Ρόδος: Ο Γιώργος Χρυσοστόμου γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Σε κάποιον που δεν έχει ξαναπάει στη Ρόδο πάντα προτείνω να πάει με το πλοίο, παρόλο που είναι δύσκολο ταξίδι. Για ένα μοναδικό λόγο: το τελευταίο μισάωρο του ταξιδιού με το καράβι είναι μαγευτικό. Γι’ αυτό και όλοι το περνάνε στο κατάστρωμα, φωτογραφίζοντας. Καθώς μπαίνει το πλοίο, ερχόμενο απ’ την αριστερή πλευρά του νησιού, και πάει να δέσει, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα πανέμορφο και αντιφατικό σκηνικό, που το συνθέτουν το κάστρο, τα δέντρα, το πράσινο, τα ιταλικά κτίρια. Το ιδανικό ταξίδι στη Ρόδο είναι πασχαλινό – διαφορετικά Μάιο ή Σεπτέμβρη, που δεν είναι μήνες αιχμής.
Το συγκλονιστικό στη Ρόδο είναι ότι έχει παραλίες τόσο πολλές και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, που μπορείς να βρεις όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Μεγάλα ή μικρά βότσαλα, ψιλή ή χοντρή άμμο, παγωμένα ή ζεστά νερά, ρηχά ή βαθιά, πράσινα ή μπλε, βράχια και σπηλιές για καταδύσεις ή οικογενειακά κολπάκια, οργανωμένες ή ανοργάνωτες, γυμνιστών ή όχι.
Δεν γίνεται βέβαια να πας στη Ρόδο και να μην κάνεις βόλτα στην παλιά πόλη, με το λιμανάκι της, το Καστέλλο, το θέατρο της Μελίνας Μερκούρη. Ας μην παραξενευτεί κανείς απ’ τα ομπρελάδικα: το νησί έχει την ευλογία να έχει πολύ πράσινο επειδή βρέχει 6 μήνες το χρόνο, γι’ αυτό κάποιοι το λένε μικρό Λονδίνο – εξού και η παράδοση στα ομπρελάδικα. Αν περπατήσεις εκεί χειμώνα, που είναι κλειστά τα τουριστικά και τα μπαρ, νομίζεις ότι θα βγει κανένας ιππότης με άλογο – ένα σκηνικό εντελώς μεσαιωνικό. Είναι μαγεία. Εγώ είχα την τύχη να το ζήσω μικρός, όσο ακόμη ήταν ενεργό το ΔηΠεΘέ της Ρόδου – οι μάσκες, τα φανάρια, οι γελωτοποιοί, οι περίεργες μορφές, δημιουργούσαν μια πολύ μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Το κτίριο του θεάτρου, που έχτισαν οι Ιταλοί και τώρα αναπαλαιώνεται (εδώ και χρόνια... σαν το μετρό της Θεσσαλονίκης ένα πράγμα) είναι πολύ εντυπωσιακό. Εγώ το πρόλαβα εν λειτουργία, με το κόκκινο χαλί, τις παλιές κουρτίνες που μύριζαν «παλιακό», τις φωτογραφίες των ηθοποιών – ένα εξαιρετικό κτίριο. Γενικά ό,τι άφησαν οι Ιταλοί ήταν ένα δώρο για το νησί.
Οπωσδήποτε χρειάζεται αμάξι για να κάνεις βόλτες και να το δεις όλο το νησί, γιατί είναι μεγάλο. Θα σύστηνα σε κάποιον να ξεκινήσει βορειοδυτικά με το λόφο της Φιλερήμου, ένα εντυπωσιακό μέρος που υπάρχουν βυζαντινές και καθολικές εκκλησίες, και έχει έναν τεράστιο σταυρό ύψους σχεδόν 20 μέτρων – είχαν ζητήσει και οι Pink Floyd να παίξουν εκεί. Επίσης να μη χάσει την παραλία του Άντονι Κουίν, όπου έγιναν γυρίσματα για τα «Κανόνια του Ναβαρόνε», αλλά και τα γοητευτικά Λουτρά και γενικά όλα όσα σχετίζονται ιστορικά ή αισθητικά με την Ενετοκρατία και τους Ιταλούς.
Ιδανικά αν πάτε στη Ρόδο καλό θα ήταν να έχετε μαζί κάποιον που να ξέρει το νησί, για να σας πάει σε χωριά που δεν έχει αγγίξει ακόμα ο τουρισμός. Έχει πολλά τέτοια στο νότιο τμήμα του νησιού, που αξίζει να επισκεφτεί κανείς παρόλο που είναι λίγο πιο μακριά. Εγώ συνήθως πηγαίνω εκεί για μπάνιο. Τα νερά είναι δροσερά, γαλήνια και καθαρά, ενώ φυσάει πολύ, γεγονός που κάποιος σαν εμένα που αγαπάει τον άνεμο το θεωρεί προσόν. Κάθεσαι στην απέραντη παραλία και χάνεσαι.
Η αγαπημένη μου όμως μεριά του νησιού είναι η δυτική. Έχει μια όμορφη διαδρομή με μια μεγάλη αντίθεση – μέχρι τη μύτη έχει τρομερό άνεμο, άγρια θάλασσα, σέρφερς, και από τη μύτη και μετά είναι το απόλυτο λάδι. Είναι πολύ περίεργο. Στην ίδια μεριά έχουν γίνει αρχαιολογικές ανασκαφές, εκεί βρίσκεται και η Ακρόπολη, στο πιο ψηλό σημείο. Από τον γκρεμό της βλέπεις όλο το νησί και ένα απ’ τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα. Μην το χάσετε.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
15°
