Ο Γεράσιμος Ρήγας γράφει στην ATHENS VOICE για την Αμοργό.
Το καφενείο “Πάρβας” βρίσκεται στην Πλατεία της Χώρας της Αμοργού σε στρατηγικό σημείο και δεσπόζει στην είσοδο του χωριού από τα δυτικά. Μένει ανοιχτό όλο το χρόνο, από το πρωί ως τα μεσάνυχτα, και συγκεντρώνει μεγάλη πελατεία από θαμώνες, περαστικούς και τουρίστες, Έλληνες και ξένους. Ακόμα λειτουργεί ως αίθουσα αναμονής για το λεωφορείο και το απόγευμα, όταν κλείσουν τα γραφεία του παραδιπλανού ΟΤΕ, ως τηλεφωνείο. Στο καφενείο έρχονται και γυναίκες ντόπιες.
Από το ντοκιμαντέρ «Πάρβας, Άγονη Γραμμή»
Το αφεντικό (σ.σ. Δημήτρης Γιαννακός, αλλιώς “Πάρβας”), εξάλλου, επιδεικνύει απεριόριστη ανεκτικότητα στις ενδυματολογικές προτιμήσεις των τουριστών, αμφότερων των φύλων. Οι δε τελευταίοι τον προτιμούν για τις λογικές τιμές και τις χορταστικές μερίδες των εδεσμάτων του, που δεν διακρίνονται για την ποικιλία τους και αποτελούνται κυρίως από τηγανητά, καλοκαιρινές σαλάτες και χειμωνιάτικη φασολάδα. Εκτός από τα ψάρια και κάποια εποχικά λαχανικούλια που προέρχονται από το μικροσκοπικό μποστανάκι του ιδοκτήτη, τα ντόπια προϊόντα σπανίζουν. Κατά τα άλλα το καφενείο αυτό, που εκτελεί και χρέη εστιατορίου, καταναλώνει και το μεγαλύτερο μέρος του ετήσιου και του χειμερινού πόσιμου νερού του χωριού, ο μέσος όρος το 1987 ανερχόταν σε 570 λίτρα ημερησίως. Το χειμώνα είναι το μόνο μέρος όπου μπορεί κανείς να βρει, κάθε ώρα και στιγμή, ένα ζεστό ρόφημα και κάτι για να φάει. (…)
Μέσα στα είκοσι πέντε χρόνια που πέρασαν, ο Πάρβας έχασε από τη ζωηράδα του και απέκτησε μια μικρή καμπούρα. Κάτω από τον μπερέ του, που δεν αποχωρίζεται ποτέ –και που τον κάνει να μοιάζει με τον Αστερίξ–, υπάρχει πάντα εκείνο το βλέμμα που αστράφτει από εξυπνάδα. Τα πρώτα του χρόνια ως καφετζής δεν ήταν εύκολα. Τον καιρό της δικτατορίας είχε υποστεί βασανιστήρια (ξυλοκοπήθηκε) εξαιτίας των αριστερών του φρονημάτων.
Το καφενείο του Δημήτρη δίνει ζωή στο χωριό και έχει σιγά-σιγά επιβληθεί λόγω της πλεονεκτικής του θέσης. Ο Δημήτρης, στηριγμένος στο προνόμιο που του δίνει η οικογενειακή δομή, η καθημερινή ολοήμερη λειτουργία του μαγαζιού, η στρατηγική των χαμηλών τιμών, έχει προσελκύσει μεγάλη πελατεία. Ωστόσο, δεν είναι όλα τέλεια. Η κόρη του, και ιδίως η γυναίκα του, τελειώνουν κατάκοπες το μεροκάματο και σπάνια δικαιούνται λίγο μεσημεριανό ύπνο. Όσο για τον πελάτη, πρέπει να έχει δυνατό στομάχι για να αντέξει τη μονοτονία του μενού. Παρά την ακινησία στο μάνατζμεντ, το καφενείο του Πάρβα έχει αποδείξει ότι λειτουργεί καλά. Δεν του καταλογίζω ασυνέπεια. Παραμένει πάντα για μένα ένας άνθρωπος-σύμβολο της νησιωτικής Ελλάδας...»
*Ο Γεράσιμος Ρήγας είναι σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Πάρβας, Άγονη Γραμμή» και επέλεξε να στείλει το απόσπασμα από διατριβή του Γάλλου γεωγράφου Εμιλ Κολονί, «Η Χώρα της Αμοργού, ένα χωριό των Κυκλάδων», (1992, μτφ. Ειρήνη Λεβίδη). Τελευταία του ταινία είναι το «Black Box».
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
