Αααα, η Σκιάθος είναι καταπληκτικό νησί», θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει κάθε φορά που στην οικογένεια άνοιγε η κλασική συζήτηση «πού θα πάμε το καλοκαίρι». Κι όλο το συζητούσαν οι μεγάλοι και δώσ’ του τα διαφημιστικά προσπέκτ (έτσι τα έλεγαν τη δεκαετία του ’70) και μετά... μετά πηγαίναμε στον παππού και τη γιαγιά στην... Κρήτη. Αυτό το «καταπληκτικό νησί» των προεφηβικών μου χρόνων, έμελλε να γίνει, έτσι από σύμπτωση, στην τύχη που λένε, το σημείο καλοκαιρινής –και όχι μόνο– αναφοράς εδώ και δέκα περίπου χρόνια.
Ε! και δηλαδή τι διαφορετικό έχει η Σκιάθος, αν όχι για να δεθείς μαζί της, τουλάχιστον να την επισκεφθείς μια φορά και να πεις «άξιζε τον κόπο». Γιατί κόπος χρειάζεται παρά το ότι είναι κοντά, μόλις μιάμιση ώρα από Αθήνα, ο Άγ. Κωνσταντίνος κι άλλο τόσο το ιπτάμενο ή άντε ένα δίωρο το πλοίο τους καλοκαιρινούς μήνες. Έχει κι αεροδρόμιο... Έλα όμως που τα δρομολόγια είναι λειψά και πολλές φορές σε άσχετες ώρες.
Αλλά άσ’ τα αυτά, πες ότι έφτασες. Και τώρα τι κάνουμε; Κάνουμε ό,τι θέλουμε σε μία από τις 72 παραλίες. Ναι, 72! Και για κάθε γούστο και για κάθε τύπο εκδρομέα. Θες να περπατήσεις; Πάρε το δισάκι σου και τράβα στο Κάστρο, που το κατέβασμα είναι εύκολο, αλλά στην επιστροφή κουβαλώντας και μερικές μπίρες παραπάνω τα πράγματα δυσκολεύουν. Για τις Κουκουναριές τι να πω, γνωστή ανά την υφήλιο παραλία, μόνο που πήζει από κόσμο και ώρες ώρες θυμίζει παραλία της Αττικής. Έχει και θαλάσσια σπορ για τους μερακλήδες του είδους. Είσαι πιο μοναχικός; Τράβα στα βόρεια του νησιού, το Μαντράκι είναι σούπερ (φτάνει να μη φυσάει). Και οι παραλίες είναι ατελείωτες. Και μικρή και μεγάλη Μπανάνα έχουμε (στη μικρή γυμνοί). Να μην ξεχάσω τα Λαλάρια (πας με φουσκωτό) με τις περίφημες πέτρες, που στο τέλος από το κλέψε-κλέψε –«για να βάλουμε και μια στο σαλόνι, βρε Βασίλη»– ...δεν θα μείνει μία!
Και παραλίες έχει λοιπόν, και μπαρ έχει –γεια σου, Μίρκα–, και φαγάδικα καλά (το 1900 του Πέτρου και της Γιώτας είναι σούπερ), κι από όλα τα ωραία.
Δεν πας στη Σκιάθο γι’ αυτό, όμως. Ούτε καν για τους ΠΑΟΚτζήδες, που λόγω παραδοσιακών σχέσεων του νησιού με τη Θεσσαλονίκη τούς βλέπεις παντού. Στη Σκιάθο πηγαίνεις γι’ αυτό που εκπέμπει το μέρος.
Τώρα, τι είναι αυτό, θα σας γελάσω... Λίγο οι ζαμανφού τύποι που το κατοικούν, λίγο ο Παπαδιαμάντης και η σκιά του Άθως που πέφτει στο νησί, φτιάχνουν ατμόσφαιρα. Ίσως γι’ αυτό η καλύτερη ώρα του δεν είναι τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά 4 τα ξημερώματα της Μεγάλης Παρασκευής, την ώρα που βγαίνει ο Επιτάφιος και τα μπαράκια χαμηλώνουν τη μουσική.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
20°
