Η Σίφνος του Kρίστιαν Μπρέσνεφ

«Το σπίτι του ζωγράφου στη Σίφνο - Η σχέση ζωής ενός ζωγράφου με το νησί της Σίφνου»

Ο υπότιτλος του βιβλίου μου δεν είναι συμπτωματικός. Γιατί ερωτευόμαστε; Τι είναι αυτό που δημιουργεί τέτοια συναισθήματα και πάθη που μας οδηγούν στο να ερωτευόμαστε;

Παρόλο που πρόκειται για ένα μέρος και όχι για κάποιον άνθρωπο, ο οποιοσδήποτε μπορεί να αναπτύξει έντονα και κτητικά συναισθήματα για ένα μέρος.

Απέκτησα και εγώ τέτοια συναισθήματα για τη Σίφνο και ερωτεύτηκα το νησί όταν ήμουν 21.

Ήταν 19 Μαΐου του 1972 και αναζητούσα ένα ήσυχο, απομονωμένο μέρος για να δουλέψω, πριν ξεκινήσω ένα τριετές πρόγραμμα σπουδών στο τμήμα ζωγραφικής του Royal College of Art στο Λονδίνο.

Φτάνοντας στη Σίφνο εκείνη τη νύχτα, η ησυχία έμοιαζε εκκωφαντική.. Μπορούσες να ακούσεις ακόμα και το δικό σου καρδιοχτύπι. Καθαρός ουρανός και τα αστέρια ήταν πιο κοντά από ποτέ. Πήγα για κολύμπι και η θάλασσα φωσφόριζε τόσο που δημιουργούσες πυροτεχνήματα με κάθε κίνηση, πρωτόγνωρη εμπειρία. Κοιμήθηκα στην παραλία νιώθοντας ασφαλής και ικανοποιημένος σαν σε αγκαλιά εραστή.

Μαγεύτηκα με τα χαμόγελα και τη γοητεία των κατοίκων του νησιού καθώς περνούσαν οι μέρες και οι μήνες, με την περιέργειά τους, την αίσθηση του χιούμορ και τη γενναιοδωρία τους. Οι μεγαλύτερες γενιές, αγρότες, με την αγνότητα, την ποιότητα και τη φινέτσα που τους μετέτρεπε σε πραγματικούς αριστοκράτες.

Το τοπίο λόγω της αρχαίας αρχιτεκτονικής διαβάθμισης δίνει μια βιβλική αίσθηση, δομημένο και γραμμικό, ιδανικό για σχέδιο και ζωγραφική. Η πεζοπορία γύρω από το νησί στα μονοπάτια από τεράστιες μαρμάρινες πέτρες σε κάνει να ξεχνάς το χρόνο. Δεν υφίσταται χρόνος.

Η αρχιτεκτονική είναι καθαρότατη, λευκό σε λευκό, σχεδόν κυβιστική, αγνή και ελκυστική.

Παρατηρώντας ένα χωριό σαν το Κάστρο, η σύνθεση των σπιτιών ακουμπά σχεδιαστικά την τελειότητα.

Όλοι αντιλαμβανόμαστε το χρώμα με διαφορετικό τρόπο και τα πρώτα χρόνια εκεί ζωγράφισα αρκετά σκοτεινά τοπία –εσωτερικά τοπία– με τα πραγματικά χρώματα του νησιού –εκθαμβωτικά τη διάρκεια της άνοιξης– τα οποία σέρνονται αργά στη δουλειά μου με το πέρασμα του χρόνου.

Ήθελα να επιστρέφω εκεί κάθε χρόνο. Σαν ερωμένη, η Σίφνος εμπνέει ένα μαγνητισμό που σε κάνει να ποθείς το νησί, σε κάνει να θέλεις να γυρίσεις. Υπάρχει ένα μυστήριο εκεί –όπως και σε κάθε μεγάλο έρωτα–, ένα μυστήριο που δεν μπορείς να εξηγήσεις – και τη στιγμή που τα καταφέρνεις ο έρωτας συχνά έχει φύγει…

Επέστρεφα στο νησί για 30 χρόνια, κάθε χρόνο, νιώθοντας προστασία από την πραγματική δύναμη του νησιού. Η Σίφνος με διαπέρασε τόσο βαθιά που έγινε δικό μου κομμάτι.

*O Kρίστιαν Μπρέσνεφ είναι ζωγράφος. Στο βιβλίο του «Το σπίτι του ζωγράφου στη Σίφνο» μας παρουσιάζει την αγάπη του για το νησί. Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδ. Τσιγαρίδα.