Ο Νίκος Δαβέττας γράφει στην ATHENS VOICE για τα Χανιά.
Τα δικά μου Χανιά
H ομορφιά των Χανίων αρχίζει από το αεροδρόμιο. Δεν είναι μόνο το όρος Σταυρός που διαγράφεται στα αριστερά, εικόνα μοναδική, αποτυπωμένη θαυμάσια από το ζωγράφο Μιχάλη Μανουσάκη, αλλά και εκείνη η αψιά μυρωδιά της κρητικής γης, που σου σπάει τα ρουθούνια με το που ανοίγει η πόρτα του αεροπλάνου. Η διαδρομή ως το σπίτι που με φιλοξενεί εικοσιπέντε χρόνια τώρα, μια εκδρομή ανάμεσα σε ελαιώνες και ροζ βίλες που ξεπετάγονται εδώ κι εκεί σε πείσμα κάθε πολεοδομικής αρχής. Από το κατάλυμα του σινεφίλ συγγραφέα Λεωνίδα Κακάρογλου έχει περάσει ο μισός ελληνικός κινηματογράφος και όχι μόνο. Στο υπόγειό του φιλοξένησε από τον Βακαλόπουλο και τον Μαυρίκιο ως τον Αγγελόπουλο και τον Μπομπ Ράφελσον, σκηνοθέτη της μυθικής ταινίας «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές».
Κάθοδος στην πόλη και πρώτη στάση στο μπουγατσάδικο του Ιορδάνη. Ακολουθεί η τροφή για το πνεύμα, στο πάντα ενημερωμένο βιβλιοπωλείο «Το Βιβλίο» του Γιώργου Σκανδάλη και το πιο «αρτ» των αδελφών Πετράκη. Αν θέλετε σώνει και καλά έναν οδηγό, συνιστώ να αγοράσετε το μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα «Αθώοι και φταίχτες», θα μάθετε καλύτερα το ιστορικό κέντρο και θα σας ανοίξει η όρεξη για λίγη περιπέτεια. Στους φανατικούς αναγνώστες θα πρότεινα και μια επίσκεψη στη δημοτική βιβλιοθήκη. Η εξυπηρετική διευθύντριά της μπορεί να σας δείξει την αίθουσα όπου συντηρείται η προσωπική βιβλιοθήκη του Ελευθερίου Βενιζέλου και να σας βοηθήσει να ανακαλύψετε κρυμμένους θησαυρούς!
Αν πεινάσετε το μεσημέρι –εκτός του κλασικού «Καρνάγιου» με το γευστικό μπουρέκι του– υπάρχουν στο λιμάνι και οι «Γλωσσίτσες». Νέα άφιξη, με ιδιοκτήτη τον ανιψιό του Τσεχοέλληνα συγγραφέα Κάρολου Τσίζεκ! (μικρός που είναι ο κόσμος). Πιείτε βιολογικές μπίρες, ρακές κι αν δεν έχετε διάθεση για καμιά βουτιά στο Μαράθι, δίπλα στο δεινό κολυμβητή κ. Κ. Μητσοτάκη (πάντα παρεξηγημένος ήταν ο επίτιμος), προτείνω σιέστα.
Το απόγευμα εσπρέσο στο «Μικρό καφέ», μετά την Πύλη της Άμμου, όπου συχνάζουν οι ποιητές της πόλης. Συζητώ με την Ελένη Μαρινάκη και τον Γιώργο Καρτάκη για κάθε λογοτεχνική «παραξενιά» και θυμάμαι τον περίφημο ορισμό του Μιγκέλ Τόργκα: «Οικουμενικό είναι το τοπικό, μείον τους τοίχους!».
Όταν νυχτώσει, πάμε να συναντήσουμε τους Ενετούς και τους Τουρκοκρητικούς, στο λαβύρινθο των στενών, μέσα από τα παλιά τείχη. Στον πεζόδρομο του Νταλιάνη, στη σκιά του μιναρέ, γευόμαστε υπέροχα κρεατικά και συνεχίζουμε με ποτό στο καθολικό μοναστήρι του Καρόλου που έχει μετατραπεί σε μπαρ.
Εκτός από τον άρτο, υπάρχουν και τα θεάματα. Αν πετύχετε ανοιχτό το θέατρο του Μιχάλη Βιρβιδάκη, σπεύσατε. Παραστάσεις που γράφουν ιστορία... Αλλιώς περιοριστείτε στο δημοτικό κινηματογράφο.
Έξω από το κέντρο, αγαπημένη μου γειτονιά είναι τα απόκοσμα Ταμπακαριά. Προσφέρονται για νυχτερινές περιπλανήσεις και φρέσκο ψάρι. Δίπλα στο εκκλησάκι της Αγ. Κυριακής, μια μικρή ταβέρνα με τα εντελώς στοιχειώδη. Η σοφία του απέριττου. Εδώ μου αρέσει γιατί ο χρόνος έχει σταματήσει στο 1966. Είμαι πάλι παιδί, γύρω από το τραπέζι κάθονται όλοι οι νεκροί συγγενείς και μου εύχονται τσουγκρίζοντας: «Καλό καλοκαίρι!».
*Ο Νίκος Δαβέττας είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο «Ο ζωγράφος του Μπελογιάννη» κυκλοφορεί από τις εκδ. Μεταίχμιο
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
