Σάμος: Η Έρη Ρίτσου γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Σάμος: Είχα την τύχη να γεννηθώ και να μεγαλώσω στον Παράδεισό μου. Ακριβώς όπως άλλοι είχαν την τύχη να γεννηθούν στην Κέρκυρα ή στην Κύθνο ή στην Καλαμάτα ή στη Λέρο ή στη Λήμνο ή στη Λαμία. Σε άλλους παραδείσους. Γιατί, για τον καθένα μας, ο τόπος όπου έκανε τα πρώτα του βήματα και γνώρισε τον κόσμο είναι ένας παράδεισος.
Δεν θα πω τίποτα πρωτότυπο.
Αγαπώ τα ηλιοβασιλέματα του Καρλοβάσου, με τον ήλιο να βουτάει στην ακύμαντη θάλασσα και να ματώνει ο ουρανός και να ροδίζει σιγά-σιγά, και να ροδίζει και το πράσινο των βουνών απέναντι. Ν’ αποχτάει το βουνό του Καρβούνη χίλιες αποχρώσεις ροδο-πράσινου και να χρυσίζει η κορφή του, με το φεγγάρι να ξεπροβάλλει πίσω της ίσα για να προφτάσει να πει ένα «γεια» στον ήλιο που πάει να λουστεί στα νερά του Αιγαίου.
Αγαπώ τη φουρτούνα στο Ποτάμι, με τα τεράστια κύματα, όπου χάνονταν ο πατέρας κι η μάνα μου κι έμενα εγώ όλο αγωνία στην ακρογιαλιά με τον ήλιο να μου καίει την πλάτη, να περιμένω να μου τους δώσει πίσω η θάλασσα – ώσπου ήρθε η ώρα ν’ αναμετρηθώ και γω με το κύμα για να μου αποδείξω το άτρωτο της νιότης.
Αγαπώ τα βυρσοδεψεία του Καρλοβάσου, παλιά, ερειπωμένα, πετρόχτιστα, αφημένα να τα χτυπάει ο αγέρας και το κύμα, αντιστεκόμενα πέτρα-πέτρα στη φθορά του χρόνου, στην εγκατάλειψη, στην αδιαφορία, κλείνοντας μέσ’ στα κουφάρια τους την περασμένη δόξα της δράσης τους, αποδεχόμενα τις «σύγχρονες» επιλογές μας, που σε λίγο θα παλιώσουν κι αυτές.
Αγαπώ να κοιτάζω τα σύννεφα να πυκνώνουν και να μαυρίζουν, βαριά πάνω στον Κέρκη, στέλνοντας μήνυμα βροχής. Και να ξεσπάει μπόρα άγρια και να λυσσομανάει ο βοριάς, με τα κύματα να καβαλάνε τον παραλιακό δρόμο, να γλείφουν τις αυλές των σπιτιών και ν’ αλατίζουν τα τζάμια τους. Κάτι τέτοιες άγριες χειμωνιάτικες μέρες ή ακόμα και νύχτες, στη διάρκεια της Χούντας, ο πατέρας έβαζε τ’ αδιάβροχό του και πήγαινε βόλτα στον παραλιακό, με έναν παχουλό μπάτσο να τον ακολουθεί ασθμαίνοντας, καβάλα σ’ ένα ποδήλατο. Του είχαν πει να παρακολουθεί αυτό τον επικίνδυνο κομμουνιστή, μάλλον φοβούμενοι μη και συνωμοτήσει με το βοριά και με το κύμα… Αυτό τον μπάτσο, θύμα της «αντίστασης» του μπαμπά, πολύ τον είχα λυπηθεί.
Μακάρι να ’χα χώρο να περιγράψω την πόλη του Βαθιού να καθρεφτίζεται στη διάφανη θάλασσα, με τα σπίτια του αέρα να φιλιούνται με το υδάτινο είδωλό τους, να περιγράψω πώς σκύβουν τα κεφάλια βαρυφορτωμένες οι ελιές στον κάμπο της Χώρας, πόσο τρυφερό είναι το πράσινο του πεύκου την άνοιξη, και τόσα άλλα. Μα τα ξέρετε. Καθένας μας έχει τον Παράδεισό του.
*Η Έρη Ρίτσου είναι φιλόλογος και συγγραφέας. Το τελευταίο της βιβλίο (για παιδιά) «Τρεις φίλοι παχουλοί», σε εικονογράφηση Δημήτρη Κάσδαγλη, κυκλοφορεί από τις εκδ. Κέδρος.
Κεντρική φωτό: H Έρη με τον πατέρα της, τον κορυφαίο μας ποιητή Γιάννη Ρίτσο, στη Σάμο τη δεκαετία του ’70
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
