Σύρος: Η Χριστίνα Πουλίδου γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Στη μεσήλικη ζωή μου απέκτησα πατρίδα. Με επιλογή. Είναι η Σύρος. Αποστρεφόμουν πάντα τους ανθρώπους που ήταν μονοσήμαντα κολλημένοι με έναν τόπο. Έπαθα ακριβώς αυτό. Αλλά και κάτι χειρότερο ‒ ακόμη κι όταν είμαι αλλού, πιάνω τον εαυτό μου να κάνει συχνά συγκρίσεις και να λέει (το αφόρητο) «στη Σύρο το κάνουν έτσι». Κόλλησα σαν μύδι και δέθηκα πολύ με όσους ανθρώπους βρίσκουν σε τούτο το νησί την ευδαιμονία τους.
Διότι, το ν’ αγαπήσεις τη Σύρο δεν είναι αυτονόητο. Υπάρχουν νησιά με θαυμάσιες βουνίσιες και θαλάσσιες ομορφιές. Υπάρχουν, επίσης, νησιά που πρόσεξαν με μεγαλύτερη επιμέλεια το οικιστικό περιβάλλον τους. Όμως, αυτό το νησί έχει ταυτότητα ‒ που τη νιώθεις από τη στιγμή που παίρνει στροφή το καράβι και μπαίνει στο λιμάνι.
Σε πολλά νησιά υπάρχουν πανέμορφες Χώρες – με πλατείες, σοκάκια, ξέφωτα και ξωκλήσια. Κάποια στιγμή, όμως, όλα μπερδεύονται γλυκά στις αναμνήσεις σου. Εκείνο το ασβεστωμένο στρατί ήταν στην Παροικιά, στη Μύκονο ή στην Αντίπαρο, αναρωτιέσαι. Εκείνο το ξέφωτο με το ωραίο αγνάντι ήταν στη Φολέγανδρο, τη Σέριφο ή την Αμοργό, πασχίζεις να θυμηθείς. Την Ερμούπολη, όμως, δεν τη μπερδεύεις με καμία. Γιατί είναι μία.
Το αστικό περιβάλλον της Ερμούπολης δεν σου κόβει την ανάσα. Τρυπώνει γλυκά μέσα σου, έχει συνέπεια, μέτρο και φινέτσα. Και το περιβάλλει η θάλασσα, σμιλεύοντας τις γωνίες της πόλης και δίνοντας ένα ζωντανό φόντο στα ακίνητα.
Ένας τόπος, όμως, είναι κι οι άνθρωποί του. Και οι Συριανοί είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα για το ανθρώπινο γένος, γιατί είναι άνθρωποι καλοδιάθετοι, ευγενικοί, συνεργάσιμοι, διακριτικοί, με μια λέξη: πολιτισμένοι.
Τη Σύρο, για να την αγαπήσεις, πρέπει να ξέρεις να εκτιμάς. Να αναγνωρίζεις την ποιότητα που αφήνει η πατίνα του χρόνου και της ιστορίας και να ανιχνεύεις την κρυμμένη αξία, την ταυτότητα του ειδικού βάρους. Αν οι απαιτήσεις σας εξαντλούνται στο ωραίο ηλιοβασίλεμα και τη χρυσαφένια αμμουδιά, η Ελλάδα προσφέρει πολλές επιλογές. Η Σύρος όμως θέλει απαιτητικούς επισκέπτες.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
11°
