Οι Παξοί του Κωνσταντίνου Ζούλα

- Θα έχει καιρό έξω για την Πάργα; ρώτησα τον μπάρμπα-Ντόντο, που μόλις είχε γυρίσει από το ψάρεμα.
- Τι βάρκα έχεις; με διέκοψε.
- Να αυτή, του είπα δείχνοντας το παμπάλαιο κρις κραφτ του πατέρα μου.
- Έπρεπε να σε είχα εδώ, τότε που πηγαίναμε με το κουπί απέναντι, μου είπε χαμογελώντας.

Πάνε δέκα χρόνια από τότε. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το πρωινό. Όχι μόνο για εκείνον τον καφέ στη χόβολη που ήπιαμε με τον 82xρονο τότε μπαρμπα-Ντόντο («Θόδωρο με λένε, αλλά εδώ στο νησί με φωνάζουν μπαρμπα-Ντόντο»), αλλά και για τα πειράγματα με τους δύο κολλητούς του –ετών 85 και 92– που με προέτρεψαν να κάτσω μαζί τους και να περιμένω κι εγώ τον... Χάρο. «Εδώ τον παραμονεύουμε κάθε μέρα και τον κοροϊδεύουμε που καθυστερεί να πάρει τις κυρές μας» μου είπε ο μεγαλύτερος της παρέας. 

Στους Παξούς βρέθηκα το 2008 τυχαία. Όπως τυχαία ήταν και η γνωριμία μου με τον Σπύρο, τον γιο του μπαρμπα-Ντόντου, που έχει το πιο ωραίο μπαρ της Ελλάδας. Μικρό, στενόμακρο, με ξύλινη μπάρα, αλλά με μια ιδιομορφία που κάνει τη διαφορά. Χτισμένο κάθετα στην άκρη του φυσικού λιμανιού, βλέπει και από τις δύο πλευρές θάλασσα. Δεν θα σας μιλήσω για τους χυμούς που φτιάχνει ο ίδιος. Ούτε για τη μυστική συνταγή της κιμαδόπιτας που του ’μαθε η μάνα του και αργά το βράδυ συνοδεύει τα ποτά. Θα με βρίσει, αν τα αποκαλύψω όλα. 

Θα σας πω πώς βρέθηκα για πρώτη φορά στο Ταξίδι – έτσι λένε το μπαρ του Σπύρου. Το αστείο ήταν πως με τις συνεννοήσεις που είχαμε κάνει στο ίντερνετ –τότε δεν είχε ανακαλυφθεί το airbnb– νομίζαμε ότι θα μείνουμε στο Γάι, το κεντρικό λιμάνι των Παξών. Έλα, όμως, που όλα ήταν λάθος. «Στον Λογγό είναι αυτό το δωμάτιο», μας είπε απαξιωτικά για το δωμάτιο που είχαμε κλείσει ένας πρωτευουσιάνος των Παξών. Και έτσι απρογραμμάτιστα και ξαφνικά βρεθήκαμε να μένουμε πάνω από το μπαρ του Σπύρου. Στον Λογγό. Στο τρίτο μικρότερο –και γι’ αυτό άγνωστο στους περισσότερους– κολπάκι του νησιού. Δύο ταβέρνες όλες κι όλες, ένας φούρνος, ένα πολυμαγαζί που τα έχει όλα, και καμιά δεκαριά σπιτάκια –με μία μόνο διώροφη παραφωνία– πάνω σε έναν υπέροχο περίκλειστο κόλπο που δεν θέλεις πάνω από πέντε λεπτά να τον περπατήσεις απ’ άκρη σ’ άκρη. 

Δεν θα σας μιλήσω για τους Παξούς – όποιος έχει πάει, ξέρει. Θα σας πω τι ένιωσα τις πολλές φορές που πήγα έκτοτε στον Λογγό. Διότι αυτός είναι για μένα το καλοκαίρι. Τα μικρά μέρη είναι οι άνθρωποί του. Είναι η Αγγελική, ο Κωστάκης, ο Γεράσιμος, ο Βασίλης, ο μπαρμπα-Ντόντος και βέβαια ο Σπύρος. Ο Σπύρος που παίζει ακορντεόν και εντελώς απροσδόκητα –και μόνον όταν έχει κέφι– μετατρέπει το Ταξίδι του σε ένα πολυεθνικό πανηγύρι. 

Την πρώτη φορά που θα βρεθείς σε τέτοια μέρη, θέλοντας και μη είσαι τουρίστας. Τη δεύτερη φορά, όμως, οι άνθρωποί του σε βλέπουν διαφορετικά. Ξαναπήγες γιατί κάτι ένιωσες. Και την τρίτη φορά απλά σου χαμογελούν γιατί έχετε ήδη συνεννοηθεί. Καλώς τον κι ας άργησες. 
Τον βλέπω στα όνειρά μου τον Λογγό. Όπως και εκείνους τους Ελβετούς που κύριος οίδε πώς βρέθηκαν εκεί και με το που έφτασαν τους πήγαμε στους Αντίπαξους. Στη διαδρομή ήθελαν να μας εντυπωσιάσουν διηγούμενοι ότι έχουν διασχίσει τον Ατλαντικό. Κι όταν φτάσαμε, απλά κρατούσαν άφωνοι τα κινητά τους φωτογραφίζοντας τα πάντα. Τα γαλαζοπράσινα νερά, τα βράχια με τα καπαρόφυλλα, τις πάλλευκες κροκάλες. Μας ρώτησαν μάλιστα αν μπορούν να πάρουν μαζί τους μερικές για να θυμούνται τι έζησαν, τον χειμώνα. Λες και ήταν δικές μας οι πέτρες στην παραλία.

Είμαστε τρομερά τυχεροί που ζούμε σε αυτόν τον τόπο. Που έχουμε τους Λογγούς δίπλα μας. Τον Σπύρο, που με αποπήρε χθες όταν του είπα ότι θέλω να γράψω κάτι για την Athens Voice. Τον μπαρμπα-Ντόντο, που πήγαινε με το κουπί απέναντι, και τους φίλους του, που περιμένουν τον Χάρο. Δεν τόλμησα να τον ρωτήσω χθες, αν τον συνάντησαν. Ζουν, άλλωστε, για πάντα μέσα μου.

* Ο Κωνσταντίνος Ζούλας είναι ο νέος πρόεδρος της ΕΡΤ.