Τα αμέτρητα λευκά «κυματάκια» που βλέπεις καθώς χαμηλώνει το αεροπλάνο πάνω από την Ιρλανδία, είναι πρόβατα: 5,2 εκατομμύρια πρόβατα, προς 4,8 εκατομμύρια κατοίκους. Τα εκατομμύρια πρόβατα είναι διάσπαρτα στα εκατομμύρια καταπράσινα λιβάδια της Ιρλανδίας, μαζί με 1,4 εκατομμύρια αγελάδες και 1,1 (εκατομμύρια, λέμε) μοσχαράκια. Το πράσινο, σε γρασίδι, θάμνο και δάσος, είναι τόσο πολύ που νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην Pandora, τον πλανήτη του «’Αβαταρ». Και δεν πέφτεις και τόσο έξω.
Οι Ιρλανδοί είναι φιλικοί, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν κι ας είσαι ξένος – ίσως επειδή δεν έχουν πολλούς ξένους, κι αυτοί που έχουν, είναι στελέχη στα κεντρικά/Ευρωπαϊκά γραφεία της Linkedin, Amazon, Facebook, Google, Microsoft, Dell, IBM, Motorola, Apple, Lotus, και Boeing Computer Services – μηχανικοί, σοφτγουεράδες και ηλεκτρονικατζήδες πολύ προχωρημένοι που δουλεύουν στις αμέτρητες μεγάλες εταιρείες γύρω από το Δουβλίνο. Το οποίο ανθεί και λουλουδίζει, όχι επειδή το πετυχαίνω τώρα την (παγερή του) άνοιξη, παρά επειδή βρίσκεται σε άνοδο, ανάπτυξη, εξέλιξη και ευημερία τα τελευταία δέκα χρόνια.
Κοιτάξτε, όντως επιστρατεύονται τρία-τέσσερα επίθετα μαζί, αλλά θέλω να δείξω πόσο ΟΥΑΟΥ είναι το Δουβλίνο όταν το βλέπεις με το μάτι του Έλληνα που άφησε πίσω του την Αθήνα. Τα καταπράσινα πάρκα είναι γεμάτα μαμάδες και παιδιά. Ο καιρός είναι κυρίως χάλιας, με ψοφόκρυο, χιονοθύελλες και βροχές: στην Ιρλανδία βρέχει 151 μέρες το χρόνο (στην Αθήνα βρέχει 50 μέρες). Όλοι αδιαφορούνε, και φοράνε αδιάβροχα. Όλοι μασουλάνε. Οι Ιρλανδοί εκτός από φιλικοί είναι καλοθρεμμένοι, με ρόδινα μάγουλα και χαρούμενες φάτσες, θέλεις να τους χαστουκίσεις λίγο μερικές φορές αλλά από την άλλη… τους θαυμάζεις. Ζηλευο-θαυμάζεις δηλαδή, που όλα δείχνουν λυμένα και στρωμένα σ’ αυτή την πόλη με τις παμπ και την πρασινάδα…
Το Δουβλίνο είναι ήρεμο, κουλτουριάρικο όσο χρειάζεται, όχι τρελά κοσμοπολίτικο αλλά πανέμορφο. Έχει 1,8 εκατομμύρια μη-αγχωμένους κατοίκους, από τους οποίους οι 565.000 ζούνε στην κυρίως πόλη και οι υπόλοιποι στα μικρά «χωριά» που αποτελούν τα προάστια. Κάθε «χωριό» έχει τον χασάπη, ψαρά και κουρέα του, το φαρμακείο, σουπερ-μάρκετ και Ιταλικό του καφέ. Από τα 7.000 παμπ της Ιρλανδίας, τα 751 βρίσκονται στο Δουβλίνο – όπως λέει και ο Λέοπολντ Μπλουμ στον «Οδυσσέα» του Τζέημς Τζόυς: «Μια καλή άσκηση επιτηδειότητας είναι να διασχίσει κανείς το Δουβλίνο χωρίς να περάσει μπροστά από παμπ». Δεν γίνεται, γιατί οι παμπ είναι πέντε τον παρά. Σερβίρουν βασικά μπίρα και ουίσκι, με πρώτη και καλύτερη την Guinness, μπίρα stout που παρασκευάζεται στην Ιρλανδία από το 1914. Η χώρα είναι η δεύτερη σε κατανάλωση μπίρας μετά την Τσεχία, με 131,1 λίτρα ανά άτομο το χρόνο. Είναι η πρώτη σε κατανάλωση τσαγιού, με 1,184 φλιτζάνια το χρόνο, πάλι κατά άτομο. Είναι θαύμα πότε προλαβαίνουνε να πίνουν μπίρες, με τόσο τσάι, αλλά τα βολεύουν.
Πάμε στο Δουβλίνο, που, τουριστικά αναφέρουμε ότι διασχίζεται από τον γραφικό ποταμό Liffey και στολίζεται από ένα ωραίο, αν και λίγο άρατα-μάρατα, κάστρο. Το Trinity College είναι παμπάλαιο πανεπιστήμιο, διάσημο σ’ όλο τον κόσμο, με έτος ιδρύσεως το 1592. Στο Δουβλίνο γεννήθηκαν σπουδαίοι συγγραφείς: ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Τζωρτζ Μπέρναρ Σώ, ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Τζοναθαν Σουίφτ, ο Μπραμ Στόκερ κι ένα σωρό άλλοι. Το Μουσείο Συγγραφέων του Δουβλίνου είναι must, είτε είσαι είτε δεν είσαι συγγραφέας - δεν γίνεται καθόλου σκοτωμός, ίσως επειδή ο κόσμος, πολύ κακώς, δεν περιμένει τίποτε το αξιοθέατο από συγγραφείς.
Φυσικά και υπάρχει ελληνική κοινότητα στην Ιρλανδία, από το 1963, με χίλιους περίπου Έλληνες. Φυσικά και υπάρχει η ωραιότατη “Mykonos Taverna” με παραδοσιακά Ελληνικά φαγητά υψηλής ποιότητας, και το “Eatgreek”, ένα στέκι-φαγάδικο ανάμεσα σε σουβλακερί, γυράδικο και take away με καταπληκτικά σουβλάκια. Το “Eatgreek” είναι σχετικά καινούργιο αλλά έχει περάσει στην Ιρλανδική καθημερινότητα με μεγάλη επιτυχία – όλα όσα σερβίρει είναι πολύ νόστιμα, πολύ ελληνικά και ταυτόχρονα πολύ μοντέρνα…
Πράγμα χρήσιμο στο σημερινό Δουβλίνο, του οποίου ο πληθυσμός είναι κατά 50% νέοι, άνθρωποι κάτω των εικοσιπέντε ετών. Οι μισθοί είναι 50% πάνω από τους Ελληνικούς μισθούς, και τα ενοίκια επίσης – το κόστος ζωής κατά τα λοιπά είναι ίσα βάρκα, ίσα νερά. Τα γράφω όλα αυτά μήπως τυχόν ενδιαφέρεται κανένας να εξερευνήσει τις πιθανότητες (μετανάστευσης) στην Ιρλανδία… Ο ένας στους οκτώ Ιρλανδούς απασχολείται στην γεωργία, με τόσο πρόβατο και ραδίκι, αλλά ένα σωρό από τους υπόλοιπους, δουλεύουν σε υπερ-σύγχρονες δουλειές με προοπτικές, λεφτά, ενδιαφέρον, ΚΑΙ με σουβλάκια στον ορίζοντα…
Πινακάκι (ευημερίας) Ιρλανδίας:
Το 25% των κομπιούτερ όλου του κόσμου κατασκευάζεται στην Ιρλανδία.
Η Ιρλανδία είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας software.
Το «Ο’» που μπαίνει συχνά μπροστά στα Ιρλανδέζικα ονόματα, σημαίνει «γιος του (Τάδε)» στα Κέλτικα. Το «Μακ» σημαίνει «εγγονός του».
Η παλιότερη παμπ της Ιρλανδίας είναι η “Grace Neill’s bar” και λειτουργεί από το 1611.
Η παλιότερη παμπ του Δουβλίνου είναι «The Brazen Head» , από το 1198, αν και στεγάζεται σε ένα κτίριο του 17ου αιώνα.
Το παλιότερο μαιευτήριο, που λειτουργεί ασταμάτητα από το 1745, είναι το Rotunda Maternity Hospital στο Δουβλίνο.
Οι δύο ριγέ (άσπρο-κόκκινοι) πύργοι στο λιμάνι είναι στην πραγματικότητα φουγάρα της αντίστοιχης ΔΕΗ, που λειτουργούσε μέχρι το 2010. Τα φουγάρα αποτελούν σήμα-κατατεθέν του Δουβλίνου.
Ένα από τα παλιότερα εργοστάσια φυσητού γυαλιού (από την μαύρη άμμο της περιοχής), λειτούργησε από το 1871 ως το 2002. Το 1880 το εργοστάσιο παρήγαγε 86.400 «μαύρα» μπουκάλια την εβδομάδα.
Ο Άγιος Βαλεντίνος είναι θαμμένος στο Δουβλίνο, στο προαύλιο της εκκλησίας της Whitefair str.
Υπάρχουν 80 εκατομμύρια άνθρωποι Ιρλανδικής καταγωγής, διάσπαρτοι σε όλο τον κόσμο.
Το μακρύτερο όνομα τόπου είναι το «Muckanaghederdauhaulra», που σημαίνει «διάδρομος ξηράς που μοιάζει με ράχη γουρουνιού ανάμεσα σε δύο λιμνούλες αλμυρού νερού».
Το 45% του πληθυσμού της Ιρλανδίας πηγαίνει στην εκκλησία κάθε Κυριακή.
Στο πολύ χάι προάστιο Dalkey του Δουβλίνου (το «Ιρλανδέζικο Μπέβερλυ Χιλς») έχουνε τεράστια σπίτια οι Bono, (The) Edge, Enya, Van Morrison, Chris de Burgh και οι σκηνοθέτες Neil Jordan και Jim Sheridan, μεταξύ άλλων.
Στην Ιρλανδία ζούνε ελεύθερα μέσα στα δάση περί τα 1.400 αγριογούρουνα και δεν υπάρχουν καθόλου φίδια…
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
