Μια Ελληνίδα στην Αλάσκα προμηθεύει όλη την Αμερική με φαγητό για μωρά

*Από τη Γλύκα Στόιου

Ακόμα ευγνωμονώ την Κόλμπυ Μπλέιτσερ, που είχε τη φαεινή ιδέα να με συστήσει στην οικογένεια Μαρούδα στο Άνκορατζ της Αλάσκας, και νομίζω ότι θα την ευγνωμονώ για μια ζωή. Πέρυσι, λοιπόν, βρέθηκα στην Αλάσκα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για να παρακολουθήσω ένα συνέδριο θεάτρου που γίνεται κάθε χρόνο στο Βαλντίζ, μια ξεχωριστή γωνιά του πλανήτη με περίπου 4.000 κατοίκους. Η Κόλμπυ, που ήταν σκηνοθέτρια στο συνέδριο, επέμενε να γνωρίσω τη Ζωή, μια παιδική φίλη που η οικογένειά της διατηρεί την Pizza Olympia, το μοναδικό ελληνικό εστιατόριο στην Αλάσκα. Τελικά, γνώρισα την υπέροχη οικογένεια του Γιώργη Μαρούδα και τη σούπερ γιαγιά Αθηνά που ακόμα και σήμερα αλωνίζει όλο το εστιατόριο παίρνοντας παραγγελίες, μιλώντας με τους πελάτες, κάνοντας αστεία, ελέγχοντας όλα να λειτουργούν ρολόι μέσα και έξω από την κουζίνα και που στάζει το στόμα της μέλι, όταν μιλάει για την Ελλάδα και τη Ζάκυνθο. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, συναντηθήκαμε μόλις για 2 ώρες, καθώς η πτήση μου έφευγε για Λος Άντζελες, μιλήσαμε, γελάσαμε, φάγαμε, και επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από 36 ώρες ταξίδι.

Φέτος, αποδέχτηκα με χαρά την πρόσκλησή τους να με φιλοξενήσουν και, μετά το συνέδριο στο Βαλντίζ, βρέθηκα στο Άνκορατζ για μία βδομάδα περίπου, τη μεγαλύτερη πόλη της Αλάσκας, όπου γνώρισα επιτέλους και τη Ζωή, την κόρη της γιαγιάς Αθηνάς. Η Ζωή είναι παντρεμένη με τον Έλληνα καθηγητή αστροφυσικής Ανδρέα Τζιόλα και έχει δύο πανέμορφα παιδιά, την Αθηνούλα και τον Κωνσταντίνο. Είμαστε κοντά ηλικιακά, είναι αξιολάτρευτη και δε δυσκολευτήκαμε να γίνουμε φίλες. Στις άπειρες κουβέντες μας, μιλούσαμε για την Ελλάδα, την Αλάσκα, τα φοιτητικά της χρόνια στο Τέξας, όπου σπούδαζε ιατρική, την αγάπη της προς την υγιεινή διατροφή, την επιχείρηση που ίδρυσε πριν από 4 χρόνια περίπου, την ανάγκη της να ασχοληθεί επαγγελματικά με κάτι που θα έκανε καλό και στην κοινότητα: «Η μάνα μου πάντα έλεγε να φέρομαι στον κόσμο σαν να είναι οικογένειά μου. Να δίνω νερό σε όποιον το έχει ανάγκη, σαν να μου το ζητούσε ο αδερφός μου».

Η επιχείρησή της λέγεται Bambinos Baby Food (bambinosbabyfood.com) και αποστέλλει κατεψυγμένο φαγητό για μωρά σε όλες τις πολιτείες της Αμερικής. Οι παραγγελίες γίνονται μέσω ίντερνετ και η Ζωή φροντίζει ώστε να φέρει εις πέρας τις παραγγελίες από την παραγωγή του φαγητού μέχρι την τελική αποστολή προς τον παραλήπτη. Δουλεύει κυριολεκτικά από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Συνδύασε τις σπουδές της στην ιατρική και τις γνώσεις της πάνω στη Μεσογειακή διατροφή για να καλύψει ένα μεγάλο κενό στις μωρουδιακές τροφές χρησιμοποιώντας αγνά και παρθένα βιολογικά προϊόντα από την αλασκανή γη. «Γιατί έχουμε αλλεργίες; Γιατί έχουμε παχυσαρκία; Πρέπει να ξέρουμε την ιστορία του κάθε προϊόντος. Δεν αρκεί μόνο να κάνουμε το φαγητό. Πρέπει να ξέρουμε και το πώς φτιάχνεται, από πού έρχεται. Ειδικά το φαγητό που δίνουμε στα παιδιά μας». Είχα όμως την εξής απορία: «Η Αλάσκα έχει 6 μήνες το χρόνο μέρα και 6 μήνες νύχτα. Πώς γίνεται να καλλιεργούνται εδώ λαχανικά και να ευδοκιμούν»; «Έχουμε τα πιο γλυκά καρότα σε όλη την Αμερική. Τα γλυκαίνει ακόμα περισσότερο το φως του ήλιου. Θέλεις να δεις»; Φυσικά και ήθελα να δω. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε η ημερήσια εκδρομή μας στη Φάρμα του Ρέμπελ.

«Όλα τα αυτοκίνητα εδώ στην Αμερική είναι τεράστια» λέω στη Ζωή, καθώς οδηγεί το αγροτικό της. «Αυτό το αγροτικό το έχω από τα φοιτητικά μου χρόνια και δεν το αλλάζω με τίποτα. Κάποτε ήθελα ένα μικρότερο αμάξι, πιο χαριτωμένο, πιο κομψό, αλλά όλοι με απέτρεψαν. Είσαι τρελή; Μου είπαν. Αν πάρεις μικρό αμάξι, θα εξαφανιστείς μπροστά στα άλλα που κυκλοφορούν. Ξέρεις πόσο επικίνδυνο είναι; Κι έτσι, πήρα αυτό. Εδώ φορτώνω τα υλικά που χρησιμοποιώ για το Bambino’s Baby Food, εδώ φορτώνω και τις παραγγελίες. Δεν το αλλάζω με τίποτα. Μην ξεχάσω να πάρω και λίγο χώμα από τη φάρμα για τον κήπο μου».

Στη φάρμα μάς υποδέχτηκε ο ίδιος ο κος Ρέμπελ. Μια τεράστια φάρμα που κληρονόμησε από τον πατέρα του, με θέα τα εκθαμβωτικά βουνά της Αλάσκας, με αμέτρητες εκτάσεις από βιολογικές καλλιέργειες, με συστάδες δέντρων για να κόβουν τον αέρα και να προφυλάσσουν τα σπαρτά, με αγροτικά αυτοκίνητα, τρακτέρ, ζώα και αποθήκες. Άρχισε να μας ξεναγεί και να μας εξηγεί πώς φροντίζει ώστε τα προϊόντα που παράγει να είναι οργανικά. «Χρησιμοποιώ λίπασμα από κόκαλα ψαριού. Δεν χρησιμοποιώ χημικά λιπάσματα και δεν ραντίζω. Ορίστε, δοκιμάστε τα καρότα». Και ξεριζώνει μερικά καρότα, τινάζει το χώμα και μας τα προσφέρει. «Δε θα τα… πλύνουμε;» ρωτάω και ο κος Ρέμπελ γελάει. «Δεν χρειάζεται. Μην ανησυχείς, είναι καθαρό το χώμα. Σου είπα: δε χρησιμοποιώ χημικά λιπάσματα. Δοκίμασε, μη φοβάσαι». Ήταν όντως τα πιο γλυκά καρότα που είχα φάει στη ζωή μου.

«Είδες από πού ψωνίζω για το Bambinos Baby Food»; Η Ζωή ήταν όλο χαρά. «Θέλω να επιλέγω τους καλύτερους προμηθευτές και να μπορώ να παρακολουθώ όλα τα στάδια της παραγωγής. Μόνο έτσι είμαι σίγουρη ότι τα μωρά μου και τα μωρά των πελατών μου μεγαλώνουν σωστά. Το φαγητό είναι καύσιμο για τον οργανισμό μας, μας δίνει ενέργεια. Ξέρεις ότι και η μαμά μου τρώει από το baby food; Της αρέσει να το τρώει για σνακ κατευθείαν από την κατάψυξη». Παρακάτω, ο κος Ρέμπελ ξερίζωσε άλλο ένα λαχανικό που δεν είχα ξαναδεί, καθάρισε τη φλούδα με ένα μαχαίρι που κουβαλούσε πάνω του και μας έδωσε να φάμε. «Τα λέω χιονόμπαλες, γιατί είναι άσπρα και στρογγυλά». Ήταν σαν ραπανάκι με γεύση αχλαδόμηλου. Ένας περίεργος συνδυασμός. Πεντανόστιμο και ζουμερό.

«Πώς αντιμετωπίζετε εδώ τα μους (σ.σ. χαρακτηριστικό ζώο της Αλάσκας που μοιάζει με τάρανδο) και τις αρκούδες»; «Έχουμε μάθει να ζούμε με αυτά τα ζώα, να μην τα πειράζουμε και να προστατεύουμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας», μου απαντάει ο κος Ρέμπελ και η Ζωή συμπληρώνει: «Τα μους έρχονται συνέχεια και μέσα στην πόλη του Άνκορατζ, ειδικά το χειμώνα που δεν μπορούν να βρουν τροφή. Μπορεί να ξυπνήσεις ένα πρωί και να δεις ένα μους στην αυλή του σπιτιού σου». «Και τι κάνεις; Παίρνεις τηλέφωνο στη δουλειά και λες ότι θα αργήσεις, γιατί έχεις ένα μους στην αυλή σου»; «Ακριβώς αυτό», μου λέει η Ζωή, «είναι μεγάλα ζώα, έχουν κέρατα και καλό είναι προσέχεις. Κυρίως, τη μαμά μους. Να εύχεσαι να μη δεις μωρό μους».

«Και πώς ευδοκιμούν τα λαχανικά το χειμώνα που έχει μόνο σκοτάδι»; «Έλα να σου δείξω», απαντάει ο κος Ρέμπελ και μας οδηγεί σε μια τεράστια αποθήκη, ανοίγει την πόρτα και μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. «Έτσι ευδοκιμούν τα λαχανικά το χειμώνα. Τα καλλιεργώ το καλοκαίρι και τα αποθηκεύω σε ψυγεία μέχρι την επόμενη σοδειά». Στο δρόμο για το αμάξι είδαμε δυο κορίτσια να χοροπηδούν πάνω σε ένα τεράστιο τραμπολίνο. «Κάνουν πολλή παρέα και όλοι νομίζουν ότι κόρη μου είναι το ξανθό κορίτσι», μας λέει ο κος Ρέμπελ. «Αλλά δεν είναι αυτό, είναι το άλλο (σ.σ. με ασιατικά χαρακτηριστικά). Την υιοθετήσαμε πριν από χρόνια και έφερε μεγάλη χαρά και ευλογία στην οικογένειά μου».

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε με τη Ζωή στο skype, μου είπε ότι η εταιρία της κέρδισε το βραβείο «America's best organic baby food» από την American Choice Awards απέναντι σε μεγαθήρια της παιδικής τροφής στην Αμερική. «Η χαρά μου είναι όταν κάνω κάτι που είναι καλό. Όταν πηγαίνεις με την καρδιά σου στο καλό, έρχονται και τα χρήματα για να ζήσεις την οικογένειά σου και το σπίτι σου. Κάποια στιγμή, ρώτησα μια πελάτισσα, που είχε κάνει τρεις φορές παραγγελία στη σειρά, πόσο μηνών είναι το μωρό της. Μου είπε ότι δεν είχε μωρό και ότι έπαιρνε το Bambinos Baby Food για τον μπαμπά της που είχε καρκίνο. Ήθελε να τρέφεται υγιεινά. Συγκινηθήκαμε πάρα πολύ και οι δύο. Μια άλλη μητέρα μου είχε πει ότι το παιδί της δεν έτρωγε και με το baby food άρχισε επιτέλους να τρώει. Τέτοιες στιγμές μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω και να σκέφτομαι ότι αυτό που ζω δεν είναι όνειρο, είναι η πραγματικότητα. Κάνω κάτι που είναι καλό». Μητέρα δύο παιδιών, σύζυγος, επιχειρηματίας, πηγή έμπνευσης στο Άνκορατζ για πολλές γυναίκες που αγωνίζονται καθημερινά να τα προλάβουν όλα, πάντα χαμογελαστή, πάντα με το καλό λόγο, αγωνίστρια της ζωής και παράδειγμα προς μίμηση. Ζωή, εύχομαι η ζωή να σας δίνει υγεία και να σας επιστρέφει πάντα την αγάπη που δίνετε οικογενειακώς απλόχερα παντού.