Αεροδρόμιο Βρυξελλών. Εκδοτήρια της τελευταίας στιγμής. «Καλή επιστροφή», μου λέει με νόημα ο τύπος που μου δίνει το εισιτήριο. Σαν Σομπρέρο, το «ξεχασμένο διαμάντι» της Κεντρικής Αμερικής. Η χώρα του ατελείωτου καρναβαλιού, των «εκρηκτικών» κοκτέιλ και των πραξικοπημάτων. Ο παράδεισος των 362 εθνικών εορτών, πέρα από το Σαββατοκύριακο του Καρναβαλιού.
Το αεροσκάφος της Αέρο Σομπρέρο περιμένει στην πιο απομακρυσμένη πύλη του Ζάβεντεμ. Είναι ελικοφόρο! «Πέρυσι, στην 50ή επέτειο του εθνικού αερομεταφορέα, ανανεώθηκε όλος ο στόλος και άλλαξαν και λάδια. Μπουένο, ε;» λέει ο συνταξιδιώτης με το περήφανο μουστάκι που κάθεται δίπλα μου. Λίγα λεπτά μετά την απογείωση, το πάρτι αρχίζει. Ο συγκυβερνήτης αφήνει το πιλοτήριο και πιάνει το... σέικερ. Το μενού δεν έχει καφέ και τσάι, αλλά δύο από τα πιο δημοφιλή ποτά του Σαν Σομπρέρο, «Μολοτόβο» (ρούμι, ανανάς και καθαρή βενζίνη Avgas) και «Τόξικο» (το μοναδικό ποτό στον κόσμο που σερβίρεται με αντίδοτο). Δύο «Τόξικο» αργότερα, το ελικοφόρο μοιάζει με τούρμπο!
Λα Κουκαράτσα: πρωτεύουσα του Σαν Σομπρέρο και λιμάνι. Το ένα πέμπτο του πληθυσμού (άνθρωποι και τρωκτικά) ζει εδώ. Είναι πρωί και η πόλη δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει ακόμα συνέλθει από το χθεσινοβραδινό πάρτι. Ψάχνω για δωμάτιο. Οι ντόπιοι φαίνονται φιλικοί και ζητώ οδηγίες. Χωρίς να το πολυκαταλάβω βρίσκομαι στην αγκαλιά ενός ηλιοκαμένου τύπου που με φιλάει με πάθος και απλώνει τα χέρια του παντού: «Pelvo (καλώς ήρθες) στη Λα Κουκαράτσα». Το χούφτωμα είναι μέρος της παραδοσιακής υποδοχής υπό τον ήχο του δημοφιλούς άσματος (κάτι σαν εθνικός ύμνος) Λα Μπαμπαμπούμπα. Πηγαίνω συστημένη στο «Τουρίστικο», μια συμπαθητική πανσιόν των δύο... «σομπρέρο». Εδώ δεν έχει αστέρια. Δεν έχει επίσης παραθυρόφυλλα, αλλά έχει μοκέτα παντού, ακόμα και μέσα στο ντους.
Η Λα Κουκαράτσα είναι ο παράδεισος του shopping. Τα καταστήματα είναι ανοιχτά ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα. Αν και, για λόγους ασφαλείας, οι καταστηματάρχες κρύβουν τα εμπορεύματά τους. Το μεταμεσονύχτιο shopping μπορεί να είναι μια πρόκληση, παραμένει όμως τεχνικά αδύνατο. Οι τουρίστες προτιμούν τα δεκάδες μαγαζιά με τις μαϊμού τσάντες Luis Vuitton, Prada και Fendi. Τέλειες απομιμήσεις, με μια μικρή λεπτομέρεια: είναι φτιαγμένες από καλάμια και άχυρα.
Η παλιά πόλη είναι γεμάτη γραφικά καφέτας, κάτι σαν καφετέριες χωρίς τα τραπέζια. Το Σαν Σομπρέρο φημίζεται για τον καφέ του, ιδίως στην Ευρώπη, όπου εξάγεται. Οι ντόπιοι συμβιβάζονται με ζουμί από ρεβίθι. Ούτως ή άλλως, πιστεύουν ότι τίποτα δεν είναι καλύτερο για το πρωινό ξύπνημα από το ρούμι που ξέμεινε στο ποτήρι ή πάνω στο τραπέζι το προηγούμενο βράδυ. Το καλύτερο μέρος για τις τοπικές λιχουδιές είναι οι υπαίθριοι πάγκοι, «λας ντισεντέριας», στην τοπική διάλεκτο. Κάθε πιάτο σερβίρεται με ένα μπουκάλι τοπικό ρούμι, δωρεάν. Το επιδόρπιο συνοδεύεται με γλυκό τοπικό ρούμι και με ό,τι έχει απομείνει από το ρούμι με το οποίο καθαρίζονται στο τέλος τα τραπέζια.
Εκτός από τη γραφική Παλιά Πόλη με τα λιθόστρωτα δρομάκια, η Λα Κουκαράτσα έχει όμορφες πλατείες με πολύ πράσινο. Σε αυτές όλοι επιδίδονται στο τζόκινγκ. Κάποιοι για να διατηρούνται σε φόρμα, άλλοι για να ξεφύγουν από κάποια συμμορία και άλλοι γιατί δεν αντέχουν τις φωνές των μαριάτσι.
Αν είσαι καπνιστής, το Σαν Σομπρέρο είναι ο παράδεισός σου. Το κράτος προσπαθεί να βάλει κάποια όρια με εκπαιδευτικά προγράμματα, αλλά οι καπνοβιομηχανίες έχουν ακόμα το πάνω χέρι. Εδώ οι προειδοποιήσεις για την υγεία των καπνιστών πάνω στα πακέτα διαφέρουν σε σχέση με την Ευρώπη. Για τους έφηβους το μήνυμα είναι: «Έλα τώρα, αφού κι εσύ ξέρεις ότι το κάπνισμα σε κάνει μούρη». Για τους ευσεβείς καθολικούς: «Και ο Χριστός κάπνιζε». Για όσους εμπιστεύονται την επιστήμη: «Η σύνδεση καπνίσματος και προβλημάτων υγείας δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί». Εντός του έτους αναμένεται νέα προειδοποίηση, η οποία θα συνδέει το κάπνισμα με διόγκωση των γεννητικών οργάνων.
Η Λα Κουκαράτσα είναι και ποδοσφαιρόμανα. Η δόξα και το καμάρι της είναι η Ατλέτικο Χουλιγκάνο και δεν υπάρχει πιο καυτή και εμπόλεμη έδρα από αυτήν του Γκέρα, στα βόρεια προάστια. Κάθε Τετάρτη και Κυριακή εκατοντάδες «Χουλιγκάνος» με κίτρινες και μπλε φανέλες μαζεύονται στα μπαρ μπροστά από τηλεοράσεις για τη στιγμή του «Γκοοοοοοοοοολ». Η πόλη κατέχει άλλωστε από το 1974 το ρεκόρ της μεγαλύτερης σε διάρκειας κραυγής γκολ στον κόσμο: 3 ώρες και 52 δευτερόλεπτα. Μετά το τέλος κάθε αγώνα οι δρόμοι κατακλύζονται από αυτοκίνητα, κόρνες, σημαίες και τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδος να κρέμονται ως λάφυρα από τα παράθυρα.
Και η εθνική ομάδα έχει προσφέρει συγκινήσεις. Κανείς στο Σαν Σομπρέρο δεν πρόκειται να ξεχάσει τον αγώνα με τη Βραζιλία, το 1963. Μέσα στα 90 λεπτά του «Ελ Κλάσικο» ο πρόεδρος του Σαν Σομπρέρο ανατράπηκε από ακόμα ένα πραξικόπημα, ο διαιτητής αποβλήθηκε τρεις φορές και η αναμέτρηση μετά τα πέναλτι κατέληξε σε ένοπλη αντιπαράθεση παικτών και οπαδών. Αμέσως μετά οι παίκτες των δύο ομάδων αντάλλαξαν φανέλες και ομήρους.
Surfin' San Sombrero
Καλή η Λα Κουκαράτσα, ακόμα καλύτερος όμως ο ήλιος και η θάλασσα. Φύγαμε για τη Λαμπάρδα, την ανατολική επαρχία με τις πιο δημοφιλείς και πιο καθαρές παραλίες της χώρας. Παρά την άναρχη δόμηση, την καταπάτηση των παραλιών και τη γενικότερη περιβαλλοντική καταστροφή, χιλιάδες λάτρεις του ήλιου, του σερφ και των εξωφρενικά πανάκριβων κοκτέιλ σπεύδουν στην πιο σικ, σέξι, κοσμοπολίτικη και ακριβή πλευρά του Σαν Σομπρέρο.
Στην πανσιόν «Άγουαθουρα», ο ιδιοκτήτης είναι φιλικός και μιλά αγγλικά. Όταν δε μιλά, ροχαλίζει, και η γη τρέμει. Για φαγητό στο «Ακρόπολις». Δεν είναι ακριβώς ελληνικό. Είναι πανάκριβο νεοϋορκέζικο, με 17.5% χρέωση για το σέρβις και με το πιάτο της ημέρας να εναλλάσσεται: αστακός σε φύλλο καρύδας ή καρύδα σε κέλυφος αστακού!
Οι σέρφερ προτιμούν το πρώην ψαροχώρι Νουέβο Γελπ για τα κύματα αλλά και τα ναρκωτικά. Οι λίγοι «παραλιακοί αστυνομικοί» προσέχουν τους λουόμενους και, αν χρειαστεί, κάνουν και κανένα μασαζάκι. Το μέρος μου. Θα μπορούσα να μείνω εδώ για πάντα. Όμως οι διακοπές μου τελείωσαν, σε μία νύχτα άλλαξα παράλληλο και επέστρεψα από την τροπική κάψα στην παγερή κεντρική Ευρώπη. Σνιφ!
Jetlag
Αν μαγεύτηκες από το οδοιπορικό στο Σαν Σομπρέρο, συγγνώμη, αλλά την πάτησες και εσύ, όπως και όλοι όσοι αγοράζουν τους ταξιδιωτικούς οδηγούς του εκδοτικού οίκου Jetlag. Προτάσεις για χώρες που δεν υπάρχουν και άγρια πλάκα σε κάθε είδους εθνολογικών κλισέ.
Η ιδέα της παρωδίας ταξιδιωτικών οδηγών Jetlag ανήκει στους Αυστραλούς Σάντο Σιλάουρο, Τομ Γκλάισνερ και Ρομπ Σιτς. Αυστραλιανή ήταν εξάλλου η ιδέα και για έναν από τους πιο δημοφιλής «εναλλακτικούς» οδηγούς σήμερα, τις εκδόσεις Lonely Planet. Οι οδηγοί της Jetlag είναι πλήρεις, με «στοιχεία» ιστορικά, πολιτιστικά, πολιτικά και ούτω καθεξής. Ακολουθούν την πεπατημένη όλων των τουριστικών οδηγών σήμερα, αλλά έχουν και κάτι παραπάνω: χιούμορ. Παράλληλα δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα απολύτως πιστευτή χωρίς άβαταρ και άλλες εικονικές επινοήσεις.
Το πρώτο βιβλίο της σειράς, το 2003, ήταν για τη Μολβανία, μια μικρή ορεινή χώρα στην ανατολική Ευρώπη. Στη Μολβανία αποδίδεται το 83% της παγκόσμιας παραγωγής παντζαριών και, όπως λέει ο «οδηγός», φθάνει κανείς είτε από αέρος είτε κατά λάθος. Το δεύτερο είχε θέμα το Φέικ Ταν, στη νοτιοανατολική Ασία. Μια χώρα «γνωστή μόνο σε οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας και σε διαμεσολαβητές για την απελευθέρωση ομήρων». Με την Jetlag μπήκε στο χάρτη. Η προς το παρόν τριλογία κλείνει με το Σαν Σομπρέρο. Επόμενος αναμενόμενος προορισμός, η σκανδιναβική χερσόνησος, μια καινούρια χώρα μεταξύ της Σουηδίας, της Νορβηγίας και της Φινλανδίας.
«Θα είναι έκπληξη εάν κυκλοφορήσει εντός της δεκαετίας πιο αστεία έκδοση από αυτήν», γράφει για τους οδηγούς Jetlag το «Time Out» του Λονδίνου. Υπάρχει πάντως και ελληνικό χρώμα. Σε ειδικό ένθετο για τις διακοπές, η Jetlag προτείνει το νησί Ρέιβος: κάποτε ήσυχος παράδεισος ψαράδων και ντοπαρισμένων ολυμπιονικών, σήμερα έχει γίνει η έδρα του απόλυτου ρέιβ. «Καυτός προορισμός», πανηγυρίζει το ένθετο, και για όσους έχουν κάποια αμφιβολία προσθέτει: «Ακόμα και ο φάρος συμμετέχει στο ρέιβ και τα κρατητήρια έχουν το δικό τους dj».
34°
