Είμαι ξαπλωμένη σε μια σεζλόνγκ στην άκρη μιας γαλάζιας πισίνας ξεχασμένη από τη δεκαετία του ’80, από ένα ηχοσύστημα με φωτορυθμικά ακούγεται αμερικάνικη country μουσική. Ένας Ινδός με ρωτάει αν θέλω να χαμηλώσει την ένταση, του λέω ευγενικά όχι. Δίπλα μου, το άγαλμα μιας γυναίκας σέρφερ μοιάζει παράταιρο στο χώρο. Αν δεν έκαναν γύρω μου βόλτα ζέβρες και οι ιπποπόταμοι μπουρμπουλήθρες μέσα από τη λίμνη, θα πίστευα ότι ήμουν σε ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά αμερικάνικα μοτέλ της Καλιφόρνια. Κι όμως ήμουν κάπου χαμένη στη λίμνη Naivasha στην Κένυα.
Σαφάρι, στα σουαχίλι σημαίνει ταξίδι, μου είπε ο Πάιος, ένας οδηγός ο οποίος προέρχεται από την φυλή Kikuyu. Στην Κένυα πέρα από τους γνωστούς μας Maasai, οι οποίοι μέχρι σήμερα διατηρούν τις παραδόσεις τους, υπάρχουν συνολικά 44 φυλές, οι Kikuyu είναι η μεγαλύτερη σε πληθυσμό. Ο νέος μου φίλος ήρθε και με πήρε στις 6 το πρωί για να πάμε στο εθνικό πάρκο του Ναϊρόμπι. Έπρεπε να ξεκινήσουμε νωρίς το safari μας, αν ήθελα να δω λιοντάρια. Ο Πάιος είναι στην ηλικία μου, παντρεμένος με δύο παιδιά. Αναγνωρίζει από μακριά, ακόμα και με γυμνό μάτι, όλα τα ζώα και τα φυτά, όταν εγώ βλέπω μόνο σκιές, δένδρα και τα φώτα της πόλης. Είμαστε μόνοι μέσα σε ένα μικρό λευκό αυτοκίνητο, που διασχίζει τους χωμάτινους και γεμάτους πέτρες αυτοσχέδιους δρόμους του πάρκου. «Βλέπεις αυτό το μαύρο χώμα; Αν βρέξει είναι σαν κόλλα και δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις», μου λέει.
Μια καμηλοπάρδαλη Maasai προχωράει μπροστά μας, ένα κοπάδι από ζέβρες μας αναγκάζει να σβήσουμε την μηχανή του αυτοκινήτου. Στρουθοκάμηλοι τρέχουν με τα μακριά λεπτά τους πόδια, αντιλόπες, γαζέλες και βουβάλια μας παρατηρούν από μακριά. Ρωτάω τον Πάιος, αν θα μπορούσαμε να βγούμε έξω από το αυτοκίνητο και να περπατήσουμε για λίγο. Γέλασε και μου είπε καλύτερα να μείνεις μέσα, αν θέλεις να είσαι ασφαλής. «Προς την Πύλη των Λεόντων» έγραφε μια επιγραφή και εμείς κατευθυνθήκαμε προς αυτή την κατεύθυνση. Βανάκια γεμάτα τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές και ρούχα σαφάρι είχαν περικυκλώσει μια αγέλη από λέαινες, οι οποίες είχαν βάλει στο μάτι ένα κοπάδι από ζέβρες. Ο Πάιος πλησίασε λίγο πιο κοντά για να μπορέσω και εγώ να δω τα λιοντάρια. Και ενώ είχα συγκλονιστεί από το μεγαλείο της φύσης, την ίδια στιγμή ένιωσα πως όλοι εμείς ήμασταν αταίριαστοι εκεί μέσα. «Είναι ίσως ώρα να φύγουμε», είπα στον συνοδηγό μου και εκείνος συμφώνησε.
Το πάρκο είναι γεμάτο λίμνες, μικρές οάσεις, θάμνους και διάσπαρτα δέντρα με πιο χαρακτηριστικά τις Ακακίες, που πάνω τους ακουμπούν μπλε μικροσκοπικά πουλιά. Οι Ακακίες της Κένυα μοιάζουν πολύ με τις Ακακίες της Ιταλίας. Τα φύλλα τους σχηματίζουν μικρούς θόλους, για αυτό και οι Άγγλοι τις είχαν ονομάσει δένδρα ομπρέλες. Το όνομα όμως ακακία τους ταιριάζει πιο πολύ. Ψιλόλιγνες και μεγάλης ηλικίας βγάζουν που και που τα μικρά τους αγκάθια, αλλά από μακριά παραμένουν άκακες και πανέμορφες. «Βλέπεις το τραίνο, στον ορίζοντα;», με ρωτάει ο Πάιος. Μια άσπρη γέφυρα χτίστηκε στο πάρκο για να κουβαλήσει πάνω της τις εθνικές σιδηροδρομικές γραμμές της χώρας. «Όταν κατασκεύαζαν τις γραμμές, τα ζώα είχαν τρομοκρατηθεί», μου είπε.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
