Ένας Ιούνιος στην Πάρο

Φτάσαμε στον Πειραιά καθώς ξημέρωνε. Είχα χρόνια να μπω στο ανακαινισμένο πια Blue Star Ferries για Πάρο. Το σαλόνι του καραβιού πλέον είχε πολυθρόνες που καθόσουν άνετα και η θερμοκρασία ήταν ευχάριστα υψηλότερη από το πολικό ψύχος που είχα συνηθίσει μέχρι τότε. Οι συνάδελφοι στο γραφείο με ρωτάνε ποια είναι η καλύτερη περίοδος να επισκεφτείς την Ελλάδα. «Ο Ιούνιος», τους απαντώ.

Φτάνοντας στο λιμάνι της Πάρου, το τοπίο γνώριμο. Ο μπλε ουρανός και η θάλασσα, με την τσιμεντένια αποβάθρα του λιμανιού, άσπρη ξεπλυμένη από τον ήλιο. Ο αέρας κουβαλάει αυτήν την μυρωδιά του λιμανιού, το αλάτι και τα ξεβρασμένα φύκια. «Μακάρι να μην φυσάει πολύ», σκέφτομαι αφήνοντας πίσω μου την μεταλλική ράμπα.

Θα περνούσαμε την εβδομάδα στην ήσυχη πλευρά του νησιού. Αμέσως μετά τη Μάρπησσα, η Χρυσή Ακτή, χωρίς κάποιο εμφανή πολεοδομικό σχεδιασμό οικισμού, με τους χωματόδρομους να χωρίζουν τα οικόπεδα ακολουθώντας το ανάγλυφο. Τα μικρά ξενοδοχεία είναι ελάχιστα και οι μονοκατοικίες ξεπηδούν η μια μετά την άλλη στην πλαγιά με θέα τη ακτή. Οι Κυκλάδες είναι από τα λίγα μέρη στη χώρα όπου οι περιορισμοί στο σχεδιασμό είναι αυστηροί κάτι για το οποίο είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων. Αυτά τα λευκά κτίσματα με τα χρωματιστά ξύλινα κουφώματα. Δεν είναι τυχαίο που όλος ο πλανήτης δίπλα στο όνομα 'Ελλάδα' έχει αυτήν την την εικόνα. 

Αυτό που κάνει τον Ιούνιο ξεχωριστό στην Ελλάδα, είναι ο κόσμος. Οι άνθρωποι που συναντώ είναι ευχάριστοι, χαμογελαστοί, χαλαροί. Το καλοκαίρι έχει μόλις ξεκινήσει και όλοι στο νησί περιμένουν το Αυγουστιάτικο κύμα από την ηπειρωτική Ελλάδα και την Ευρώπη. Έως τότε, έχεις την ευκαιρία να τους γνωρίσεις, να τους ζήσεις, να τους κάνεις παρέα και να κάνεις συζητήσεις που είναι γεμάτες ζωή, και ανυπομονησία.

Τους φίλους μας τη μέρα θα τους βρεις στη δουλειά τους. Ο Γιάννης και η Σίσσυ διαχειρίζονται τις βίλες αυτών που λείπουν τον περισσότερο χρόνο. Εκεί θα βρεις την ευκαιρία μιας εναλλακτικής διαμονής, άλλης από αυτής του δίκλινου δωματίου στη Νάουσα με το κλιματιστικό που κουδουνίζει το βράδυ. Ο Πάνος και ο Γκυ θα είναι σε κάποια από τις οικοδομές. Θα είναι ο καιρός που πέφτουν τα μπετά, ή θα στρώνεται το πάτωμα από τσιμεντοκονία. Η Μαρία στην Παροικιά στο λογιστήριο. Μετά το μεσημέρι όμως θα βρεθούμε στην Πούντα, γιατί ο άνεμος είναι αρκετός για να ανέβουν οι αετοί ψηλά. Τους κοιτάζω, να γλιστράνε στο νερό και σκέφτομαι ότι και πάλι, δεν έχω αρκετό καιρό για να μάθω kite surfing. «Πού θα πάει όμως, κάποια στιγμή θα κάνω διακοπές έναν ολόκληρο μήνα στην Ελλάδα», σκέφτομαι ενώ κοιτάζω εισιτήρια για Λος Άντζελες...

Εξερευνώντας την Αντίπαρο, δεν μπορούσα να φανταστώ το μέρος αυτό να ασφυκτιά από κόσμο. Τρεις διαφορετικές παραλίες, δυο ώρες στην καθεμία, και δεν μπορούσες να αποφασίσεις που ήταν πιο ήσυχα. Μάλλον ο Άγιος Γεώργιος. Με το Δεσποτικό απέναντι, έμοιαζε με λίμνη. 'Come, come, come.... Stop!', φώναζε ο υπάλληλος του καραβιού ως οδηγίες στα αμάξια που έμπαιναν στο ολιγόλεπτο καράβι για την Πάρο.

Προσπαθώ να φωτογραφίσω τη ηλιόλουστη μέρα. Το Λονδίνο με έχει συνηθίσει στη συννεφιά, που οι σκιές είναι σχεδόν ανύπαρκτες, και τα χρώματα ουδέτερα. Ξέρω να παίζω κάτω από αυτές τις συνθήκες. Εδώ το φως και η σκιά είναι το άσπρο και το μαύρο στην οθόνη της κάμερας μου! Οπότε, κάθε που έρχεται 7 το απόγευμα και ο ήλιος χρυσίζει, εκεί είναι η ώρα μου. Όλα είναι όμορφα τότε.