Ο Πάβλος Χαμπίδης γράφει στην ATHENS VOICE για τους Παξούς.
Σαν ροφός διαγράφονται οι Παξοί (μαζί με τους Αντίπαξους) στο χάρτη. Κι από κάτω οι σπηλιές και οι αψίδες. Στέκομαι πάνω από τα διάφανα, πράσινα, βαθιά νερά και ζω την αφθονία της καλοκαιρινής εμπειρίας.
Όταν αποδέχθηκα την πρόσκληση του Χριστόφορου Μπόικου για τα τέλη του περσινού Αυγούστου, δεν φανταζόμουν τη χαρά που θα μου προσέφερε η φιλοξενία του αυτές τις λίγες ημέρες. Η αποβίβαση στο νέο, όπως λένε, λιμάνι δεν προϊδεάζει με τίποτα τη θριαμβευτική είσοδο στην πλακόστρωτη και γεμάτη σκάφη προκυμαία του Γάη. Εκεί όπου η θάλασσα γίνεται πλέον κανάλι καθώς το νησάκι Άγιος Νικόλαος ορθώνεται πολύ κοντά και παράλληλα με το μικρό όρμο.
Όλα φαίνονται σε μία απίθανα ανθρώπινη κλίμακα· οι φυσικές διαστάσεις του νησιού, τα όμορφα παλιά σχολεία και οι δυτικότροπες εκκλησίες με τη γοητεία της πατίνας και τους ρόμβους στο διάκοσμο των θυρωμάτων τους.
Η εμπειρία είναι «άμεση» και «απτή» –δυσκολεύομαι να το εξηγήσω ίσως–, είναι σαν να τ’ αγγίζεις όλα.
Στέκομαι στη δυτική ακτή και είμαι, λες, αποκομμένος απ’ τη γη μέσα στο αχανές πέλαγος· κι ύστερα, περπατώντας ανατολικά λίγα λεπτά, βρίσκομαι απέναντι από τους ορεινούς όγκους της Ηπείρου. Τελικά δεν είμαι χαμένος κάπου στον Ειρηνικό...
Οδοιπορία στα Γραμματικαίικα. Στο βάθος η Λάκκα. Σαν μέσα σε πίνακα του Caspar David Friedrich.
Απόγευμα πάνω στο καμπαναριό της Υπαπαντής. Κάτω ακριβώς από τις καμπάνες.Βουτιές γύρω στη Λάκκα και τους Λογγούς.
Μια βόλτα στο νοτιότερο μέρος του νησιού καταλήγει στους αιχμηρούς και σαν στεγνά σφουγγάρια βράχους, απ’ όπου αντικρίζει κανείς μία λωρίδα (ο χάρτης διαψεύδει αυτή την εντύπωση) γης με απόκρημνες ακτές. Οι Αντίπαξοι. Το μυαλό μου γλιστράει στα Αντικύθηρα, την Αντίπαρο...
Θυμάμαι και τη βόλτα στο Μουσμούλι –όπου τελικά δεν έφτασα– μέσα σε μια τζιτζικωδία χωρίς έκταση και τέλος. Και την απρόσμενη συνάντηση μ’ ένα ζευγαράκι φασιανών!
Ίλιγγος στην Καστανίδα. Και οι Άγιοι, δεκάδες οι Άγιοι που έχουν κατακλύσει το νησί. Μένει η γεύση ενός τόπου του οποίου ο νηφάλιος τουρισμός, η βασική απ’ ό,τι φαίνεται δραστηριότητα, δεν έχει εκφυλίσει την καθημερινότητα. Ευτυχώς.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
