Η Ύδρα της Κλεοπάτρας Χαρίτου

Το μεθυσμένο νησί και τα γαϊδούρια

Ύδρα: απαραιτήτως ξημέρωμα. Το νησί ολόκληρο, σαν Ρωμαίος, περιμένει κάτω από το παράθυρό μου, ντυμένο μοβ και χρυσό, κι ο ήχος μιας τράτας παρηγορεί τα δευτερόλεπτα. Η Δοκός στο βάθος σαν αιγυπτιακή μούμια, ξαπλωμένη στο πλάι, το άλογό μας.

Στο μικρό βράχο του Αργοσαρωνικού οι ήχοι και τα χρώματα είναι υπερβολικά καθάρια τις μικρές ώρες. Χωράνε στην τσέπη σου σαν πετραδάκια. Βυθίζονται στη μνήμη, μουδιάζουν τους φόβους σαν τις οπιούχες παπαρούνες του.

Και σταδιακά πυκνώνουν.

Ο ημίγυμνος γέροντας Παναγιώτης Τέτσης στην ταράτσα του Ιστορικού Αρχείου Μουσείου ζωγραφίζει. Μέσα στο Μουσείο, η Χάρτα του Ρήγα Φεραίου. Μου άνοιξαν τις προθήκες του Μουσείου να φωτογραφίσω τα κοφτερά σπαθιά της επανάστασης του 1821... Τα κατέβασα με τα χέρια μου νιώθοντας τους ανθρώπινους αποκεφαλισμούς και σου λέω ανατρίχιασα ολάκερη. Η ενέργεια σφυρίζει σαν άνεμος στην ακόμα κοφτερή κρύα λάμα.

Όλα ακούγονται από ψηλά στο νησί. Η λυτρωτική απουσία των αυτοκινήτων το εκτοξεύει σε επίγειο παράδεισο, έτσι, για πλάκα. Όμως καλύτερα άνοιξε βήμα ταχύ και κάν’ την μακριά από το λιμάνι, αφού όμως πιεις ένα ginger με μέλι & λεμόνι στον Πειρατή με τον Μπούχλα, τη Wendy και τον James. Θα είναι κι ο Billάκος εκεί (βλ. Bill’s bar), πάντα.

Ένας τόπος σκαλιά, καμωμένος με τα χέρια. Την πρώτη μέρα οι κνημιαίοι και η ανάσα χαιρέκακα τραγουδάνε: «Παιδάκι της πόλης, πού γυρεύεις να διαβείς; Κάρο εδώ δεν θα βρεις». Ξεκόλλα! Σε ποιον κοσμοπολίτικο τόπο μπορείς να περπατήσεις όλη μέρα ξυπόλυτος; Έτσι παντρεύεται η μυρωδιά της ελευθερίας στο νησί με τον έρωτα που θα σε κάνουν ντόπιο. Ακόμα και τη βαθιά νύχτα, μεθυσμένος ξυπόλητος, ερωτευμένος, επιστρέφεις από την αλμύρα των Καμινιών, τα γυμνά πέλματα στο καλντερίμι που ξεθυμαίνει την πρωινή λάβα, ποτέ μέσα από το λιμάνι παρά μονάχα απ’ τα στενά όπου μόνο γάτες θα σε δουν, μην κλέψει άνθρωπος τη μυρωδιά, δέρμα σου να γίνει.

Απέναντί μου ο Δάκης Ιωάννου και το Σφαγείο δεξιά, ο Brice Marden, ο Αλέξης Μάρδας πιο μακριά, η Πέγκυ και η Δάφνη Ζουμπουλάκη πιο απόμερα, η Υδραγωγή του Σωτήρη Ηλιάδη –όαση για τα παιδιά του νησιού–, ο Δημήτρης Αντονίτσης γείτονας, ο Leonard και ο Adam Coen, ο Αλέξης Βουράκης, η Άννα Πατάκη, η Έλενα Βότση! Ο Αδαμάντιος Πολέμης και η Αγγελική Φράγκου και συχνά πυκνά μία φώκια που τριγυρνά.

Νυχτερινή ζωή δεν πολυ-παίζει πια. Τέρμα και τα γραφικά βαρκάκια για βόλτες, ταχύπλοα παντού εκνευρίζουν την ακοή. Με ασύγκριτη παραλία τον Μπίστη, όπου ξαπλώνεις κάτω από τα πεύκα και τα νερά αλά καρτ-ποστάλ, ενώ οι Πλάκες Βλυχού το παλεύουν. Αλλά κάπου ενδιάμεσα Βλυχού και Πλάκες υπάρχει η σκιά ενός μεγάλου πεύκου κι ένας βατός γκρεμός, ψιλό πετραδάκι και ζώσα ψυχή καμία! Εκεί, συμπατριώτη Αθηναίε, αν καταφέρεις ποτέ να με βρεις, παρακαλώ μην ενοχλήσεις. Τόσοι βράχοι περισσεύουν, βούτα.

* H Κλεοπάτρα Χαρίτου είναι φωτογράφος. Η τελευταία της έκθεση με τίτλο «Η κοκκινοσκουφίτσα» πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού.