Ηρακλειά: Ο Κώστας Στούπας γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Επισκέφθηκα την Ηρακλειά πέρυσι για δεύτερη φορά με διαφορά 25 χρόνια από την πρώτη. Δεν βρήκα μεγάλες διαφορές. Λίγα σπίτια παραπάνω αλλά η ίδια νοσταλγία της αργόσυρτης αίσθησης του χρόνου. Μόλις κατέβεις στο λιμάνι από τον Σκοπελίτη, που είναι κάτι σαν το «Χαϊλάντερ» που αλλάζει σκαριά στο χρόνο, νιώθεις πως κλείνεις πίσω την πόρτα και αφήνεις έξω τη βουή του κόσμου που συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Το μέρος προσφέρεται για παρέες και άτομα που αντέχουν να μείνουν με τον εαυτό τους απέναντι στο χρόνο. Οι τουριστικές κλίνες είναι μερικές δεκάδες και οι κάτοικοι περί τους 150.
Το νησί προσφέρεται για καταδύσεις, ψάρεμα, περιπάτους και υπαίθρια πάρτι. Το νησί έχει δύο οικισμούς, τη Χώρα, που είναι ψηλότερα και ενδότερα, και τον Άγιο Γεώργιο όπου βρίσκεται το λιμάνι. Παρά το μονοψήφιο αριθμό μαθητών, έχει και δύο σχολεία. Προσωπικά μ’ αρέσει να μένω στο Λιβάδι, που είναι και η καλύτερη παραλία του νησιού, λίγα λεπτά από το λιμάνι. Νοικιάζω στου Μάρτιν, μερικά μέτρα από τη θάλασσα, έτσι ώστε να βουτάω κάθε πρωί αμέσως μετά το πρωινό ξύπνημα πριν τον καφέ και το πρωινό. Μην ψάξετε για βενζινάδικα και τράπεζες. Θα βρείτε όμως 3G και Wi-Fi, πράγματα απαραίτητα για περιπτώσεις σαν και εμένα που έπρεπε να εργάζομαι τις μέρες που έμεινα εκεί. Και τις δύο φορές που επισκέφθηκα αυτό το νησί οραματίστηκα πόσο γοητευτικά θα είναι να μείνεις μερικές μέρες το χειμώνα με τα βιβλία και τη μουσική σου. Η Ηρακλειά είναι ο παράδεισος του καλαμαροφάγου.
Οι ντόπιοι τα βγάζουν εύκολα από το λιμάνι και τα σερβίρουν στις ταβέρνες. Μιλάμε για μεγάλα καλαμάρια που μαζί με το άριστο ιλλυρικό τσίπουρο φτιάχνουν εξαιρετικό συνδυασμό. Το νησί έχει επίσης ντόπια κρέατα, τυριά και εξαιρετικό θυμαρίσιο μέλι. Για αιώνες ολόκληρους το νησί ήταν στο έλεος των πειρατών και γι’ αυτό είχε ερημωθεί. Οι μοναχοί της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας της Αμοργού χρησιμοποιούσαν την Ηρακλειά σαν μετόχι τους για βοσκοτόπι κυρίως. Αργότερα το μοναστήρι παραχώρησε σε Αιγιαλίτες το δικαίωμα της εκμετάλλευσης της γης με 50% δικαίωμα στα προϊόντα. Αξίζει να επισκεφτεί κανείς το σπήλαιο του Αϊ-Γιάννη, αν αντέχει κανένα δίωρο ποδαρόδρομο. Διαθέτει σταλακτίτες και σταλαγμίτες και απόκοσμη ατμόσφαιρα. Εκεί κρύβονταν οι κάτοικοι από τους πειρατές. Στον όρμο της Αλιμιάς υπάρχει βυθισμένος ο σκελετός πλέον από ένα πολεμικό υδροπλάνο του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου…
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
