Η Κέρκυρα της συγγραφέως Λένας Μαντά

Υπάρχει άραγε έρωτας για έναν τόπο; Αν ναι, τότε ο δικός μου είναι σίγουρα η Κέρκυρα. Μια Κέρκυρα που αναγνωρίζω τη μυρωδιά της ακόμα και με κλειστά μάτια. Ένα νησί που όσες φορές κι αν πήγα, δεν το χόρτασα.

Λατρεύω τις παραλίες της με τα καθάρια νερά, αλλά αγαπώ και τα βράχια της, ειδικά στην Παλαιοκαστρίτσα. Πάντα με βάρκα μια βόλτα και το βλέμμα μου να χάνεται σε κάθε εσοχή που η θάλασσα δημιούργησε στους συμπαγείς όγκους. Και εκεί, ψηλά, το λιοντάρι, το φτιαγμένο από ιδιοτροπία της φύσης να στέκει αγέρωχο, να με καλωσορίζει κάθε φορά κι εγώ να του κλείνω το μάτι που τα κατάφερα για άλλη μια χρονιά να είμαι εκεί, με το ένα μου χέρι να αναπαύεται στους αφρούς που σχηματίζει η βάρκα.

Έπειτα είναι η χρυσή άμμος στη Ρόδα ή στο Σιδάρι και ακόμα, νότια, ο Αϊ-Γιώργης στις Αργυράδες και τόσες άλλες όμορφες παραλίες, έτοιμες να με καλοδεχτούν κάθε χρόνο, να με αφήσουν να παίξω στα νερά τους, να ξεκουραστώ στους κόκκους μιας άμμου που αγαπώ τόσο πολύ.

Κι ενώ ξέρω κάθε γωνιά του, δεν υπάρχει φορά που να μη βρεθώ στο Αχίλλειο, να μην περπατήσω τους κήπους του. Ο Αχιλλέας πάσχων, το άγαλμα που φτιάχτηκε κατ’ εντολή της πριγκίπισσας Ελισάβετ –η γνωστή πριγκίπισσα Σίσση–, η βεράντα με τις μούσες και μετά η εκπληκτική θέα στο πέλαγος. Το ίδιο το ανάκτορο, με τα δικά της εκθέματα, ρούχα και κοσμήματα, κι έτσι νομίζεις ότι θα τη δεις να περιφέρεται στις στολισμένες αίθουσες. Άρωμα από το παρελθόν αγαπημένο.

Άφησα για το τέλος τα καντούνια της. Ατελείωτες οι βόλτες, δεν χορταίνω να περιδιαβαίνω, να απολαμβάνω τους ήχους, τα χρώματα από τα μαγαζιά, να ακούω τις φωνές με την τραγουδιστή προφορά και, τέλος, καφέ στο Λιστόν με τις καμάρες του και θέα τη Σπιανάδα, τη μεγάλη πλατεία, την πνιγμένη στο πράσινο.

Ναι, αυτή είναι η δική μου Κέρκυρα!

*Η Λένα Μαντά είναι συγγραφέας. Το τελευταίο της βιβλίο «Με λένε Ντάτα» κυκλοφορεί από τις εκδ. Ψυχογιός