Γράμμα από το Βερολίνο

Στο Βερολίνο κατάλαβα ξανά πόσο ωραίο είναι να παρατηρείς τι συμβαίνει μέσα από τα παράθυρα των σπιτιών. Είχα συνηθίσει τις κλειστές κουρτίνες στη Θεσσαλονίκη των ανθρώπων που, από όσο αντιλαμβάνομαι, μετατρέπονται σε ομοφοβικά ζόμπι τηλεπαραθύρων και τρασίλας, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για το έξω.

Ο απέναντί μου τα σπάει σε καθημερινή βάση στο προσωπικό του στούντιο-δωμάτιο προσπαθώντας να βρει το τέλειο βeat και το πιο ευφάνταστo sample, που, όπως τον κόβω, μάλλον για hip hop πρόκειται.

Τα παιδιά από κάτω, ως άλλοι Μποτρίνι, επιδίδονται σε καθημερινά γαστρι-«μαγικά» πειράματα, όπως κι εγώ άλλωστε, με επιτυχία, αν κρίνω από τις μυρωδιές του κόσμου που οσφραίνομαι από την αυλή.

Είδα 20 fit κυρίες να αντιγράφουν τις αεροβικές κινήσεις του ολογράμματος ενός γυμναστή, στην οθόνη του ΜcFit στην Prenzlauer Allee, και νόμισα ότι ξαναβλέπω την ολική επαναφορά με τον Σβαρτσενέγκερ.

Άκουσα βαρβάτη techno από ένα υπόγειο και έζησα την εποχή που η πόλη δονούταν και στο «Hard Wax» - συνέρεαν από παντού για να ακούσουν το καινούργιο είδος μουσικής που γεννιόταν.

Αντίκρισα τα χαμογελαστά φιλιά ενός ζευγαριού στο Νeukölln και ονειρεύτηκα τον Μεσοπόλεμο και τους ριψοκίνδυνους έρωτες των συμμάχων με τα κορίτσια του Βερολίνου. Η ζωή της πόλης κλείνει όταν κλείνουμε τις κουρτίνες μας, γι' αυτό εδώ ακόμα έχει λιακάδα, κι ας έχουμε να δούμε ήλιο από το 2012.

Chris Ex

Στους φίλους μου Martin-Thomas και στο περιοδικό SOUL..