Η Ύδρα του συγγραφέα Βαγγέλη Προβιά

Η Ύδρα θεωρείται πολύ μικρή για κανονικός προορισμός διακοπών. Κλειστοφοβική… δρόμοι στενοί, ανηφορικοί, λαχανιαστικοί. Παλιά, πέτρινα, άγρια σπίτια, με σφαλισμένα φύλλα. Παντελής έλλειψη αμμουδιών. 

Το 1995, στην παλιά Ελλάδα, ένας φοβισμένος, δειλός εικοσιδυάχρονος, μέσα από έναν έρωτα (τον πρώτο, τον καθοριστικό) ανακάλυψε αυτό το ευλογημένο και αδικημένο νησί, αλλά και την αγάπη. Σε ένα σπίτι λίγων τετραγωνικών, με χοντρούς τοίχους, σφηνωμένο στη γωνιά μιας απότομης ανηφόρας, περισσότερο από 100 σκαλοπάτια από το λιμάνι. Με μια θέα από την αυλή του που θα πίστευες πως την είχε κατασκευάσει σκηνογράφος του Χόλιγουντ.  

Από όλα τα χρόνια με τον έρωτα στον οποίο ανήκε το σπίτι, θυμάμαι ελάχιστα υδραίικα Σαββατοκύριακα. Δεν τολμούσαμε εβδομάδα μαζί… είχαμε διαφορά ηλικίας, εγώ επιπλέον ήμουν επιθετικός, άγριος. Άμαθος στη φροντίδα, την περιποίηση. Αισθανόμουν ανασφαλής να αγαπιέμαι. Χρειαζόμουν αποστάσεις. Μα το σαν οχυρό νησί μού έδινε μια αίσθηση ασφάλειας. Ηρεμούσα.  

Τα πρωινά σηκωνόμουν χαράματα. Πήγαινα στη Σπηλιά, εκείνη την ώρα, οκτώ, οκτώμισι, ήμουν ο μόνος νέος μεταξύ ηλικιωμένων με μοβ μαλλί ή με αστραφτερά ρόλεξ, που, τα μεσημέρια, όταν εμφανίζονταν τα γκρουπ με τους εκδρομείς, εξαφανίζονταν στα πέτρινα αρχοντικά τους. Κολυμπούσα λίγο και μετά διάβαζα. Πολύ. Ένα πρωινό Σαββάτου τελείωσα τρία βιβλία του Phillip Roth. Το εξής ένα, την «Πατρική κληρονομιά», που με ταρακούνησε τόσο ώστε την τελείωσα, την ξαναέπιασα αμέσως και ύστερα αμέσως ξανά, για τρίτη φορά. Πρώτη φορά έβλεπα ότι η «προβληματική οικογενειακή ιστορία» γίνεται να μετουσιωθεί σε κάτι όμορφο. Κάτι ουσιαστικό, με νόημα. 

Ύστερα, επέστρεφα στο σπίτι. Ο έρωτας είχε σηκωθεί, είχε πιει καφέ. Δεν με ρωτούσε πού ήμουν, τι έκανα. Πού θα πήγαινα σε αυτό το δείγμα νησιού; Θύμωνα εγώ που δεν νοιαζόταν αλλά το έκρυβα για να φανώ ψύχραιμος. Δεν ήμουν ψύχραιμος. 

Από τότε για να ταξιδέψω σε νησιά, πάω με έρωτες και με βιβλία. Όχι με πλοία ή αεροπλάνα. 

Και οι μικροί τόποι μού μοιάζουν απέραντοι. 

* Ο Βαγγέλης Προβιάς είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο «Πλατεία Μεσολογγίου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ολκός.