Kύθηρα: Η Alison Damianou γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Η γιαγιά μου γεννήθηκε στα Κύθηρα, στο χωριό Βιαράδικα το 1913. Αυτό ήταν το μόνο που γνώριζα γι’ αυτό το νησί μέχρι το καλοκαίρι του 2016.
Φορτώσαμε το αμάξι, εγώ που μόλις είχα μάθει πως ήμουν έγκυος, ο αγαπημένος μου σύζυγος, η κολλητή μου η Becky από τη Νέα Υόρκη και ο σύντροφός της, Gary. Το σχέδιο ήταν να οδηγήσουμε ως τη Νεάπολη για να πάρουμε το ferry που θα μας πήγαινε στα Κύθηρα κάνοντας μια μικρή στάση στην Ελαφόνησο. Δεν αισθανόμουν πολύ καλά... είχα ναυτία και τρομερή κόπωση, καθώς το σώμα μου βρισκόταν σε μια έντονη διαδικασία σχηματίζοντας τον γιο μου.
Διαλέξαμε τα Κύθηρα ως καλοκαιρινό προορισμό γιατί θέλαμε να ταξιδέψουμε σε ένα μέρος που δεν είχαμε ξαναπάει και, επίσης, εγώ είχα περιέργεια να ανακαλύψω περισσότερα για την καταγωγή μου. Το ότι θα ξεκινούσα τη δική μου οικογένεια με έκανε να θέλω να μάθω από πού προερχόμουν. Ποιο ήταν το μέρος που μεγάλωσε τους παππούδες μου, πώς το περιβάλλον διαμόρφωσε τη γιαγιά μου σαν μικρό κορίτσι, ήταν το πεντανόστιμο φαγητό της αποτέλεσμα της παραδοσιακής κουζίνας των Κυθήρων και γιατί έφυγε και δεν επέστρεψε ποτέ; Υπέθετα γιατί υπήρχαν καλύτεροι προορισμοί εκεί έξω με περισσότερες επιλογές και ευκαιρίες να προσφέρουν στους ανθρώπους τους. Μπορεί κάτι τέτοιο να συνέβη το 1913, αλλά να μην απείχε πολύ από την αλήθεια ακόμα και 100 χρόνια μετά.
Τα Κύθηρα ξέρουν πώς να υποδέχονται τους επισκέπτες τους και να κάνουν μια μεγαλειώδη πρώτη εντύπωση. Αμέσως μόλις μπήκαμε στο λιμάνι, αντιληφθήκαμε πως φτάναμε κάπου ιδιαίτερα... Και το νησί αυτό ξεχώριζε από τα υπόλοιπα. Ένα απόκοσμο αλλά εντυπωσιακό ναυάγιο μού άνοιξε την όρεξη για εξερεύνηση και αμέσως θεράπευσε το κενό που ο χειμώνας είχε δημιουργήσει μέσα μου και ανυπομονούσε να γεμίσει με θάλασσα, ήλιο και άμμο.
Περίμενα πως τα Κύθηρα θα ήταν όμορφα, όπως άλλωστε όλα τα ελληνικά νησιά, αλλά δεν περίμενα αυτή τη σχεδόν παραισθησιογόνα υπέροχη ομορφιά. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πόσο καλαίσθητα είχε διατηρηθεί το νησί... η ποιότητα του φαγητού... η αυθεντικότητα των χωριών με τα πέτρινα δρομάκια και τα τέλεια συντηρημένα σπίτια... τα επιβλητικά κάστρα... η ποικιλία των τοπίων. Από τη λευκή άμμο της παραλίας του χωριού Διακοφτί, στις τεράστιες σπηλιές της Αγίας Σοφίας, το καταπράσινο χωριό Μυλοπόταμος μέχρι την επική θέα του χωριού Μητάτα, τα Κύθηρα τα έχουν όλα.
Έχω 3 αναμνήσεις που ξεχωρίζουν από αυτό το ταξίδι.
Η πρώτη είναι του Gary, ο Θεός να ευλογεί την «αστική» ψυχή του. Έχοντας μεγαλώσει μέσα στο τσιμέντο, παρά τις ρίζες από την Μπελίζ, το νερό ήταν κάτι ξένο και σχεδόν απειλητικό για εκείνον. Βρήκαμε έναν χώρο στην παραλία του Διακοφτί και απλώσαμε τις πετσέτες μας. Τα κρυστάλλινα, ρηχά νερά και η λευκή διαμαντένια άμμος φλέρταρε με τις αισθήσεις μας και πρότεινα να βουτήξουμε αμέσως. «Μισό λεπτό να ντυθώ!» είπε ο Gary. «Εννοείς να ξεντυθείς» του απάντησα. Κοίταζα έκπληκτη τον Gary να προετοιμάζεται για μια θάλασσα που ήταν «λάδι». Δύο λεπτά αργότερα ήταν έτοιμος για κατάδυση, καλυμμένος από την κορφή ως τα νύχια με τον απαραίτητο εξοπλισμό λες και θα βουτούσε στο Challenger Deep σε βάθος 10.994 μέτρων. Ήταν έτοιμος με στολή, μάσκα, αναπνευστήρα, βατραχοπέδιλα ενώ αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να βάλει κάτι και στους βραχίονες, όταν του υπενθύμισα ότι ήταν 45 χρονών και το νερό στο 1 μέτρο βάθος. Με ενημέρωσε πως έπρεπε να προστατευθεί από τα σαλάχια και τους καρχαρίες. Τον καθησύχασα λέγοντάς του πως δεν έχουμε τέτοια πλάσματα στη Μεσόγειο, παρά μόνο θαλάσσια ζόμπι. Ήταν τρομερά αστείο να βλέπεις έναν ενήλικα τόσο φοβισμένο και τόσο προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει μια τόσο ευγενική θάλασσα. Μικρά γυμνά παιδάκια χασκογελούσαν καθώς τον προσπερνούσαν τρέχοντας προς τη θάλασσα ατρόμητα και ελεύθερα. Ακούμπησα την κοιλιά μου και χαμογέλασα, γνωρίζοντας πως το μικρό μου αγόρι θα μεγαλώσει αγαπώντας και έχοντας εμπιστοσύνη στο απέραντο γαλάζιο, νιώθοντας το νερό σπίτι του, όπως και εγώ.
Η δεύτερη αγαπημένη μου ανάμνηση από εκείνο το καλοκαίρι ήταν το φαγητό. Ξέρεις... πώς είναι όταν τυχαίνει να τρως ένα γεύμα τόσο καλό που για μήνες μετά, αν κλείσεις τα μάτια σου, μπορείς να φανταστείς ξανά τις γεύσεις και να αρχίσουν να σου τρέχουν τα σάλια... Ε, λοιπόν, ένα τέτοιο γεύμα ήταν στο εστιατόριο Φαμίλια στο χωριό Φράτσια. Όλα ήταν εκπληκτικά σε αυτό το μέρος. Από την ευχάριστα ιδιόμορφη αυλή, τη χαλαρωτική μουσική και τη funky ατμόσφαιρα μέχρι το μενού που είχε να σου προσφέρει πολλές επιλογές... έως ότου είδα με μεγάλα μαύρα γράμματα το «ντόπιο μεθυσμένο κατσικάκι». Γενικά, πάντα ψάχνω να βρω ευκαιρία να φάω κατσικάκι, ειδικά όταν είμαι σε νησί και ξέρω ότι και το κατσικάκι είναι από το νησί και έχει μεγαλώσει τρώγοντας θυμάρι και ρίγανη από τα ανεμοδαρμένα βράχια του νησιού, μαρινάροντας τον εαυτό του από μέσα... Αυτό το κατσίκι, λοιπόν, ήταν διπλομαριναρισμένο, μαγειρεμένο μέσα σε μπίρα και σερβιρισμένο μέσα στο παραδοσιακό πήλινο, σιγοβρασμένο στο σημείο που το ψαχνό πέφτει από το κόκκαλο. Κάθε μπουκιά έμοιαζε με βούτυρο κρέατος –αν κάτι τέτοιο υπήρχε– και επειδή έτρωγα για δύο δεν είχα κανένα πρόβλημα να φάω όλο μου το πιάτο και να συνεχίσω με ό,τι δεν είχε προλάβει να φάει ο άντρας μου από το δικό του. Το φαγητό, η παρέα, ο ιδιοκτήτης που μας διηγήθηκε την ιστορία του και το φτιαγμένο με αγάπη ντόπιο μενού ήρθαν να «δέσουν» και να κάνουν αυτό το τραπέζι μια αξέχαστη εμπειρία και έναν must προορισμό για όποιον είναι πεινασμένος στα Κύθηρα.
Η τρίτη και τελευταία καλύτερη ανάμνηση που έχω, ήταν μια πολύ απλή, που μου έχει κάνει εντύπωση το πώς με άγγιξε. Μέναμε στο Καψάλι και μετά από μια μεσημεριανή σιέστα κατευθυνθήκαμε προς την παραλία για λίγο γλυκό απογευματινό ήλιο. Οι Νεοϋορκέζοι φιλοξενούμενοί μου δεν είχαν ξαναδεί θαλάσσιο ποδήλατο και ήταν ενθουσιασμένοι να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό. Νοικιάσαμε λοιπόν ένα για 2 ώρες και σκαρφαλώσαμε πάνω πανέτοιμοι για χαλάρωση με τους freddo στο χέρι και τα φορητά ηχειάκια του Gary να παίζουν ατμοσφαιρική house. Τα αγόρια έκαναν πεντάλ όσο τα κορίτσια ρουφούσαν ήλιο. Βρισκόμουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, καθώς άνοιγα πού και πού τα μάτια μου για να θαυμάσω το φως του ήλιου να αναπηδά στο νερό, το κάστρο να ισορροπεί πάνω στο βουνό και το «Αυγό», η γνωστή εντυπωσιακή βραχονησίδα απέναντι από το Καψάλι, να πετάγεται μέσα από τη θάλασσα. Ένιωσα τόσο ήρεμη, τόσο αισιόδοξη για το μέλλον, τόσο ευλογημένη γι’ αυτό το μικρό θαύμα που μεγάλωνε μέσα μου και παρόλο που ακόμα είχα πολλά αναπάντητα ερωτήματα για το είναι μου, η ενέργεια των Κυθήρων με γέμισε με ζεστασιά και ήμουν συμφιλιωμένη με το παρελθόν, το παρόν και το άγνωστο μέλλον μου.
Και ήταν ο καλύτερος ύπνος που είχα κάνει τα τελευταία 2 χρόνια.
*Η Alison Damianou είναι ιδρύτρια και δημιουργός του Meet Market.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
16°
