Θα μπορούσαν να μείνουν στην Ελλάδα περιμένοντας την ανάπτυξη, αλλά μάλλον δεν μπορούσαν να γίνουν μετακλητοί. Να βγάζουν σέλφι στα νέα τρέντι σποτ της Θεσσαλονίκης. Να κωλοβαράνε χωρίς αιτία. Να μιζεριάζουν. Αυτή είναι η ιστορία του ταξιδιού τους στην Αφρική, που στην πορεία έγινε η ιστορία της ζωής τους και ένα συναρπαστικό βιβλίο-ταξιδιωτικό ημερολόγιο.
«Κάθε σημαντική απόφαση στη ζωή έρχεται τη μέρα που ξυπνάς και δεν μπορείς να πεις άλλα ψέματα στον εαυτό σου. Τη στιγμή εκείνη καταλαβαίνεις πως πρέπει να βρεις τον τρόπο να εκφράσεις με δημιουργία ό,τι έχεις μέσα σου, γιατί αλλιώς θα πνιγείς» εξηγούν οι ίδιοι.
Ο χάρτης της διαδρομής που ακολουθήσαμε, ξεκινώντας απ' την Ελλάδα
Το νεαρό ζευγάρι που τόλμησε να δει τον πλανήτη αλλιώς, μοιράζεται στην A.V. εικόνες και αναμνήσεις από την περιπέτειά του.
Τι κάνεις όταν δεν είσαι ούτε 30 ακόμα κι έχεις ήδη προλάβει να δεις για τα καλά την ασχήμια της κοινωνίας που ζεις; Όταν σ' αναγκάζουν να δουλεύεις για ψίχουλα, όταν ο τόπος σου ξεπουλιέται κι όταν σε περιγελούν, βαφτίζοντας την παρακμή ως «επένδυση»; Φεύγεις και πας να δεις πώς είναι ο κόσμος και στις παραδίπλα γειτονιές. Στις γειτονιές που κάποιοι λένε πως δεν έχει τίποτα να δεις. Και βλέπεις. Και μετά, δεν θες να σταματήσεις να βλέπεις. Γιατί αν ανοίξουν μια φορά τα μάτια, δύσκολα ξανακλείνουν.
Δύο διαφορετικά ταξίδια ξεκίνησαν απ' την Ελλάδα και στην πορεία, έγιναν ένα. Γνωριστήκαμε τυχαία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό το 2014 και μετά από μια σειρά συμπτώσεων, βρεθήκαμε να συνταξιδεύουμε για ένα μικρό διάστημα στη Νότια Αφρική και το Λεσότο. Το μικρό διάστημα μεγάλωσε και, ούτε που θυμόμαστε πια πώς το αποφασίσαμε: Θα συνεχίζαμε μαζί - να ταξιδεύουμε και να ζούμε. Κοντά 3 χρόνια πήρε για να ξαναπατήσουμε ελληνικό έδαφος και το μόνο που μας κρατά ακόμα στον τόπο που έτυχε να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε, είναι η βεβαιότητα πως σύντομα θα ξαναφύγουμε. Σκοπός μας είναι να δούμε κάθε γωνιά της Γης και να μη σταματήσουμε να κινούμαστε και να δημιουργούμε, παρά μόνο αν βρούμε κάτι καλύτερο να κάνουμε.
Παραδοσιακά οχήματα (Έρημος Σαχάρα - Μαρόκο)
Μετά από 15 μήνες στην Αφρική (Μαρόκο, Δυτική Σαχάρα, Μαυριτανία, Σενεγάλη, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Γκάνα, Τόγκο, Μπενίν, Νιγηρία, Καμερούν, Δημοκρατία του Κονγκό, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Ζάμπια, Μποτσουάνα, Ναμίμπια, Νότια Αφρική, Λεσότο) κι άλλους τόσους περίπου, στη Νότια Αμερική (Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Βολιβία, Περού, Χιλή, Βραζιλία), το βεσπάκι μας, ο Κίτσος - μια PX του 2003 - συνεχίζει να δουλεύει χωρίς πολλά παράπονα κι αυτή τη στιγμή, βρίσκεται στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, φιλοξενούμενος του τοπικού Vespa Club και μας περιμένει να τραβήξουμε βόρεια. Σε λίγους μήνες θα καβαλήσουμε πάλι στη σέλα του για να πάμε προς την κεντρική Αμερική. Λέμε να περάσουμε στις ΗΠΑ κι από κει στον Καναδά. Ε, μετά την Αλάσκα, μάλλον θ' αλλάξουμε ήπειρο ξανά...
Τι μας δίδαξε ο δρόμος; Πως είναι βλακώδες να πιστεύουμε πως είμαστε «κάποιοι». Δε μας αρέσουν οι «ηρωικές» ιστορίες και δεν πιστεύουμε πως χρειάζονται ιδιαίτερα προσόντα για να κάνει κάποιος αυτό που επιλέξαμε να κάνουμε. Τη στιγμή που βουτούσαμε στη λάσπη του Κονγκό, νομίζοντας πως κάνουμε κάτι σπουδαίο, περνούσαν από δίπλα μας οι ντόπιοι πάνω στα ποδήλατά τους και μας θύμιζαν πόσο μονόπλευρα έχουμε μάθει να βλέπουμε τα πράγματα. Τι άλλο μάθαμε; Πως όσες και να είναι οι πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, πάντα υπάρχουν στοιχεία που μας ενώνουν, αρκεί να μην κλείνουμε τα μάτια μας σ' αυτά. Α, και κάτι ακόμα: Πως δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζει να περνάς τη μέρα σου με 10 ευρώ – γιατί τελικά, δεν χρειαστήκαμε παραπάνω!
Επίθεση αγάπης στον δρόμο προς Αμπούτζα (Νιγηρία)
Μόνιμες διακοπές - ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Μπα;! Όλο αυτό το διάστημα, δεν σταματάμε να δουλεύουμε. Γράφουμε, φωτογραφίζουμε, φτιάχνουμε βίντεο και, τα περισσότερα, τα μοιραζόμαστε στο worldvespa.net - το «σπίτι» μας. Αγαπάμε αυτό που κάνουμε και είμαστε πραγματικά χαρούμενοι που πρόσφατα κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας βιβλίο, το «Ρύζι & Χώμα». Μέσα στις σελίδες του, αφηγούμαστε την ιστορία μας στην Αφρική και σύντομα, θα είναι έτοιμη και η ταινία μας, με το ίδιο θέμα. Κι αυτό, είναι μόνον η αρχή...
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
19°
