Αστυπάλαια: Ο Theodore γράφει για το αγαπημένο του νησί την Athens Voice
Παρόλο που από ένα σημείο και μετά στην ενήλική μου ζωή οι διακοπές μου ήταν λίγες, κατάφερα τα τελευταία χρόνια να συνδεθώ με τρία υπέροχα νησιά. Τα δύο πρώτα είναι η Ιθάκη και η Σύρος, λόγω παιδικών αναμνήσεων και συναυλιακών στιγμών που έζησα, αλλά και για τον ωραίο κόσμο που γνώρισα. Σήμερα, όμως, συνειδητοποιώ τη σχέση μου με ένα τρίτο νησί που ενδεχομένως η επιρροή του αυτή τη στιγμή να είναι μεγαλύτερη. Γράφω, λοιπόν, για την Αστυπάλαια.
Στο νησί πάτησα το πόδι μου το 2012, στις πρώτες και τελευταίες διακοπές διαρκείας που έχω κάνει μέχρι τώρα. Πήγαμε πολύ ωραία παρέα, και λόγω του camping όπου μέναμε, μεγάλωνε διαρκώς. Όμορφες παραλίες, βουτιές από τα βράχια, και από τις πιο ξέγνοιαστες αναμνήσεις μου. Το νησί συνδυάζει απόλυτα στοιχεία από τα Δωδεκάνησα που ανήκει, αλλά και τις Κυκλάδες που είναι τόσο κοντά, τόσο στο περιβάλλον όσο και στην ατμόσφαιρά του που τελικά προσφέρει την απαραίτητη ησυχία, αλλά και το παρεΐστικο και πιο διασκεδαστικό κλίμα που χρειαζόμασταν τότε.
Η άνεση να κινείσαι από παραλία σε παραλία, αλλά και στη Χώρα, τη Μαλτεζάνα και τα υπόλοιπα μέρη με οτοστόπ, το μόνιμο χαμόγελο, η ποικιλία σε καταστάσεις και τοπία, οι ντόπιοι και οι επισκέπτες που συχνά ενώνονταν κάνοντας το νησί μια παρέα, είναι και οι λόγοι που με έκαναν να ξαναγυρίσω.
Τον Αύγουστο του 2016, λοιπόν, αποφασίσαμε με έναν πολύ αγαπημένο μου φίλο που ζει πλέον στο εξωτερικό, να επιστρέψουμε σε αυτό το όμορφο νησί, κι ανακάλυψα ξανά, μέσα σε πέντε μέρες διακοπών, μια τελείως διαφορετική Αστυπάλαια. Το μυαλό μου ησύχασε κι ένιωσα ξεκούραστος από την πρώτη μέρα. Μετά από χρόνια βρήκα την όρεξη να διαβάζω βιβλία για ώρες, κάτι που είχε καιρό να συμβεί. Η ατμόσφαιρα του νησιού οδήγησε σε κουβέντες για όλα τα σοβαρά μα και αστεία φιλοσοφικά ζητήματα που μας απασχολούσαν, αλλά κυρίως άδειασε το κεφάλι μου, κάτι που είχα τεράστια ανάγκη.
Πέρσι επισκεφθήκαμε το νησί με την μπάντα μου, όπου παίξαμε μια συναυλία στο camping με πολύ ξεχωριστή ενέργεια. Έκατσα δύο μέρες παραπάνω μόνος μου, όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να ανακτήσω την ηρεμία που μου είχε προσφέρει και παλιότερα το νησί, και πιστεύω πως ο δίσκος που μόλις ολοκλήρωσα οφείλεται ακριβώς σε αυτό.
Φέτος θα γυρίσουμε στην Αστυπάλαια, αυτή τη φορά με τον Moa Bones, τους φίλους μας που θα βρίσκονται ήδη στο νησί και τους καινούριους που θα βρούμε, για μια ακόμα συναυλία στο camping, να παίξουμε μουσική, να περπατήσουμε στα σοκάκια της Χώρας και στο Κάστρο, να κολυμπήσουμε στο Μπλε Λιμανάκι και να κάνουμε βουτιές στις Πλάκες.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
