Είμαι δηλωμένος τρενομανής. Στην Αθήνα κυκλοφορώ πολύ με ηλεκτρικό και μετρό ενώ, όταν μπορώ να πάω κάπου με το τρένο, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, το κάνω (όλα αυτά, βέβαια, εφόσον οι ημεδαποί συνδικαλιστές δεν απεργούν).
Όταν πριν λίγο καιρό βρέθηκα στο Βερολίνο, σε ένα ταξίδι αστραπή, δεν έχασα την ευκαιρία να μπω τόσο στο τρένο, όσο και στο μετρό τους. Αυτό το δεύτερο, ειδικά, με βόηθησε να δω ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της πόλης, παρά αν είχα κινηθεί αποκλειστικά στην επιφάνεια.
Παλιός σταθμός κλασικού τρένου
Το μετρό του Βερολίνου (U-Bahn, γνωστό σαν «U») εγκαινιάστηκε το 1902. Έπαθε μεγάλες ζημιές στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τον Δεκέμβρη του 1945 −μόλις 7 μήνες μετά το τέλος του Πολέμου στην Ευρώπη− λειτουργούσε ήδη, ενώ το 1950 είχε αποκατασταθεί πλήρως. Αργότερα διαιρέθηκε σε Δυτικό και Ανατολικό, αλλά μετά την Πτώση του Τείχους (1989) και την ενοποίηση της όλης Γερμανίας σταδιακά ενοποιήθηκε και το μετρό της.
Παλιό βαγόνι μετρό
Σήμερα, το «U» έχει 10 γραμμές, 173 σταθμούς και γραμμές μήκους σχεδόν 152 χιλιομέτρων, ενώ το 80% του δικτύου είναι υπόγειο. Δουλεύει θαυμάσια με πυκνή ροή συρμών, κάθε 2-5 λεπτά τις ώρες αιχμής, κάθε 5 λεπτά τις άλλες ώρες της μέρας και κάθε δέκα λεπτά το απόγευμα - βράδυ. Είναι εντυπωσιακό ότι δε διαθέτει μπάρες, ούτε ηλεκτρονικό εισιτήριο, αλλά εισιτήρια και μηχανήματα παλιού τύπου, κάτι που −σε συνδυασμό με την απουσία οποιουδήποτε ελέγχου− οδηγεί σε εντυπωσιακό ποσοστό λαθρεπιβιβάσεων.
Το δίκτυο του Μετρό σήμερα
Πολλοί σταθμοί του μετρό είναι εντυπωσιακοί για ποικίλους λόγους. Απ' όσους επισκέφτηκα εγώ τουλάχιστον, αυτός που μ' άρεσε πιο πολύ ήταν ο «Κλόστερστράσε», σταθμός της «κόκκινης» γραμμής «U2», που έχει ονομαστεί από την αντίστοιχη οδό της κεντρικότατης συνοικίας Μίτε. Η αιτία είναι ότι ο συγκεκριμένος σταθμός, εκτός που είναι «χέβι μέταλ» ο ίδιος (μεταλλικά δομικά στοιχεία και καρφιά, όπως είναι σε μας π.χ. η «Βικτώρια» και το «Μοναστηράκι») είναι αφιερωμένος στην εξέλιξη των Μέσων Συγκοινωνίας στο Βερολίνο, καθώς και στην εξέλιξη του ίδιου του δικτύου του μετρό στην πόλη.
1962
Εδώ λοιπόν, πολύ όμορφες απεικονίσεις στιλ αρ νουβό στους τοίχους του σταθμού δείχνουν τα Μέσα Συγκοινωνίας στη γερμανική πρωτεύουσα από την εποχή που κυκλοφορούσαν μόνο κοινά τρένα και άμαξες με άλογα, μέχρι το 1962. Ίσως η συνέχεια μέχρι σήμερα να υπάρχει σε άλλο σταθμό, δεν μπόρεσα να το μάθω. Δεν μπόρεσα να καταλάβω ούτε αν οι απεικονίσεις είναι ζωγραφιές πάνω σε μεταλλικά φύλλα ή συνθέσεις από πλακάκια (ή κεραμικά), γιατί δεν πλησιάζονται, αφού ανάμεσα στον τοίχο και τον παρατηρητή παρεμβάλλονται οι γραμμές του μετρό. Εκτός από τις απεικονίσεις αυτές, υπάρχουν επίσης ένα παλιό βαγόνι, χάρτες εποχής που δείχνουν την επέκταση του δικτύου «U», ένα παλιό βαγονέτο με πέτρες, φωτογραφίες από διάφορες περιόδους λειτουργίας κ.λπ.
Ένα απάνθισμα από όσα στοιχεία ήταν φωτογραφίσιμα (δύσκολα, λόγω κακών φωτισμών στο σταθμό) σας έχω εδώ. Οι αριθμοί 1-7 αντιστοιχούν σε γενικά θέματα, ενώ από την 8 και μετά υπάρχει χρονολογική εξέλιξη. Οι εικόνες μου απευθύνονται σε όσους/ες γουστάρουν τρένα, μετρό, «χέβι μέταλ», αρ νουβό, Μέσα Συγκοινωνίας, Βερολίνο ή οποιονδήποτε συνδυασμό των παραπάνω. Απολαύστε.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
11°
