Λουτρά Πόζαρ: Μια εκδρομή στο Λουτράκι της Αριδαίας για θερμό λουτρό εν μέσω χειμώνα.
Στην Αριδαίαrt, ο χειμώνας μοιάζει κυριολεκτικά με έργο τέχνης, εξού και τα art με τα οποίο περιλούζω το σημείο αυτό του χάρτη της Βορείου Ελλάδος, ιδανικό για weekend προορισμό. Ειδικά για εμάς τους Θεσσαλονικείς. Αλλά και τους Φλωρινιώτες ή τους Βεροιώτες, μιας και η παρέα δίπλα μου, οι συν-κολυμβητές -ναι, είμαι παραδομένος στην ιαματική θαλπωρή της πισίνας του Πόζαρ- ήρθε από Βέροιαland και... «α, εδώ, Μαριώ μου, είναι μαγεία, δεν θέλεις να βγεις, θέλεις να μείνεις βυθισμένη για πάντα. Ή μέχρι να παπαριάσεις», παρατηρούν βαθυστόχαστα οι Βεροιώτες «συγκάτοικοι».
Παπαριάσεις! Τι ωραία έκφραση! Να μαλακώσεις δηλαδή, όπως η κόρα του ψωμιού η βουτηγμένη μέσα στην καυτή σούπα. Ναι, ας παπαριάσουμε, προσυπογράφω, αλλά στο βουβό, μην πουν ότι τους παρακολουθώ κιόλας! Ένα ένα όμως, για να τα βάλουμε και σε μια τάξη. Τι γυρεύω εγώ εδώ; Αυτό για το όποιο φανατικά, θρησκευτικά, εμμονικά τα τελευταία χρόνια το έψαχνα παντού, το βρήκα στους πέντε ανέμους, της Αιδηψού, του Σιδηροκάστρου και του Άγκιστρου ή του Λαγκαδά, μα σαν του Πόζαρ δεν ήταν κανένα τους. Του Πόζαρ στην Αριδαία, του γεμάτου ευλογημένους καταρράκτες με αναβλύζοντα ύδατα και ευζωία υπέρτατη. Κανένα νερό, από τα όλο το άνωθεν υδατοφόρο namedroping, δεν συγκρίνεται μαζί τους. Κανένα ευεργετικό μέταλλο, καμία φυσική ομορφιά, όπως τα έλατα, τα πλατάνια και οι κοφτεροί γκρεμνοί που το περιφρουρούν, δεν προσομοιάζει ούτε στο τόσο δα αυτόν τον λουτρό παράδεισο.
Πόζαrt: η υπέρτατη τέχνη-εκδρομή του χειμώνα. Το στέκι της «φυλής» μας, μιας και είμαστε φυλή κανονική όλοι εμείς οι ηδονοθήρες του ψύχους που πασπαλισμένοι ως τον λαιμό -μιας κι όλο υπόλοιπο σώμα εμβαπτίζεται στα στοργικά ζεστά νερά του- επιζητούμε το απόλυτο σπλιν-μέθεξη: αν δεν έχεις λιώσει κυριολεκτικά τουλάχιστον για μια ή και δύο ώρες μέσα σ' αυτό το καθαρτήριο κορμιού μα και ψυχής, αγναντεύοντας τον ήλιο και το φυσικό τοπίο να ταξιδεύουν πάνω σου, είναι αδύνατον να νιώσεις τη μαγεία, μόνο διαβάζοντας γι' αυτό ή βλέποντας εικόνες. Έξω έχει χειμώνα 9 βαθμών, μα μέσα, εδώ, σ' αυτή την πισίνα, η θερμοκρασία χτυπά 36άρι.
Τip: επειδή τα Σαββατοκύριακα γίνεται κυριολεκτικά κάτι σαν προσκύνημα λαϊκό στην Παναγιά την Ποζαριανή τη Λουτροφορούσα, προτιμείστε για τις καταδύσεις σας τα πρωινά ωράρια, 9 με 12. Γιατί μετά επέρχεται κοσμοσυρροή και τηρείται σειρά προτεραιότητας. 3 ευρώ η είσοδος κατ' άτομο, που μεταξύ μας κι ελπίζοντας να μην μας διαβάζουν οι υπεύθυνοι της Δημοτικής Εταιρείας Αριδαίας που εκμεταλλεύονται το φιζίκ spa τούτο, μεταξύ μας, και 5 να ανεβάζαν την τιμή, με χαρά θα τους τα δίναμε. Κι αυτή η παραίσθηση, αυτή η συνεχής κουντερική λογοτεχνική παραίσθηση που με πιάνει, αυτή η αισθητική συγγένεια που νιώθω με τους ήρωες και τις σελίδες της «Αβάσταχτης Ελαφρότητας», είναι διαρκής. Θεμιτό, λογικό, συναφές, λουτροπολιτικό κλίμα, παρόμοιο με τον τσέχικο τόπο που διάλεξε ο κύριος Μίλαν, ώστε να πραγματευτεί μυστικά του έρωτα και της ύπαρξης, ναι, αυτό είναι το Πόζαρ.
Και επάνω του το χιονισμένο πάπλωμα του όρους Βόρας, εδώ δηλαδή που γεννιέται και πηγάζει το ζεστό αυτό χρυσάφι. Και στο δρόμο πλανόδιοι υπαίθριοι «καλλιτέχνες» που πουλούν μανταρίνια, κόκκινες πιπεριές, μήλα, τουρσιά, περίφημα χύμα τσίπουρα από τις διάσημες οικοτεχνίες της περιοχής. Μιάμιση ώρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Αν φυσικά το θέλεις μονοήμερη εκδρομή - great escape. Βαβαβούμ, βουτιά, και πίσω. Όπως το καλοκαίρι το κάνεις για Χαλκιδική, έτσι και το χειμώνα, αλλά αντιστρόφως η ρότα: για την Αριδαίαrt. Καλές βουτιές, καλή εκδρομή και καλό δρόμο, ναι, σαν τον βορειοελλαδίτικο χειμώνα πουθενά τόσο... ζέστη δεν κάνει!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
11°
