Η Σέριφος του Ρένου Χαραλαμπίδη

Την ξέρω και με ξέρει. Τη διάλεξα και πιστεύω ότι κάπου μεταφυσικά με διάλεξε και αυτή. Με διάλεξε σαν δάσκαλος το μαθητή και όχι σαν προορισμός τον παραθεριστή. Για να με μάθει να κοιτάω μέσα μου. Το γυμνό της τοπίο με αναγκάζει να στρέψω το βλέμμα μου προς τα έσω. Όσο πιο έρημη αυτή, τόσο πιο γεμάτος εγώ.

Με φέρνει στις πραγματικές μου διαστάσεις. Σαν να μου λέει: αυτός είσαι...

Η Σέριφος. Το ιδανικό μέρος για να ταξιδεύω μόνος. Για να ξαναγυρνάω. Εκεί το ταξίδι με συναντάει. Εκεί προορισμός γίνομαι εγώ.

Εκεί και για πάντα να με περιμένει το ίδιο συμπέρασμα. Ούτε το ταξίδι έχει σημασία, ούτε ο προορισμός. Σημασία έχει ο ταξιδιώτης.

Υ.Γ. 1 Το καλοκαίρι φτάνει πάντα πρώτα στη Σέριφο. Σαν γενική δοκιμή φιλόδοξης παράστασης ερασιτεχνών. Δεν είναι μέρος για παραθερισμό, αλλά για να τσεκάρεις αν ο μύθος του θέρους συνεχίζει να ζει μέσα σου.

Υ.Γ. 2 Καθε φορά που αποβιβάζομαι στο λιμάνι, η πρώτη σκέψη είναι ότι η Χώρα της Σέριφου θα μπορούσε να είναι ο Λυκαβηττός του Αιγαίου. Και αυτοί που πρέπει να καταλάβουν, θα καταλάβουν.

*Ο Ρένος Χαραλαμπίδης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Από τις εκδόσεις Ianos κυκλοφορεί το βιβλίο του «Εγχειρίδιο κινηματογραφικής ανυπακοής».