμόπληκτες περιοχές του Νεπάλ, αλλά και σχολικές αίθουσες σε Καμπότζη και Βιετνάμ. Παρά την τεράστια επένδυση χρόνου και προσωπικού μόχθου, δεν είναι τυχαίο ότι πάντα το συναίσθημα της προσφοράς είναι η μεγάλη ανταμοιβή της ομάδας. «Όσο και να προσπαθούν να μας χωρίζουν και να μας βάζουν σύνορα, ταμπέλες, θρησκείες, διαφορετικό νόμισμα κ.λπ. πάνω από όλα είμαστε όλοι άνθρωποι και σίγουρα μας ενώνουν περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Όσο περισσότερο ταξιδεύεις και γίνεσαι πολίτης του κόσμου τόσο περισσότερο το συνειδητοποιείς».
Το αγαπημένο πρότζεκτ του Ελπιδοφόρου είναι το Kalosyni project, που ολοκληρώθηκε πριν λίγες ημέρες. Πρόκειται για ένα κοινωνικό πείραμα κατά το οποίο ποδηλάτησε από τη Βουδαπέστη μέχρι τη Λαμία σε 20 ημέρες, με 0 ευρώ, βασιζόμενος μονάχα στην καλοσύνη των ανθρώπων. Έτσι βίωσε το τρομερό συναίσθημα να ξυπνά το πρωί, να μην έχει καθόλου χρήματα, καθόλου φαγητό, να μην ξέρει πού θα φάει και πού θα κοιμηθεί, ήταν όμως βέβαιος ότι θα βρίσκονταν άνθρωποι στον δρόμο του που θα τον βοηθήσουν. «Με βάλανε στο σπίτι τους και μου φέρθηκαν σαν οικογένεια ένα σωρό άνθρωποι τους οποίους απλά προσέγγισα στον κήπο τους και τους είπα ότι ψάχνω ένα μέρος να κοιμηθώ και αν θα μπορούσαν να με φιλοξενήσουν. Έμαθα να αγαπάω τους ανθρώπους και πως το χρήμα έχει χαλάσει τις σχέσεις μας. Έμαθα πώς είναι να ζεις για 20 ημέρες άφραγκος και άστεγος και, μάντεψε, ήταν ό,τι πιο όμορφο μου έχει συμβεί».
Η βάση του ζευγαριού είναι στις Ράχες Φθιώτιδας, ένα όμορφο παραλιακό χωριό έξω από τη Λαμία, σε ένα μικρό κοντέινερ που έχουν μετατρέψει σε σπιτάκι, ανάμεσα στα δέντρα, μπροστά στη θάλασσα με λαχανόκηπο, όπου απολαμβάνουν την ομορφιά της φύσης. Πέρυσι μάλιστα ίδρυσαν και το NISI, έναν όμορφο πολυχώρο/ κάμπινγκ /εκπαιδευτικό κέντρο στις Ράχες Φθιώτιδας για την οργάνωση δράσεων. «Για εμάς είναι σημαντικό να ελαχιστοποιούμε τα έξοδά μας. Πλέον χαρά μάς δίνει ένα περπάτημα στο βουνό ή μια ποδηλατάδα στη θάλασσα, τα οποία δεν κοστίζουν. Δεν θυσιάζουμε κάτι, απλά δεν βρίσκουμε ευτυχία σε υλικά αγαθά. Οι δικοί μου πάντα με στήριζαν σε οποιαδήποτέ μου επιλογή και τώρα καμαρώνουν με χαμόγελο. Σίγουρα και η οικογένεια είναι στο πρόγραμμα, καθώς είναι η φυσική εξέλιξη του ανθρώπου. Θα έρθει η ώρα και για αυτό, σιγάααα σιγάαααα!»
Ο Ελπιδοφόρος τελικά είναι αυτό που λέμε όνομα και πράγμα, ενώ όλο και περισσότεροι που κάνουν τη σύνδεση με το περιεχόμενο των πρότζεκ του καταλήγουν στο ότι τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. «Όταν μου είπαν το όνομα μικρός έβαλα τα κλάματα, χαχα! Δεν ξέρω αν είναι χάρισμα ή ευθύνη το να κινητοποιούμε μεγάλο αριθμό ανθρώπων σε δράσεις για έναν καλύτερο κόσμο. Νιώθω όμως πως εφόσον μπορώ να επηρεάσω ανθρώπους προς αυτή την κατεύθυνση, όσο βάρος και ψυχική ενέργεια και να απαιτεί όλο αυτό κάποιες φορές, οφείλω να συνεχίσω με αγάπη και καλοσύνη, με την ελπίδα ότι θα αφήσουμε έναν κόσμο λίγο καλύτερο από ό,τι τον βρήκαμε».
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
