Γαύδος: Ο Τάρεκ Σουλεϊμάν γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Καλοκαίρι 2000, ήμουν 17, μόλις είχα τελειώσει το σχολείο και θυμάμαι ότι η υπόλοιπη οικογένεια είχε ήδη πάει στη Γαύδο για να αναλάβουν μια ταβέρνα στο Σαρακήνικο κι εγώ θα πήγαινα αργότερα για το γάμο της αδερφής μου.
Έκλεισα εισιτήριο με πλοίο. Θεσσαλονίκη-Ηράκλειο, ταξίδευα μόνος. Δεν είχα ιδέα τι θα με περίμενε. Πιο πολύ με κρουαζιέρα έμοιαζε τελικά. 27 ώρες στο Αιγαίο κατέληξα να κάνω παρέα με έναν Ισραηλινό και μια Γιαπωνέζα που δεν ήξερε λέξη αγγλικά!
Θυμάμαι, προσπαθούσε να ψήσει καφέ σε γκαζάκι αλλά ήταν τόσο δυνατός ο αέρας που δεν υπήρχε πιθανότητα. Όταν φτάσαμε τα ξημερώματα στο Ηράκλειο τους αποχαιρέτησα και έκατσα σε ένα παγκάκι δίπλα στο ΚΤΕΛ περιμένοντας να έρθει η ώρα για το πρώτο λεωφορείο για Σφακιά. Τελικά αποκοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα πανικόβλητος πήρα το επόμενο λεωφορείο, όμως τελικά θα έχανα το καράβι για Γαύδο από Σφακιά και την επόμενη μέρα έφευγε από Παλαιόχωρα. Ξεκίνησα λοιπόν για Χανιά κι από εκεί με άλλο λεωφορείο για Παλαιόχωρα.
Εν ολίγοις όργωσα την Κρήτη σε μια μέρα. Στο λεωφορείο γνώρισα μια παρέα έξι ιταλών φοιτητών και επειδή δεν είχα λεφτά να διανυκτερεύσω σε ξενοδοχείο, η μόνη κοπέλα που μιλούσε αγγλικά στην παρέα μού πρότεινε, αν τους βοηθούσα να βρουν φτηνά δωμάτια, επειδή ήξερα ελληνικά και δεν θα μας υπερχρέωναν, θα με φιλοξενούσαν σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης. Και έτσι έγινε. Και περάσαμε το βράδυ τρώγοντας μεζέδες και παίζοντας στην κιθάρα τους ιταλικά τραγούδια.
Όταν ξύπνησα το πρωί όλοι κοιμόντουσαν. Έφυγα και πήρα το καράβι για Γαύδο! Στα μισά της διαδρομής δελφίνια εμφανίστηκαν και ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα από κοντά. Πλησιάζοντας στο νησί, η άγρια ομορφιά του με καθήλωνε, σκεπτόμενος την ιστορία του Οδυσσέα και της Καλυψούς, και πως αυτό το μέρος έμοιαζε παράδεισος. Γιατί να μην έμενε δέκα χρόνια εκεί ο Οδυσσέας – ήταν αλήθεια αιχμάλωτος; Φτάνοντας στην Καραβέ, το μικρό λιμανάκι, ένιωσα ανακούφιση μετά από όλο αυτό το τρελό διήμερο ταξίδι. Έμεινα δυο μήνες στο νησί, και είχα ένα από το πιο ωραία καλοκαίρια της ζωής μου. Κατάφερα και γνώρισα την κουλτούρα των Κρητικών, και πάνω από όλα το άγριο μα φιλόξενο τοπίο της Γαύδου.
Το Σαρακήνικο όπου περνούσαμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας στην ταβέρνα, ακούγοντας σχεδόν κάθε μεσημέρι το «Homogenic» της Bjork λόγω ενός fan της, ο οποίος ήταν μόνιμος πελάτης, αλλά και κάποιες μουσικές συλλογές που είχα φτιάξει. Τις κατσίκες που έτρωγαν τις ψάθες ανυποψίαστων παραθεριστών, καθώς αυτοί έμπαιναν στο νερό. Την Πόπη, το κορίτσι που ερωτεύτηκε ο μικρός μου αδερφός και έπρεπε να του «κάνω κατάσταση» γιατί ντρεπόταν, λέγοντάς της ψέματα ότι είναι μεγαλύτερός μου και πιο κοντά στην ηλικία της. Τους διανοούμενους Αθηναίους με τα παιδιά τους που είχαν αρχαϊκά ονόματα και μιλούσαν υπέροχα ελληνικά. Τον Αη-Γιάννη, την πανέμορφη παραλία γυμνιστών με τους κέδρους και τα καταγάλανα νερά. Είδα από σαλάχια μέχρι σμέρνες να κολυμπάνε δίπλα μου. Τα ηλιοβασιλέματα από τον γκρεμό στα Βατσιανά, απέναντι από τη Λιβύη, όπου έβλεπες τον άνεμο να χαϊδεύει αργά τα κύματα και τον ήλιο να πνίγεται, ντροπιασμένος στο βάθος κάνοντας ευχές και όνειρα για το μέλλον. Ήμουν 17 τότε, θεωρώντας ασήμαντα δεδομένα όλα αυτά, και τώρα, 17 χρόνια μετά, θα ήθελα να γυρνούσα πίσω το χρόνο να ξαναζούσα αυτό το καλοκαίρι, για να κρατούσα τις στιγμές αυτές πιο βαθιά χαραγμένες. Η Γαύδος είναι ο παράδεισος της νιότης μου, και ένα από τα ομορφότερα μέρη του κόσμου.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
4°
