Έγραφα πριν λίγες μέρες ότι η Βαλένθια είναι μια ισπανική πόλη σχετικά άγνωστη στους Έλληνες, σε σύγκριση με τη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, το Τολέδο, τη Σεβίλη, τη Γρανάδα κλπ. Οι αντιδράσεις που κατέγραψα μετά την ανάρτηση μερικών στοιχείων από την ιστορία της μεγαλούπολης και ιδίως των φωτογραφιών από το Καμπανιάλ, το ψαροχώρι της Βαλένθια, κοντά στο λιμάνι, εδώ το επιβεβαιώσανε.
Τώρα προχωρώ στο δεύτερο μέρος του μίνι ισπανικού μου φωτο-αφιερώματος, από την καλοκαιρινή μου επίσκεψη εκεί.
Πέρα από τα αναμενόμενα (μουσεία, δημαρχείο, κεντρικές πλατείες, ποταμός Τούρια κλπ), η Βαλένθια έχει δυο δημόσια κτίρια που αξίζουν ξεχωριστή μνεία, την Κεντρική Δημοτική Αγορά και το Σιδηροδρομικό Σταθμό του Βορρά. Και τα δυο προϊόντα της περίφημης αρχιτεκτονικής τάσης που έμεινε στην ιστορία σαν βαλενθιανή Αρ Νουβό. Καταστράφηκαν σε μεγάλο βαθμό από τους φασίστες του Φράνκο στον ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο (1936-39), αλλά επισκευάστηκαν με πανομοιότυπο αποτέλεσμα, με βάση τ΄ αρχικά σχέδια.
Το εσωτερικό της Κεντρικής Αγοράς
Η Κεντρική Αγορά (Μερκάδο Θεντράλ) της πόλης σχεδιάστηκε το 1910 από τους αρχιτέκτονες Αλεχάντρο Σολέρ Μαρτς και Φρανθίθκο Γουάρδια Βιάλ και ολοκληρώθηκε το 1928 από τον Βαλενθιανό αρχιτέκτονα Λουίς Μοντανέρ. Έχει επιρροές από γοτθικό στιλ, καθώς και μπαρόκ, είναι διώροφη, με εμβαδό 8.000 τ.μ. (μια από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη) και αποτελείται από μέταλλο, χρωματιστό γυαλί και πλακάκια. Ο ήλιος μπαίνει από παντού. Το τριγύρισμα, τα χάζεμα στη διακόσμηση αλλά και τα ψώνια εκεί, σε εκατοντάδες μαγαζάκια, είναι μοναδική εμπειρία.
Από την άλλη, ο Σταθμός Τρένου του Βορρά, ουσιαστικά ο Κεντρικός Σταθμός της πόλης, φτιάχτηκε το 1906 – 1917 από το Βαλεθιανό αρχιτέκτονα Δεμέμτριο Ρίβες. Εξωτερικά έχει κάτι και από βιενέζικο, αλλά και σύνηθες μπαρόκ στιλ, αλλά το εσωτερικό του είναι πανέμορφο Αρ Νουβό. Υπέροχο ξύλο, πλακάκι και κυρίως, ζωγραφιστό γυαλί, δίνουν τον τόνο- σα να είσαι στο Παρίσι ή τις Βριξέλες την ίδια εκείνη εποχή. Ο ήλιος μπαίνει επίσης από παντού και τυφλώνει τα πάντα- μου είπαν ότι το ίδιο ισχύει και το χειμώνα.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός του βορρά
Ό,τι με συγκίνησε ιδιαίτερα είναι ότι, στις λίγες γλώσσες που ο αρχιτέκτονας και οι ζωγράφοι – διακοσμητές του διάλεξαν για να κατευοδώνουν τους ταξιδιώτες είναι και τα ελληνικά: «Καλόν ταξείδιον», λοιπόν- στην καθαρεύσα και την ορθογραφία της εποχής.
Τέλος, πέρασα μερικές ώρες στη μικρή, αλλά πολύ «μαζεμένη» και σχεδόν κουκλίστικη πόλη Καστεγιόν δε λα Πλάνα, κοντά στη Βαλένθια. Κάτι αποτύπωσα κι απ΄ αυτήν.
Δείτε τώρα επιλεγμένες φωτό από την Κεντρική Αγορά (10) και το Σταθμό της Βαλένθια (8), καθώς και από την Καστεγιόν δε λα Πλάνα (4).
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
15°
