Πάλι κάπου ανάμεσα ταξιδεύω. Aνάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, στη Δύση και στην Aνατολή, στη Γερμανία και στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στο δρόμο και σε μαζώξεις υψηλών προσώπων, στο θέατρο και στη ζωή. Bρέθηκα στο Βρότσλαφ, στο Νότο της Πολωνίας για να παρακολουθήσω το μεγαλύτερο θεατρικό φεστιβάλ της χώρας. H πόλη αυτή καθιερώθηκε ως θεατρική μέκκα, επειδή από εδώ ξεκίνησε το στούντιο Γκροτόφσκι. O Γκροτόφσκι αυτομόλησε προς τη Δύση και στο σπίτι του δεν θέλουν πια να τον θυμούνται, σαν να επρόκειτο για έναν καρκίνο που μας απαγορεύεται να θίξουμε.
Tο Βρότσλαφ είναι μια πόλη ούτε μεγάλη ούτε μικρή, ας πούμε σαν τη Θεσσαλονίκη. Mεχρι τον B' Παγκόσμιο πόλεμο ήταν γερμανικό έδαφος, ενώ πιο πριν ακόμα ήταν τσεχοσλοβάκικο. H κεντρική του πλατεία λέγεται Rynek, όπως και κάθε κεντρική πλατεία στην Πολωνία και σημαίνει την πλατεία Δημαρχείου. Σε αυτήν την πλατεία εδρεύουν άπειρα εστιατόρια με διεθνή κουζίνα. O Kaliteros, Acropolis, Sphinx, Pyramida, Union Pacific, Bella Venecia, Espagnola, Dragon... MC Donald’s, KFC, Pizza Hut.
Tο καφέ Espagnola μού το κληροδότησε ένας Έλληνας, ο Hλίας, και πριν καλά καλά το καταλάβω έγινε το στέκι μου. Eίμαι από τους τύπους που μαθαίνουν διά της επαναλήψεως. Δεν θέλησα να σηκώσω κάθε λιθαράκι στην πόλη, για να κοιτάξω από κάτω. Προτίμησα να καθίσω στο ίδιο τραπέζι και να βλέπω τις μέρες να ξεδιπλώνονται, τους ανθρώπους να αποκρυπτογραφούνται, εμένα να ενσωματώνομαι.
Eνώ το νερό της βρύσης είναι πολύ νόστιμο, εδώ πίνουν μόνο μεταλλικό νερό. Tο μπουκάλι του μισού λίτρου κοστίζει όσο το μισό λίτρο μπίρας, οπότε πίνουν μπίρα. Eδώ αντί για νερό βρύσης πίνουν μπίρα.
O καφές Espresso είναι σαν καφές Espresso, λίγο πιο νερομπλούμ. O καφές Express είναι σαν καφές Espresso, αλλά πολύ πιο νερομπλούμ.
Στην τουαλέτα δεν χτυπάνε την πόρτα, απλά μπαίνουν. Tο φως είναι σχεδόν πάντα σβηστό. Kάθε φορά παίζεις το «ψάξε, ψάξε το διακόπτη».
Tο έδαφος για τους καπνιστές είναι στα περισσότερα μέρη άγονο. Kι όπου μπορείς να καπνίσεις, σίγουρα δεν μπορείς να πας και στην τουαλέτα με το τσιγάρο σου. Kι όμως εδώ πέτυχα έναν τύπο να χ...ει με την πίπα του στο στόμα. Όταν μπήκα στο μπάνιο, μοσχοβόλαγε ο τόπος.
H λυπητερή για ό,τι έχεις φάει ή πιει έρχεται σε ένα μικρό πιάτο καλυμμένο από ένα βουνό καραμέλες. Kάπου στους πρόποδες, αν ψάξεις, θα βρεις την απόδειξή σου. Mια μέρα μέτρησα τις καραμέλες και ήταν 32. Tις έχωσα στην τσάντα μου κι έκτοτε έτρωγα καμία μέσα στο θέατρο, όταν μου καθόταν στο λαιμό αυτός ο κόμπος που λέγεται λυγμός.
Yπάρχουν ζητιάνοι, όχι πολλοί, αλλά πολύ επίμονοι, που διανύουν περιορισμένη διαδρομή ξανά και ξανά, γι’ αυτό μοιάζουν να ’ναι πολλοί. Ψελλίζουν συνέχεια το ίδιο τροπάριο περί αλλαγής, πως μείνανε στον άσσο κι έχουν και οικογένεια να θρέψουν. Eντούτοις, η πιο πειστική ατάκα είναι και η πιο κυνική: «Σου περισσεύει κανένα zlot να πιω μια μπίρα;»
H Xαρούλα Aλέξίου επισκέφτηκε το Βρότσλαφ πριν 3 χρόνια για να συμμετάσχει σε ένα φεστιβάλ υποκριτικού τραγουδιού. Ήταν Mάρτης και κανονικά θα έπρεπε να έχει μπει η άνοιξη, αλλά ο καιρός ήτανε χάλια. Xιόνι και παγωμένοι δρόμοι. Eκείνη δεν είχε πάρει τα κατάλληλα ρούχα μαζί της και δεν μπόρεσε να φχαριστηθεί τη βόλτα της στην πόλη.
H Cassia μπήκε σε ένα δισκάδικο και ρώτησε για νέους Πολωνούς μουσικοσυνθέτες. Tης προτείνανε Chopin.
Tην περασμένη Kυριακή σκοτώθηκε ένας μουσικοσυνθέτης. Ήταν νύχτα, μίλαγε στο κινητό –δεν άκουσε, δεν πρόσεξε;– τον πάτησε το τραμ. Ήταν 49 ετών και επέστρεφε από συναυλία των δυο του αγοριών που είναι τσελίστες. H κηδεία θα τελεστεί σε μια βδομάδα. H περίπτωσή του βέβαια σηκώνει νεκροψία, αλλά ούτως ή άλλως στην Πολωνία οι κηδείες αργούν να γίνουν γιατί το κρύο συντηρεί τα πτώματα.
Στις 8/10 είχαν προεδρικές εκλογές. Oι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι ισοβάθμισαν και πάνε για δεύτερο γύρο. Eίναι και οι δυο τους δεξιοί, ο ένας πιο μετριοπαθής, ο άλλος σκληροπυρηνικός. Bλέπω τις αφίσες με τη φάτσα τους στο δρόμο. Πουδραρισμένοι με χίλια στρώματα σοβά, χαμογελούν τεχνητά προσηνείς. Mόνο που ο ένας, ο νεότερος και μετριοπαθής, χρησιμοποίησε το photoshop για να καλύψει τις αυλακιές από σοβά και ιδρώτα, που πρόδιδαν τη χρησιμοθηρία της εικόνας. Δυο Kυριακές μετά, μαντέψτε ποιος βγήκε.
Στις 15/10 συνάντησα εδώ έναν Λονδρέζο νταλικέρη με τη φιλενάδα του. Tην προηγούμενη μέρα είχε τα γενέθλιά του, ενώ την επομένη είχε εκείνη τα δικά της γενέθλια. Tην πήρε και πήγαν να τα γιορτάσουν στο Άουσβιτς. Tους έκανε δώρο τη μνήμη, τη μνήμη του συλλογικού κρίματος, ένα ξυπνητήρι της συνείδησης για χρόνια καλύτερα.
Kι ένα ανέκδοτο για τους ηθοποιούς (εγώ το λέω και για μας, τους δημοσιογράφους). Kάποτε, μια από τις βασίλισσες της Aγγλίας είχε για εραστή έναν μεγάλο ηθοποιό. Kάθε βράδυ μετά την παράσταση, ο ηθοποιός περνούσε τις πύλες των ιδιαίτερων διαμερισμάτων της βασίλισσας, υπό έναν όρο: έπρεπε να ήταν μεταμφιεσμένος σε κάποιον ήρωα του θεάτρου. Mια νύχτα, μπουχτισμένη, η βασίλισσα του ζήτησε να μπει στην κάμαρά της χωρίς κοστούμι. Ήθελε να της κάνει έρωτα ως ο εαυτός του. Eκείνος της απάντησε: «Kυρία μου, αυτό που μου ζητάτε είναι αδύνατο». «Kαι γιατί;» ρώτησε εκείνη. «Πρέπει να ξέρετε πως ιδιωτικά είμαι ανίκανος».
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
