Η Κέα της Γεωργιάννας Χιλιαδάκη

Για μένα η Τζια είναι η πραγματική βασίλισσα των Κυκλάδων. Τα έχει όλα. Μοναδικές παραλίες με απίστευτα πενταγάλανα νερά, κρύα και πεντακάθαρα. Αρχαία μονοπάτια για περιπατητικές εκδρομές, την πανέμορφη Ιουλίδα –τη χώρα– για βόλτες στα ανηφορικά σοκάκια της και βασικά μια μαγική αύρα. Το μοναστήρι του παπα-Λευτέρη για μαγική θέα και ατέλειωτες φιλοσοφικές συζητήσεις, αυτό που λέμε μοντέρνος παπάς. Μέχρι και αρχαία έχει! Τις Πόλες, που βρίσκονται στο νότιο σημείο του νησιού. Μετά από ένα Σαββατοκύριακο στην Τζια τα ξεχνάς όλα. Λογικό, αφού –μεταξύ μας– στην πραγματικότητα η Τζια είναι η χώρα των λωτοφάγων.

Μια κλασική μέρα στο νησί περιλαμβάνει τα παρακάτω: Πρωινό καφέ στο Βουρκάρι, μετά μπάνιο σε μια από τις πολλές επιλογές που προσφέρει, αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο όχημα, μιας και οι περισσότεροι δρόμοι είναι ακόμα χωματόδρομοι. Στη συνέχεια απογευματινό ποτό στο Γυαλισκάρι, φαγητό στο Βουρκάρι ή στη Χώρα, μπάνιο στο σπίτι και βραδινή έξοδο μέχρι πρωίας στα δύο μπαράκια του Βουρκαριού, το Βινύλιο ή το Zeus Bar. Και κλασικά, η νύχτα (μέρα για την ακρίβεια) κλείνει με τυρόπιτα και ζαμπονοτυρόπιτα στον πάνω φούρνο του Βρεττού, κατευθείαν βγαλμένα όλα από τον ξυλόφουρνο.

Αν τυχόν για κάποιο λόγο παρεκκλίνει κανείς από το «κλασικό» αυτό πρόγραμμα, και επισκεφτεί την πανέμορφη Χώρα, μπορεί να οδηγηθεί μέχρι τον Ιστορικό Λέοντα της Κέας. Πρόκειται για έναν βράχο που μοιάζει με λιοντάρι, για να τρομάζει τις νύμφες της βροχής, και για αυτό λοιπόν σε αυτό το μικρό μαγικό νησάκι σπάνια βρέχει.

Την Τζια την αγαπάω πολύ. Ενώ η καταγωγή μου δεν είναι από εκεί, νιώθω ότι είναι. Είχα πρωτοπάει όταν ήμουν 8 μηνών, όταν η μαμά μου δηλαδή ήταν έγκυος σε μένα. Αν και τόσο κοντά στην Αθήνα, η Τζια ήταν για πολλά χρόνια αυτό που λέμε ερημονήσι. Τη θεωρούσαν σχεδόν άγονη γραμμή. Ίσως επειδή ήταν κοντά στη Μακρόνησο, ίσως επειδή οι ντόπιοι ήθελαν να την κρατήσουν έτσι; Ποιος ξέρει... Υπήρχε μόνο ένα καράβι που πήγαινε στο νησί και έδενε στο Λιβάδι, το λιμάνι δηλαδή, το διάσημο Ιουλίς, ή αλλιώς η παντόφλα, όπως το αποκαλούσαμε εμείς. Αν φυσούσε πάνω από 5 μποφόρ δεν έφευγε, ακυρώνοντας έτσι ένα από τα ελάχιστα δρομολόγια της εβδομάδας.

Οι γονείς μου λάτρεψαν αυτό το μικρό και θελκτικό νησάκι και έκτοτε το επισκέπτονταν πολύ συχνά. Γεννήθηκα και εγώ και συνεχίσαμε να πηγαίνουμε όλοι μαζί πια, οικογενειακώς και ανελλιπώς. Στην αρχή μέναμε στο μοναστήρι του αγαπημένου παπα-Λευτέρη. Στη συνέχεια νοικιάσαμε σπίτι, μετά αγοράσαμε και πλέον η Τζια για μένα αποτελεί σχεδόν τόπο καταγωγής.

Εκεί ζήσαμε τα ανέμελα και παιδικά χρόνια της αθωότητας, με τους παιδικούς έρωτες, τις άρρηκτες φιλίες, και πάνω απ όλα είχαμε την τύχη να χορέψουμε στη θρυλική Macao, αυτό που λέμε κλασική νησιώτικη ντισκοτέκ, όπου εκεί μας συνόδευαν οι μαμάδες μας αναγκαστικά, με τη συμφωνία να είναι κρυμμένες λίγο πιο κει… Και φυσικά πολύ περπάτημα. Πολύ. Από Οτζιά, Βουρκάρι και από Βουρκάρι, Γιαλισκάρι για μπάνιο και πίσω, καθημερινά μέσα στην ντάλα του καλοκαιριού.

Σιγά-σιγά τα χρόνια πέρασαν, από παιδιά γίναμε μεγάλοι, και τώρα πλέον την επισκεπτόμαστε με τα δικά μας παιδιά. Και πάλι η Τζια μάς καλύπτει. Για την ακρίβεια, μας υπερκαλύπτει. Γιατί είναι πολύπλευρη, άγρια και γλυκιά ταυτόχρονα. Γιατί, όπως σας είπα, είναι μαγική.

Γι’ αυτό, λοιπόν, «Τζια λέω και κλαίω»...

* Η Γεωργιάννα Χιλιαδάκη είναι σεφ και ιδιοκτήτρια του εστιατορίου με αστέρι Michelin, Funky Gourmet