Η Κατερίνα-Καλλιστώ Γούναρη γράφει στην ATHENS VOICE για τη Δονούσα.
Tέλη Αυγούστου 2005. Το «Δημητρούλα» ερχόμενο από Αμοργό πιάνει Δονούσα άγρια μεσάνυχτα. Όσοι κοιμόμαστε στο κατάστρωμα ξυπνάμε από φασαρία και καπνογόνα. Από κάτω, όλο το νησί στο πόδι. Μια παρδαλή πομπή ήρθε ως εδώ για να ξεπροβοδίσει τους προτελευταίους παραθεριστές. Σύρμα το σαλπάρισμα και οι τριάντα εναπομείναντες ξεφωνίζουν ασυγχρόνιστα: «ΔΟΝΟΥΣΑΑΑ, ΡΕΕΕΕ. Του χρόνου όλοι εδωωώ». Η συγκίνηση είναι διάχυτη, καθώς το καπνογόνο φωτίζει βλέμματα και ουρανό. Μια χούφτα γαλανόλευκα σπιτάκια σβήνουν πίσω μας μαζί με το καλοκαίρι, καθώς η πλώρη δείχνει Πειραιά και εγώ καθισμένη στο μπέργκιν μου διαλύομαι και ζηλεύω, ζηλεύω, ζηλεύω...
Ιούλιος 2013. Μεσημέρι, λύνω σκανδιναβικό στο Corona και παρακολουθώ με ύφος βετεράνου τον Σκοπελίτη να ξεφορτώνει κόσμο αβέρτα. Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι έπαψα να πλέκω εγκώμια στη Δονούσα. Μήπως θα έπρεπε να είχα κρατήσει το στόμα μου κλειστό; Γιατί ο τόπος είναι από εκείνα τα μυστικά για λίγους. Όμως μόλις ξαναβαπτίζομαι στα μπλε βαθιά νερά του Κέδρου καταλαβαίνω: το νησί σε διώχνει από μόνο του αν έχεις κακό χνότο. Εγωισμοί τέλος.
Από μια στριφογυριστή διαδρομή σε πλακόστρωτα σκαλοπάτια, εκτυφλωτικά στο φως, η πρώτη θέα περιλαμβάνει νερά σκούρα μπλε, μεγάλη λευκή αμμουδιά προστατευμένη από βράχια, κέδρους και το κουφάρι ενός ναυάγιου στα ρηχά. Η Δονούσα στα πόδια σου, ο ήλιος ψηλά. Αν αυτό δεν σε απελευθερώνει, διαβάτη, φύγε.
Τον Αύγουστο οι σκηνές στήνουν χωριό και chillάρειη σκιά στο μπαράκι του Κέδρου. Εκτός από το κυκλαδίτικο μελτέμι κανείς δεν θα πειράξει ποτέ τους campers στη Δονούσα. Ούτε στο Λιβάδι: Εδέμ, όπου βασιλεύουν οι campers κι οι λουόμενοι ήρθαν από άλλο σύμπαν, με μόνα ίχνη πολιτισμού αναπτήρες και ραδιόφωνα. Οι προμήθειες είναι κοινοκτημοσύνη.
Δεκατέσσερα τ.χλμ. επιφάνεια έχει το νησί, περπατημένα όλα. Το αμάξι άσ’ το για αλλού. Τα πρώτα καλοκαίρια, πριν μπει το λεωφορειάκι, ξεκινάγαμε για ξέπνοο «σαφάρι» μιας ώρας στο δρόμο προς το Μερσίνι, καφεδάκι στην Κόρη του Μιχάλη, πριν κατεβούμε το μονοπάτι στο Φυκιό ή στο Λιβάδι. Και το απόγευμα πάλι πίσω στο λιμανάκι του Σταυρού, με τη «Λάντζα» αν δεν έχει κύμα. Γεμάτα τα 2 ταβερνάκια, γεμάτα και τα 2 μπαράκια. Ένα γενικό μπλακ άουτ και φωτίζουν μόνο τα αστέρια και τα φωτάκια της Αμοργού στον ορίζοντα. Άλλωστε το ρεύμα ήρθε στη Δονούσα γύρω στο 1980. Στα σκαλάκια του Σκαντζόχοιρου και στην παραλία του Corona backpacers κοιμούνται και ονειρεύονται. Θα τους ξυπνήσει το πρωινό πλοίο για Πειραιά ή η μυρωδιά τυρόπιτας από το φούρνο στη γωνία. Το «Δημητρούλα» είναι πια παρελθόν και με τα δρομολόγια της Μπλου Σταρ, τέρμα του Αιγαίου τα βραδινά μπλουζ.
Corona Borealis. Μια ωραία πρωία θα καταλήξεις στην παχιά σκιά του για τον πρώτο καφέ, την πρώτη βουτιά, το πρώτο πιάτο (μάλλον και το κυρίως), το πρώτο κοκτέιλ και –ας μην μακρηγορούμε– δεν θα ξεκολλήσεις ούτε με το πρώτο φως της επόμενης πρωίας. Διότι στην μπάρα ο Νίκος αλ-χυμεύει θαυματουργά, η κουζίνα μαγειρεύει ελληνιστί «μεθυσμένο χταποδάκι» και μεξικάνικο και ο Διονύσης περιφέρει διακριτικά τη συγγραφική του αίγλη μέσα και έξω από το dec μιξάροντας με τα σωστά vibes. Αυτός είναι ο «εγκέφαλος» όλης της ιστορίας και –προς γνώσιν– μηχανεύεται και φέτος καλοκαιρινά events ποιότητας 7 αστέρων, όσα και τα αστέρια της CoronaBorealis.
Η Κόρη του Μιχάλη. Όταν η Κυριακή πιάνει τα κατσαρολικά της, από την κουζίνα δραπετεύει –συγκινησιακή– νοστιμάδα και απλώνεται στα ρουθούνια και στα πιάτα. Είτε νέος είσαι είτε παλιός θα χρειαστεί αμπεμπαμπλόμ για να καταλήξεις τι θα παραγγείλεις τελικά. Επιτυχής αντιπερισπασμός η απερίσπαστη θέα στην Αμοργό και την Κέρο, τα μονοπάτια για Λιβάδι και Φυκιό, οι γνώριμες φάτσες γύρω σου. Και όπως το γαλάζιο μπαλκόνι ενώνεται με θάλασσα και ουρανό, για λίγο χάνεσαι, τσιμπιέσαι και επανέρχεσαι στην πραγματικότητα, ώρα να τσιμπήσεις με το πιρούνι σου.
Χρύσα. Ανυποχώρητη σε τουριστικές προσταγές και υπερβολές, έστησε ιδανικό σκηνικό για καλοκαίρι. Με δωμάτια μεγάλα, λιτά και παστρική καθαριότητα, αφήνει τις διαθέσεις «εν λευκώ». Διαθέτει ηλιοβασιλέματα που σε κάνουν να ξαναερωτευτείς, αν το έχεις ξεχάσει, μπαλκόνια για να ανακαλύψεις το χαμένο σου ταλέντο, ίσως και το νόημα της ζωής… Στην αυλή, εξώστης στο Αιγαίο, τα βράδια κοινωνικοποιούνται οι ένοικοι κάθε ηλικίας και κεφάρουν ζωηρότερα όσο πληθαίνουν οι σπιτικές «κεραστικές» διά χειρός Χρύσας. Μόνο μην ψαρώσεις για πολύ, γιατί «κινδυνεύεις» να περάσεις εδώ όλες σου τις διακοπές.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
11°
