Λευκάδα: Η Νίκη Λυμπεράκη γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Κι όμως, κάθε φορά που με ρωτούν, χωρίς δεύτερη σκέψη, απαντώ πως είμαι Λευκαδίτισσα. Με δυο γονείς απ’ αυτό το περίεργο νησί που επισκέπτεται κανείς με το αυτοκίνητο, με ατέλειωτα καλοκαίρια στο Κατωχώρι, το χωριό της μάνας μου και το Σύβρο, τον τόπο του πατέρα μου, ποτέ δεν ένιωσα Αθηναία.
Πλάι στη γιαγιά μου τη Νίκω, έμαθα να κεντάω, να πλέκω, να ζυμώνω, να ψέλνω, να σκαλίζω τον κήπο και να ταΐζω τις κότες. Πλάι της έμαθα και να μιλάω κι έτσι όταν ήρθε η ώρα να πάω στο σχολείο, η δασκάλα φώναξε τους γονείς μου να τους πει πως κάτι πρέπει να γίνει με την περίπτωσή μου γιατί με την προφορά μου και με τη διάλεκτο που μιλάω και γράφω, δεν πολυσυνεννοούμαστε.
Αυτή τη διάλεκτο, την ολίγο από ιταλικά κι ολίγο από Αιτωλοακαρνανία, ακόμα και σήμερα την περιμένω με λύτρωση, κάθε που περνάω τη γέφυρα της Αγίας Μαύρας. Έτσι είναι η Λευκάδα. Ολίγον από καντάδα κι ολίγον από τσάμικο. Έτσι είναι κι η κουζίνα της. Θα πας στα Σύβοτα για ψάρι κι αστακούς και την επόμενη μέρα στα Χαραδιάτικα, το Φτερνό ή το Σύβρο για κοψίδια.
Χωράει πολλούς κόσμους η Λευκάδα. Είναι το νησί του Βαλαωρίτη, του Σικελιανού και του Λευκάδιου Χερν, που γεννήθηκε εδώ πριν περιπλανηθεί ως την Ιαπωνία και δοξαστεί εκεί, με το όνομα Κοϊζούμι Γιάκουμο, ως ένας από τους εμβληματικότερους συγγραφείς της χώρας. Είναι και το νησί του Ωνάση (και του Ριμπολόβλεφ πια). Χωράει τις ετήσιες γιορτές Λόγου και Τέχνης, με παραδοσιακά συγκροτήματα από κάθε γωνιά της γης, και την ίδια ώρα απλώνει τα νερά της φιλόξενα για τους εκατοντάδες σέρφερ και καϊτάδες που φτάνουν κάθε χρόνο στην Πόντη της Βασιλικής και τον Αϊ-Γιάννη αντίστοιχα.
Κι ύστερα, τα νερά της! Αυτό το γαλάζιο που μόνο εδώ θα δεις. Απ’ το αγαπημένο μου Πόρτο Κατσίκι, που για να το απολαύσεις καλό είναι να πας Ιούνιο ή Σεπτέμβρη, ως τους Εγκρεμνούς, που φέτος θα τους προσεγγίσεις μόνο από θάλασσα, λόγω του πρόσφατου μεγάλου σεισμού που κατέστρεψε το δρόμο, και τα Πευκούλια που λίγοι τα ξέρουν κι ακόμη λιγότεροι τα επισκέπτονται.
Να τολμήσεις την πεζοπορία στο φαράγγι της Μέλισσας στους Σφακιώτες, να βουτήξεις στη λιμνούλα του καταρράκτη στο Νυδρί ή να διασχίσεις το μαγικό Δρυόδασος των Σκάρων, ανάμεσα στις υπεραιωνόβιες βελανιδιές, με θέα που κόβει την ανάσα. Να πας στην Εγκλουβή που βγάζουν φακές, απ’ τις καλύτερες του κόσμου, όπως λένε εκεινοι που γνωρίζουν, κι ύστερα να πιεις καφέ κάτω απ’ τα πλατάνια στην Καρυά και να ψάξεις τις ξακουστές κεντήστρες που θα σου δείξουν με καμάρι τα εργόχειρά τους, με βελονιά καρσάνικη, σήμα κατατεθέν της λαογραφίας της Λευκάδας. Να δοκιμάσεις το τοπικό σαλάμι αέρος που εξάγεται σ’ όλον τον κόσμο και να πιεις ντόπιο κρασί.
Για τους ρομαντικούς καλοφαγάδες, δείπνο με θέα το ηλιοβασίλεμα στην Εξάνθεια και για τους ρομαντικούς (σκέτο) ηλιοβασίλεμα στο Κάθισμα, τυλιγμένοι με την πετσέτα πάνω στην ξαπλώστρα, με τον ήλιο να χάνεται στον ορίζοντα του Ιονίου και το κύμα να δίνει τον ρυθμό.
Κι αν δεν σε βγάλει ο δρόμος σου το καλοκαίρι, το νησί καλεί τους τολμηρούς για τον ετήσιο αγώνα ορεινού τρεξιματος Lefkas Trail Run, στις 9 Οκτωβρίου, ή τον ημιμαραθώνιο του Μαΐου.
Άλλωστε, όπως συνηθίζω να λέω, βάναυσα παραφράζοντας τον ποιητή... Όπου κι αν πάω, η Λευκάδα με πωρώνει...
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
20°
