Η Κεφαλονιά του Διονύση Καμινάρη (@wu_greece)

Κάπου διάβασα ένα πολύ εύστοχο σχόλιο ότι η Κεφαλονιά είναι η «Wikipedia of the beach». Και πραγματικά χαμογέλασα, σκέφτηκα ότι δεν έχουν άδικο. Οι παραλίες στο νησί είναι παντού και ολόγυρα, και όλες διαφορετικές! 

Άλλες με χρυσή άμμο, στον Νότο κυρίως, άλλες με κάτασπρα ή χρωματιστά βότσαλα στο ανατολικό τμήμα, με μικρά πετραδάκια και με τις σκιές από τα λιγνά κυπαρίσσια, τις ελιές, τις φτελιές και τα περνάρια να αντικατοπτρίζονται στη θάλασσα και να δημιουργούν αυτό το μοναδικό πράσινο χρώμα στα καταγάλανα νερά κυρίως στο Βόρειο τμήμα και στη γύρω περιοχή του Φισκάρδου. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τα υπέροχα χρυσαφένια χρώματα του ανεμπόδιστου από άλλη στεριά δειλινού, στο δυτικό μέρος, όπως για παράδειγμα την παγκόσμιου φήμης παραλία του Μύρτου, με το απόκοσμο, σχεδόν δραματικό τοπίο από τους γκρεμούς και τα απίστευτα αναζωογονητικά νερά. 

Η Κεφαλονιά όμως δεν είναι μόνο οι παραλίες.

Είναι το αναβαθμισμένο κατά πολύ τα τελευταία χρόνια Αργοστόλι, το όμορφο Ληξούρι της, είναι τα 365 χωριά της ‒όσα και οι μέρες του χρόνου, λένε οι ντόπιοι και καμαρώνουν γι’ αυτό‒, άλλα (χωριά) σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των λόφων να αντικρίζουν το γαλάζιο του Ιονίου, αλλά να βρίσκονται πάνω τη θάλασσα, όλα όμως με τις αυλές με τα λουλούδια, όλα όμορφα και περιποιημένα 

Η Κεφαλονιά είναι επίσης οι 2.000 εκκλησίες και τα ξωκλήσια που βρίσκονται διάσπαρτα παντού στο νησί, είναι το μαγευτικό Φισκάρδο με τα παλιά πέτρινα σπίτια και τα χρωματιστά πορτοπαράθυρα, σημείο συνάντησης των σκαφάτων από όλο τον κόσμο, είναι η γραφική Άσσος: «σαν μια γυναίκα που κοιμάται ξαπλωμένη» είπε ο Σεφέρης όταν αντίκρισε τη χερσόνησο της Άσσου από ψηλά με το μοναδικό σε θέα Βεντετσιάνικο κάστρο και τα χρωματιστά σπιτάκια στη στενή χερσόνησο της θάλασσας.

Η Κεφαλονιά είναι τα απίστευτα γεωλογικά της φαινόμενα, τα αμέτρητα σπήλαια με αποκορύφωμα το μοναδικό στον κόσμο λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης, το απόλυτο σκηνικό της ελληνικής μυθολογίας, εκεί όπου ο θεός Πάνας παίζει κρυφτό με τις νύμφες και τα αερικά. 

Στο σπήλαιο της Μελισσάνης ο επισκέπτης θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να βιώσει ένα τελετουργικό που διαδραματίζεται μπροστά του. Πρέπει να μπει στο ρόλο, όπως ακριβώς  γίνεται για παράδειγμα στην Επίδαυρο τα καλοκαίρια, όταν παρακολουθεί μια αρχαία τραγωδία. Δεν θέλει βιασύνες και φωνές, δεν θέλει ατσαλοσύνες ούτε να παρασυρθεί από τα δεκάδες κινητά που βγάζουν φωτογραφίες, τα go pro και τις φωτογραφικές κάμερες. Ο επισκέπτης θα πρέπει να συγκεντρωθεί, να ακούσει τους μοναδικούς θορύβους που κάνει η έκο του σπηλαίου. Όλοι οι ήχοι και τα χρώματα είναι μοναδικά και τελείως διαφορετικά εκεί από ό,τι έχει δει και βιώσει κάποιος ποτέ στη ζωή του. 

Η Κεφαλονιά, τέλος, είναι οι άνθρωποί της. Άνθρωποι νοικοκυραίοι, προκομμένοι, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ανοιχτόμυαλοι με καυστικό έξυπνο χιούμορ και αυτοσαρκασμό, που πραγματικά θα σου κάνουν μεγάλη εντύπωση αν δεν έχεις συναναστραφεί ποτέ Κεφαλονίτη. Οι Κεφαλονίτες θέλουν πάντα να διαλέξουν πλευρά, να πάρουν θέση και να τη δικαιολογήσουν με επιχειρήματα, δεν είναι άνθρωποι που θα σου πούνε ποτέ ψέματα. Άνθρωποι φιλόξενοι και καλλιεργημένοι. 

Η Κεφαλονιά, εκτός από την εκπληκτική άγρια ομορφιά της, είναι το νησί που προσφέρει τα πάντα στο μάξιμουμ για πραγματικές διακοπές.

*Ο Διονύσης Καμινάρης είναι πολιτικός μηχανικός που ζει και δραστηριοποιείται στην Κεφαλονιά, και δημοφιλής instagramer  με φωτό για την Ελλάδα (@wu_greece)