Η Μαρίνα Φωκίδη γράφει στην ATHENS VOICE για την Ανάφη.
...The Bar is called Heaven
Oρισμένα νησιά, όπως και η Ανάφη, είναι σαν την καλή πλευρά της Κόκα Κόλα… Υπάρχει κάτι εντελώς δημοφιλές και την ίδια ώρα και πολύ προσωπικό που τα χαρακτηρίζει. Ανήκουν σε όλους γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Και αυτοί όλοι, οι οποίοι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους, τα καταναλώνουν (τα νησιά σαν την Ανάφη) με αμείλικτο πάθος –κάθε χρόνο– ικανοποιώντας τον εθισμό τους/μας για τις τελετουργίες. Τίποτα καλύτερο.
Πήγα πρώτη φορά για τον πιο προφανή λόγο. Επηρεασμένη από ιστορίες ανθρώπων τους οποίους εμπιστεύομαι. Ίσως να πήγα περισσότερο για να είμαι μαζί με αυτούς τους ανθρώπους που αγαπώ και λιγότερο για το μέρος. Και όπως συμβαίνει, κόλλησα και εγώ παρέα τους. Φαντάζομαι ότι στο δεύτερο-τρίτο-τέταρτο χρόνο παρατήρησα πράγματα που έχουν χιλιο-παρατηρηθεί, έκανα άλλα που έχουν χιλιο-καμωθεί, ένιωσα συναισθήματα που αποτελούν κοινό τόπο, για λόγγους, βρυσούλες, παραλίες και γωνιές που έχουν χιλιο-λατρευτεί.
Αλλά αυτό νομίζω πως είναι και το ζητούμενο· η επιθυμία να μοιραστείς μαζί με άλλους τη λατρεία για ένα γνωστό και φαντασιακά οικείο προορισμό που μπορεί να γίνει και δικός σου – αυτή είναι η μαγεία.
Άλλοι μπορεί να νιώθουν πως την έφτιαξαν για τουριστικό προορισμό, άλλοι ότι τους ανήκει ο κάθε κόκκος άμμου, άλλοι ότι ανακάλυψαν τον απόλυτα κρυφό προορισμό. Ισχύουν όλα και τίποτα. Η ομορφιά του τόπου, που είναι εύκολα αναγνωρίσιμη: ελληνικό φως, περιορισμένη οικιστική ανάπτυξη, φανταστικές παραλίες, το φαλακρό άγριο τοπίο των Κυκλάδων και ο ψηλός μονόλιθος να σχίζει τη θάλασσα, όλα τόσο επιβλητικά που δεν αφήνει περιθώρια για ψευτο-ιεραρχίες παλιών και καινούργιων. Καθιστώντας όλους άφωνους ξανά και ξανά, τους εξισώνει. Ο χρόνος τουριστικής ανάπτυξης, αργός· (σχετικά) χωρίς πολλά δωμάτια· με ανοχή στις σκηνές στις παραλίες· καλό, απλό φαγητό και λίγοι (απίθανοι) μόνιμοι και περαστικά μόνιμοι κάτοικοι κάνουν σπιτίσιο το νησί. Μια φορά να πας, τη δεύτερη σε καλωσορίζει, την τρίτη νιώθεις πως γύρισες σπίτι. Ακόμη και κάποιοι που βρίζουν και γκρινιάζουν για την αλλαγή από τότε που πρωτοπήγαν και εστιάζουν στο ποιος μολύνει το «περιβάλλον των διακοπών τους», ξαναγυρνούν.
Γαλατικό χωριό... κοινότητα γνωστών και αγνώστων, προορισμός για αυτούς που δεν θέλουν να ξεχάσουν τίποτα, απλά κουβαλούν τη ζωή τους μαζί σε ένα περιβάλλον που επιτρέπει μια ανέμελη ηρεμία, έναν ευκολότερο δρόμο σε αισθησιακές απολαύσεις και την πιθανότητα αρμονίας με την πιο μυθική κατάσταση πνεύματος.
Ίσως λοιπόν η Αρκαδία να είναι αυτό το μικρό νησί στο Αιγαίο, η Ανάφη, το μέρος που τροφοδοτεί κάθε καλοκαίρι την επιθυμία να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ό,τι κι αν συμβαίνει. Ίσως η Αρκαδία να είναι ένα μέρος που γεννιέται από την έννοια της συνύπαρξης, της κοινωνικότητας, του ήλιου, της θάλασσας, της φύσης, των λιγότερων επιλογών, της απλούστερης ζωής, της αγάπης, των ανθρώπινων ρυθμών... άντε και της λίγο πιο απρόσεκτης κατανάλωσης αλκοόλ... Σίγουρα είναι ο τόπος της αργής αλλαγής και της οικειότητας... Γιατί, να μην ξεχνιόμαστε, ο παράδεισος είναι ένα μέρος που δεν συμβαίνει τίποτα, ποτέ...
*Η Μαρίνα Φωκίδη είναι επιμελήτρια, συγγραφέας, ιδρυτικό μέλος και καλλιτεχνική διευθύντρια της Kunsthalle Athena
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
