Χίος: Ο Κώστας Ζαχαριάδης γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Αν οι διακοπές νοούνται ως η περίοδος των «προσωπικών ψευδαισθήσεων» με την έννοια ότι όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε το «διαφορετικό», το «έξω από τη ρουτίνα», το «μαγικό», την «επαφή με τη φύση», την «ελευθερία», την «πραγματική επαφή με τους ανθρώπους», η Χίος για μένα είναι η προσωπική μου γνήσια επαφή με όλα όσα σημαίνουν «διακοπές σε νησί» και όχι ψευδαίσθηση. Η γνησιότητα των ανθρώπων και της φύσης του νησιού καταγωγής των παππούδων μου –από την πλευρά του πατέρα μου– και τα καλοκαίρια στη Χώρα της Χίου, δίπλα από τη βιβλιοθήκη του Κοραή, έχουν αφήσει μια τόσο γλυκιά επίγευση (σαν τη μαστίχα) που θες να τη βιώνεις ξανά και ξανά. Και πάντα ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα και γεύσεις.
Όλα ξεκινούν από μια βόλτα με τα πόδια ή με ποδήλατο στην πόλη. Και το ταξίδι στον χρόνο μόλις αρχίζει. Σε κάθε γωνιά πόρτες. Οι πόρτες της Χίου με τον συνδυασμό ξύλου και μετάλλου, που ενώνουν το ιδιωτικό με το δημόσιο, και το περίτεχνο ρόπτρο, που αν το χτυπήσεις όλο και κάποια σπουδαία ιστορία θα σου διηγηθούν. Το Κάστρο, η Προκυμαία των ξακουστών ναυτικών της Χίου, η Απλωταριά και τα αρχοντικά της.
Λίγο πιο έξω, ο Κάμπος με την αρμονική συνύπαρξη φύσης και ανθρώπου. Η εικόνα: ποδήλατο, οι λεμονιές και όλα τα εσπεριδοειδή, αρχοντικά σπίτια εμπόρων και ευγενών, αυλόπορτες.
Περίπατος σε μεσαιωνικά σοκάκια. Χωριά: Πυργί, Ολύμποι, Μεστά. H εικόνα: παραμύθι με ιππότες, σκιερά και δροσερά μονοπάτια, τείχη αμυντικά, αψίδες, καρέκλες ξύλινες με ψάθα –άδειες το μεσημέρι– μπροστά σε κεντημένες με γεωμετρικά σχήματα προσόψεις σπιτιών, μέσα σε μεσαιωνικό δαίδαλο στοών και μονοπατιών.
Και βέβαια, θάλασσα. Στο ηφαιστειακό μαύρο και την απέραντη γαλάζια θάλασσα. Παραλία Μαύρα βόλια. Λείο, σμιλευμένο από τον χρόνο και την αλμύρα μαύρο βότσαλο και βαθιά ολοκάθαρα νερά. Από την άλλη πλευρά, Μακριά Άμμος, Μετόχι, Ελίντα. Πεύκα μέχρι τη θάλασσα. Τοπίο άγριο και φιλόξενο μαζί. Περπάτημα και περισυλλογή οδηγούν σε κρυφές παραλίες με τιρκουάζ από το χρώμα του δάσους νερά.
Ισορροπία και αρμονία. Ιστορία και Ελλάδα. Καλοκαίρι και νησί. Θάλασσα και βουνό. Και οι αναμνήσεις σαν πλοίο της γραμμής που σε πάνε και σε φέρνουνε.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
14°
