Σαντορίνη μία ημέρα του χειμώνα

Προσγείωση το πρωί. Τοπίο σκληρό. Ο χειμώνας παραμένει  ποιητικός στη Σαντορίνη. Τρυφερή θλίψη, μελαγχολική ομορφιά. Διάσπαρτες νοσταλγίες μία απροσδιόριστη αδημονία

Το νησί σαν ασπρόμαυρο όνειρο. Τα χρώματα βυθισμένα ακόμη στην αγκαλιά του ηφαιστείου. Τα σοκάκια των ποδοβολητών σε χειμερία νάρκη. Σποραδικοί Κινέζοι τουρίστες διασχίζουν βιαστικά πού και πού. Ανηφορίζουν στην κορυφή.  

Σε άλλα, πιο σκοτεινά ίσως χρώματα, όλα πάντως παραμένουν ίδια. Το δέος, ο γκρεμός, η ελλειποβαρής προσαρμογή στις οξείες γεωμετρικές κλίσεις της ζωής. Ακόμη και το χειμώνα. Η αναπάντεχη μικρογεωγραφία, σαν ανατρεπτική υπέρβαση της φύσης απεναντι στην ανοχύρωτη ανθρώπινη κλίμακα. Η οικουμενική συγκίνηση της Σαντορίνης. Η μάλλον η μυσταγωγία, που αποκαλύπτει μονάκριβα μυστικά σε λανθάνουσα γλώσσα. Υπερχειλίζον "ωκεάνιο" αίσθημα, σε όλες τις φαντασιακές αποχρώσεις.

Η καταθλιπτική, λογοτεχνική όμως επαρχιακή πρόζα υπάρχει παντού. Το χειμώνα και στη Σαντορίνη.