Χτύπησε με δύναμη την τρίαινά του στο νοτιότερο μέρος της Κέρκυρας. Ήταν αποφασισμένος. Ήθελε ένα μέρος μαγικό, μοναχικό για να ζήσει ελεύθερα κι απόλυτα τον έρωτά του. Αυτός. Ο κυρίαρχος των θαλασσών. Ο ατρόμητος Ποσειδώνας. Για τα μάτια της καλής του, της ερωμένης του της Αμφιτρίτης. Το άγγιγμά του θεϊκό. Πλημμύρισε ο τόπος από φως. Ο έρωτας λοιπόν ήταν η αιτία, αυτός γέννησε τη συστάδα των μικρών νησιών και των βραχονησίδων. Και ναι, μου αρέσει αυτή η εκδοχή. Την λένε οι ντόπιοι με καμάρι. Και για σύμβολο κράτησαν την τρίαινα, παρόλο που από τον τόπο πέρασαν κατακτητές πολλοί κι άφησαν το στίγμα τους. Κυρίως Βενετσιάνοι, σ’ αυτούς χρωστάνε τα αρχοντικά το χρώμα τους. Κι όταν νικήθηκε ο Μπαρμπαρόσα από το συμμαχικό στόλο το 1537, η εκδίκηση που πήρε για να κατευνάσει το θυμό του ταίριαζε στην άγρια φήμη του. Δεν έμεινε τίποτα μετά από τη λεηλασία.Κι ύστερα πέρασαν Γάλλοι και Άγγλοι από τον τόπο μέχρι που οι ντόπιοι επαναστάτησαν κι απέκτησαν την ανεξαρτησία τους.
Ο παράδεισος του Ιονίου έχει όνομα. Παξοί. Κι Αντίπαξοι. Η καλύτερη περίοδος για να γευτεί κανείς τους γλυκούς καρπούς της μικρής Εδέμ είναι ο Ιούνης κι ο Σεπτέμβρης, τότε που σκάφη και λουόμενοι κάθε είδους έχουν σαλπάρει για άλλες παραλίες. Οι ρυθμοί ζωής του τόπου είναι αβίαστα ήσυχοι και χαλαροί. Χώρος για το χρόνο δεν υπάρχει εδώ. Το μόνο που πραγματικά χρειάζεσαι είναι ένα καπέλο. Η κακή διάθεση απομακρύνεται μεμιάς με τις απρόσμενης ομορφιάς εικόνες.
Νερά γαλαζοπράσινα, διαυγή, κρυστάλλινα, θαλάσσιες σπηλιές, βράχοι επιβλητικοί, σπιάτζες (παραλίες) καλυμμένες με άμμο βελούδινη κι άλλες βοτσαλόστρωτες. Και δέντρα λυγερόκορμα, πεύκα περήφανα συνομιλούν με τη θάλασσα και της διηγούνται ιστορίες. Ελιές και κυπαρίσσια ψηλά στους Παξούς. Αμπελώνες με ποικιλίες πολλές στους Αντίπαξους. Φειδιάς και πετροκόρυνθος γεννοβολάνε μαύρο κρασί.
Πρωτεύουσα ο Γάιος. Τον προστατεύουν δυο μικρά νησιά, η Παναγιά κι ο Άγιος Νικόλαος με το ενετικό του κάστρο.Και τι αίσθηση είναι εκείνη καθώς πλέει η βάρκα στον απάνεμο δίαυλο που σχηματίζει το λιμάνι του Γάιου με το μικρό νησί. Αποκαλύπτεται μπροστά σου σιγά-σιγά η ομορφιά. Είναι και τα ονόματα που σκαρφίστηκανο άνθρωπος κι η ιστορία για να βαφτίσουν τις παραλίες. Μονοδένδρι, Αρκουδάκι, Καμίνι, Κακή Λαγκάδα, Αλάτι, Μαρμάρι, Κήπος, Λεβρεχιό, Κανόνι, Χαραμί, Αυλάκι, Μογγονήσι.
Η πλευρά που κοιτάει τη Δύση είναι άγρια, σπαρμένη με σπηλιές κι απότομους γκρεμνούς κι από αυτούς ξεχωρίζει με διαφορά ο ερωτεύσιμος Ερημίτης. Στο νησί αφθονούν στέρνες παμπάλαιες. Εντυπωσιακή είναι εκείνη πάνω από την Αγία Ελεούσα στη μεγάλη Βίγλα. Στενά σοκάκια, βενετσιάνικα αρχοντικά, αυλές πνιγμένες στα λουλούδια, μικρές πλατείες, περατζάδα κι ελιές και κυπαρίσσια και πεύκα. Ψάρια και θαλασσινά σε αφθονία, κουζίνα κερκυραϊκή με συνταγές που ικανοποιούν κάθε ουρανίσκο. Παστιτσάδα, μπουρδέτο, σοφρίτο μαγειρεμένα με λάδι ντόπιο. Μαγεία.
Με βαρκάκι από τον Γάιο φτάνεις σε λίγη ώρα στους Αντίπαξους, στη διαδρομή θα δεις κάθε λογής πλεούμενο, από ιστιοπλοϊκά μέχρι σκάφη πολυτελείας. Δυο παραλίες σου κόβουν την ανάσα: το Βουτούμι και η Βρίκα. Καλώς ήρθατε στον παράδεισο. Το θαλασσινό νερό καλεί και προκαλεί με το τουρκουάζ χρώμα του. Εδώ είναι ο τόπος που αδειάζει ο νους και παραδίνεται ατάραχος στο φως το απόλυτο. Στη λευκή άμμο βουλιάζουν ξανανιώνοντας πατούσες κουρασμένες κι ετοιμάζονται για τα χειμωνιάτικα περπατήματα. Ευτυχείτε, αγαπητοί.
Πώς θα φτάσετε
Από την Ηγουμενίτσα και την Κέρκυρα καθημερινά με το φεριμπότ, από την Πάργα κάθε μέρα με καΐκι. Εάν αποφασίσεις να πας με φουσκωτό από τα παράλια της Θεσπρωτίας, πάρε καιρό γιατί τα κύματα στον δίαυλο δεν αστειεύονται.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
